Używane Suzuki Grand Vitara I - typowe awarie i problemy

Suzuki Vitara II, Suzuki Grand Vitara I oraz Chevrolet Grand Vitara, właśnie pod takimi trzema nazwami w latach 1998-2005 sprzedawano auto, które widzicie na zdjęciach. Samochód został zaprezentowany światu jeszcze w 1997 roku, jednak w Europie pojawił się dopiero rok później.

W 2000 roku ofertę silnikową uzupełniono o nowoczesny motor 2,0 HDi z wtryskiem Common Rail produkcji koncernu PSA. W tym samym czasie zadebiutowała też wydłużona wersja XL-7 z: silnikiem 2,7 l V6, nieco innym układem napędu 4×4, szerszym rozstawem osi i większym bagażnikiem. Dodatkowym jej atutem jest trzeci rząd siedzeń, gdzie w nieco mniej komfortowych warunkach zmieści się dwójka pasażerów.

Trzy lata później przeprowadzono modernizację wnętrza – niskiej jakości materiały zastąpiono znacznie trwalszymi. W egzemplarzach po liftingu deska rozdzielcza jest już lepiej spasowana i nie wydaje z siebie tylu niepokojących dźwięków.

W 2005 roku światło dzienne ujrzał następca auta, czyli zbudowana na płycie podłogowej GM Theta Grand Vitara II. Tym razem producent zrezygnował z wersji XL-7, a samochód oferowany jest w dwóch rodzajach nadwozia 3- oraz 5-drzwiowym do dzisiaj. Dyskretnie zmieniona nazwa XL7 funkcjonuje jednak dalej, ale już w zupełnie innym większym aucie przeznaczonym wyłącznie na rynek amerykański.

Benzynowe:

• R4 1,6 (94 KM)
• R4 2,0 (128 KM)
• V6 2,5 (144-158 KM)
• V6 2,7 (173-184 KM)

Diesle:

• R4 2,0 TD (87 KM)
• R4 2,0 HDi (109 KM)

Jak na kompaktowego SUV-a Suzuki Grand Vitara I generacji oferuje całkiem atrakcyjną paletę silników, no może z wyjątkiem diesli. Choć z drugiej strony na pewno znajdą się i tacy, którzy docenią jednostki wysokoprężne, a zwłaszcza 87-konny silnik japońskiej produkcji od Mazdy.

Nie jest co prawda ani szczególnie ekonomiczny (w ruchu miejskim zużywa nawet ponad 9 l/100 km), ani tym bardziej dynamiczny. Za to zapewnia święty spokój, usterki zdarzają się tutaj bardzo rzadko. Niestety zawsze może trafić się zaniedbany egzemplarz.

Ze względu na lepszą elastyczność i wyższą kulturę pracy, większość potencjalnych klientów pewnie i tak zdecyduje się na francuską konstrukcję 2,0 HDi. Silnik co prawda wytrzymuje znacznie dłużej niż współczesne jednostki napędowe, ale kiedy już zacznie się psuć, trzeba będzie wymienić całą masę podzespołów. Najszybciej zużywają się tutaj elementy układu wtryskowego i turbosprężarka, a także elektronika sterująca.

Jeśli planujecie zakup wersji benzynowej to macie znacznie większy wybór. Japońskie silniki zasilane szlachetniejszym paliwem od lat cieszą się doskonałą renomą jeżeli chodzi o niezawodność. Niestety w Suzuki Grand Vitara I generacji bywają nieco kapryśne. Najczęściej problemy sprawiają wtryskiwacze i cewki zapłonowe, do tego dochodzą jeszcze wycieki oleju silnikowego.

Najrozsądniejszym wyborem będzie 128-konne 2-litrowe R4 spalające około 11 l/100 km w korkach. Bardziej wymagający powinni zdecydować się na jedną z wersji V6, ale tutaj trzeba liczyć się z większym spalaniem przekraczającym nawet ponad 15 l/100 km w mieście. Wybór należy do Was.

Współczesne SUV-y zwykle wyposażane są w napęd na przód z elektronicznie dołączaną tylną osią. Takie rozwiązanie choć obniża spalanie, to niezbyt dobrze sprawdza się w trudnych warunkach. Suzuki jednak nie uległo nowej modzie i w Grand Vitarze znajdziecie układ, w którym napęd przekazywany jest na tylną osi, a przednia dołączana jest na sztywno.

Oprócz tego samochód ma w zanadrzu jeszcze reduktor, czyli to co przynajmniej w teorii czyni go terenówką. Niestety zbyt niski prześwit nie sprzyja off-roadowym przejażdżkom. Podwozie japońskiego SUV-a zostało skonstruowane w oparciu o ramę, w przedniej części zawieszenia jest tutaj układ niezależnych wahaczy, a z tyłu sztywna oś. Bezpieczeństwo? Instytut Euro NCAP na podstawie testów przeprowadzonych w 2002 roku wystawił autu mierną ocenę trzech gwiazdek.

Jako, że Suzuki Grand Vitara dysponuje napędem 4×4 z prawdziwego zdarzenia, wielu użytkowników traktuje to auto jak rasową terenówkę. Niestety takie podejście często ma fatalne skutki. Aby nie wpakować się na minę, przed zakupem japońskiego SUV-a koniecznie skontrolujcie w jakim stanie są: reduktor, mosty i skrzynia biegów.

Intensywne wycieki mogą świadczyć o tym, że oglądany przez Was egzemplarz nie był eksploatowany jak należy. Podczas wypadów do lasu cierpią też półosie napędowe i sprzęgło.

Słabą stroną japońskiej konstrukcji jest jeszcze zawieszenie. Dość szybko wybijają się elementy metalowo-gumowe, trwałością nie grzeszą również amortyzatory, które mogą nie wytrzymać nawet dystansu 100 000 km. Jeśli nie chcecie wymieniać ich zbyt często, wybierzcie polecane przez mechaników zamienniki. Zawodny bywa również układ elektryczny, w którym może dojść do korozji złączy. Jeśli któreś z urządzeń pokładowych nie działa, to prawdopodobnie trzeba będzie wymienić zużyte styki. Oprócz tego szwankuje jeszcze: immobilizer, alternator, rozrusznik, wentylator kabiny oraz radio.

Zanim zdecydujecie się na konkretny egzemplarz, koniecznie obejrzyjcie nadwozie i podwozie pod kątem korozji. Rdza występuje już praktycznie we wszystkich sztukach, ale lepiej, żeby było jej jak najmniej. „Ruda” często atakuje też felgi. Aby ustrzec się w przyszłości problemów z korozją, warto zabezpieczyć przed nią auto w profesjonalnym zakładzie. Znacznie lepiej zapobiegać niż leczyć! Z drobnych usterek trzeba wspomnieć jeszcze o łamiącej się klamce pokrywy bagażnika – na szczęście można ją tanio i szybko wymienić nawet we własnym zakresie.

Szukając japońskiego auta z solidnym napędem 4×4 za 14 000-26 000 zł, warto rozważyć zakup Suzuki Grand Vitary I generacji. Samochód jest niezbyt atrakcyjny wizualnie, ma bardzo ciasną kabinę (poza XL-7), słabo wykończone wnętrze (dotyczy przede wszystkim egzemplarzy sprzed modernizacji), a do tego jak na złość w ofercie brakuje dynamicznego diesla. Uwagi można mieć jeszcze do słabego komfortu jazdy i napędu – w czasie jazdy po asfalcie nie można korzystać z układy 4×4, tylko z napędu na tył.

Nie zapominajmy, że samochód jednak wiele mocnych strony. Przede wszystkim jest ponadprzeciętnie trwały, oczywiście pod warunkiem, że poprzedni właściciel nie nadwyrężał go zbytnio w terenie i wymieniał wszystko na czas. Nie oznacza to jednak, że autem w ogóle nie można zjeżdżać z asfaltu, bo jeśli dojeżdżacie do domu nieutwardzoną drogą to Grand Vitara idealnie sprawdzi się w takich warunkach, szczególnie zimą. Koszty eksploatacji są całkiem rozsądne (pod warunkiem, że nie wybierzecie silnika V6).