Wyścigowe podsumowanie października (2011)

Relacjonowaniem wyścigów Formuły 1 zajmuje się Bartosz Pokrzywiński, zatem odsyłam do Jego realcji z ostatnich wyścigów:

Wyścig 1

Przed zawodami na torze Suzuka ogłoszono, że Chverolety, BMW i Seaty dostaną dociążone balastem. Największy, bo aż 40-kilogramowy, miały wozić Chevrolety.

W kwalifikacjach dwa pierwsze miejsca zdobyli kierowcy Chevroleta. Na pole position ustawił się Alain Menu, a obok niego Yvan Muller, który stracił do zwycięzcy 0,05 s. Co zaskakujące, z trzeciego miejsca ruszało jedyne w stawce Volvo prowadzone przez Roberta Dahlgrena.

Fabio Fabiani nie został dopuszczony w ogóle do startu na Suzuce. Sędziowie podjęli taką decyzję po tym, jak Fabiani nie dość, że nie zmieścił się w limicie czasu 107%, to jeszcze ignorował żółte flagi. Z kolei Toshihiro Arai został przesunięty na koniec stawki za to, że nie zważył swojego bolidu. Ucierpiał również Pepe Oriola, którego przesunięto na 16. miejsce startowe po tym jak wymienił silnik w swoim aucie.

Zaraz po starcie wyścigu z zawodów odpadł Dahlgren, który zderzył się z Nykjærem i wypadł poza tor. Niedługo po tym Huff potrącił Coronela, który z kolei uderzył w Tarquiniego. Auto Coronela wykonało piruet, a następnie uderzyło w bolid Tiago Monteiro eliminując tym samym obu zawodników z gry.

W wyniku tych zdarzeń na torze pojawił się samochód bezpieczeństwa. Po restarcie prowadzący Muller oddał pozycję Menu, ale za chwilę stracił również kolejne na rzecz Huffa i Nykjæra.

Na 5 okrążeń przed metą na tor wrócił Coronel, którego auto zreanimowali mechanicy.

W czołówce wyścigu do końca już nic się nie zmieniło i triumfował Menu, przed Huffem, Nykjærem i Mullerem.

Wyścig 2

Do drugiego wyścigu nie mogli przystąpić Tiago Monteiro i Fredy Barth. Przyczyną były uszkodzone samochody, których nie udało się doprowadzić do stanu używalności.

Z pierwszego pola ruszał Darryl O’Young, ale jego słaby start wykorzystał Tom Coronel, który szybko objął prowadzenie. Dla O’Younga wyścig zakończył się bardzo szybko, bo został on potrącony przez Tarquiniego i Huffa, w wyniku czego wypadł w żwir. Mimo że wrócił na tor, jego wóz nie był w stanie kontynuować jazdy. Za atak na O’Younga karę otrzymał tylko Tarquini, który po jej odbyciu wycofał się z zawodów.

Jadący od początku wyścigu na 4. miejscu Robert Dahlgren tak usilnie próbował wyprzedzić swojego imiennika z Chevroleta, że wreszcie sam popełnił błąd i wskoczył przed niego Alain Menu.

Tymczasem Tom Coronel cały czas kontrolował sytuację i dotarł do mety pierwszy. To pierwsze zwycięstwo Holendra od 2008 roku. Jest to też druga wygrana BMW w tym sezonie i trzecia w tym roku samochodu, który nie nazywa się Chevrolet.

W klasyfikacji prowadzi Yvan Muller, który powiększył swoją przewagę nad Robertem Huffem do 13 punktów. Trzeci z matematycznymi szansami na tytuł jest Alain Menu.

Na przedostatnią eliminację tego sezonu DTM kierowcy wybrali się na hiszpański tor w Walencji. To tutaj mogło rozstrzygnąć się czy Martin Tomczyk zdobędzie tytuł mistrzowski. Warunkiem było to, żeby Niemiec zdobył choćby jeden punkt więcej od rywalizującego z nim Bruno Spenglera.

W kwalifikacjach po raz drugi w tym sezonie najszybszy okazał się Szwed Mattias Ekström. Na trzecim miejscu uplasował się Renger van de Zande. Odebrano mu jednak tę pozycję za jazdę w ostatniej części kwalifikacji na nieregulaminowych oponach. W tej sytuacji z trzeciego pola ruszał zaskakująco szybki David Coulthard.

Po starcie Ekström szybko powiększał przewagę, a tymczasem startujący dopiero z 13. pozycji Spengler męczył się niemiłosiernie i utknął na miejscu 10. Tomczyk też kwalifikacji nie mógł zaliczyć do najlepszych, bo uplasował się na 10. miejscu, ale zaraz po starcie zaczął przebijać się do przodu.

Pierwszy w boksach, bo już na 11. okrążeniu, pojawił się niezwykle szybki Coulthard. Na następnym kółku zjechał Tomczyk, a Spengler na wymianę opon udał się na 15. okrążeniu.

Po pierwszej serii pit stopów wiele się nie zmieniło. Swoją przewagę powiększał cały czas Ekström, któremu tego dnia nikt nie był w stanie zagrozić.

Jako pierwszy drugi raz w boksach zjawił się Mike Rockenfeller na 22. kółku. Okrążenie później, po paliwo i nowe opony, zjechał Spengler. Dzięki szybkiej zmianie udało mu się wyprzedzić Mortarę. Możliwe, że nie udałoby się to Kanadyjczykowi, gdyby nie fakt, że Mortara miał pewne problemy ze swoim bolidem i przed końcem zawodów zrezygnował.

Na mecie pierwszy zameldował się Szwed w Audi mający aż 18 sekund przewagi nad drugim Filipe Albuquerque (również w Audi). Trzecie miejsce zajął Coulthard, ale po wyścigu okazało się, że w jego samochodzie oraz bolidzie van der Zande sędziowie wykryli nieprawidłowe tylne skrzydła, za co obaj zostali zdyskwalifikowani.

W związku z tym Tomczyk awansował na trzecie miejsce, a Spengler na pozycję 7. Taki układ oznaczał, że niemiecki kierowca zdobył tytuł mistrza serii DTM. Jest to pierwszy tytuł mistrzowski prawie 30-letniego Tomczyka, który w DTM ściga się od 10 lat. Do tej pory jego najlepszą pozycją było 3. miejsce w DTM zajęte w sezonie 2007.

Wygrana Ekströma pozwoliła Szwedowi awansować na trzecie miejsce w klasyfikacji i pozostawiała realne szanse na zajęcie wyższej pozycji w przypadku, gdyby pokonał Spenglera w finałowym wyścigu na Hockenhaimringu.

Na Hockenheim główne zmagania miały odbyć się między Spenglerem w Mercedesie a Eströmem w Audi. Świeżo upieczony mistrz Tomczyk jechał już tylko dla zabawy, a reszta stawki miała być tłem dla zmagań Kanadyjczyka i Szweda. Przed zawodami w Niemczech Susie Stoddart wyszła za mąż i na starcie pojawiła się już pod nowym nazwiskiem Wolff.

Kwalifikacje przebiegły pod dyktando Miguela Moliny, obok którego stanął Jamie Green. Tomczyk był trzeci. Zawodnicy, którzy najbardziej interesowali publiczność, a więc Spengler i Ekström, zajęli – odpowiednio – 6. i 10. miejsca.

Dobrym startem popisał się Jamie Green, który szybko uporał się z Moliną. Molinę wyprzedził od razu też Tomczyk. Dobrze ruszył również Ekström, który awansował na 8. pozycję. Z kolei Spengler dał się zepchnąć na dziewiąte miejsce.

Green szybko zaczął uciekać reszcie stawki i po zaledwie 3 okrążeniach miał już ponad 2 sekundy przewagi nad Tomczykiem. Karę za falstart dostała Rachel Frey. Na kolejnym okrążeniu Ekströmowi udało się przebić na 7. pozycję.

W czołówce Timo Scheider zaczął mocno naciskać Rockenfellera i walka trwała dobrych kilka okrążeń, ale kierowca startujący dla Audi również w Le Mans nie dał się wyprzedzić.

Na 10. okrążeniu po raz pierwszy do boksów zjechała grupa kierowców. Wśród nich był David Coulthard, który stracił tam mnóstwo czasu i spadł na szary koniec stawki. Chwilę po wyjeździe Szkota swój bolid na poboczu zaparkował Vietoris. Przyczyną były problemy z przednim prawym kołem.

Po drugim pit stopie Susie Wolff otrzymała karę przejazdu przez boksy za doprowadzenie do niebezpiecznej sytuacji w boksach. Wyjeżdżając ze swojego stanowiska nie przepuściła znajdującego się już na alei serwisowej Mortary.

Po swoim drugim zjeździe Ekströmowi udało się przesunąć o kolejną pozycję do góry, już na 6. miejsce. Tak dobrze nie szło Spenglerowi, któremu nie udało się przebić powyżej 9. pozycji.

Wyścig wygrał Green przed Tomczykiem i Moliną. Ekström i Spengler ukończyli wyścig na miejscach, które zajmowali po drugim tankowaniu, a to znaczy, że Spengler nie dość, że nie zdobył mistrzostwa serii DTM, choć przez pół sezonu wydawało się, że nie będzie na niego mocnych, to jeszcze przegrał 1 punktem tytuł wicemistrza z Ekströmem.

Na samym początku października odbyła się szósta eliminacja Międzynarodowego Pucharu Le Mans. Aby utrzymać szanse na tytuł mistrzowski Audi musiało wygrać, a Peugeot nie mógł zdobyć choćby punktu. Do tego podobny wynik niemiecki zespół musiałby osiągnąć w listopadzie w Chinach, a Francuzi musieliby znowu zawalić wyścig.

Na starcie pojawiły się 53 bolidy, z czego 24 wozy brały udział w serii ILMC. Na czterech pierwszych miejscach ustawiły się na przemian dwa Peugeoty z dwoma Audi. Między czterema fabrycznymi bolidami a piątym Peugeotem Oreca, który był jednocześnie najszybszym z prywatnych aut była różnica ponad 1,5 sekundy.

Po starcie na czoło wyszedł Peugeot z numerem 8 prowadzony przez Montagny’ego, Sarrazina i Wurza. Drugi wóz, który zresztą startował z pierwszego pola miał najpierw drobne problemy techniczne, aż w końcu musiał wycofać się z powodu awarii po 316 okrążeniach.

Podobnie z przygodami jechały oba Audi. Capello, Kristensen i McNish walczyli z problemami układu kierowniczego aż w końcu musieli się wycofać po 302 okrążeniach. Z kolei drugie Audi zostało rozbite przy próbie wyprzedzania Peugeota. Niemiecki wóz zaczepił tyłem o wolniejsze Porsche 911 i rozbił się o bandę. Żadnemu kierowcy nic się nie stało.

Pierwszy linię mety przekroczył Peugeot numer 8 pokonując po 9,5 godzinie 394 okrążenia. Na drugim miejscu uplasował się drugi Peugeot, ale należący do zespołu Oreca. Stracił on 5 okrążeń do triumfatora.

Wreszcie udało się też zapunktować Astonowi Martinowi. Lola B09/60 dojechała na trzecim miejscu. Był to najszybszy samochód z silnikiem benzynowym na torze.

Na szóstym miejscu dotarł do mety najszybszy wóz klasy LMP2. Było to HPD ARX-01G, czyli po prostu Honda.

Dzięki zwycięstwu Peugeot zapewnił sobie triumf w ILMC tytuł wśród zespołów klasy LMP1. Już wcześniej zapewnił sobie też mistrzostwo wśród producentów. Podobnie sprawa ma się w klasie LMP2, gdzie najlepszym zespołem został Signatech Nissan. W kategorii GTE Pro BMW Motorsport ma jeszcze szanse na pokonanie AF Corse (Ferrari), ale musiałoby zdobyć o 15 punktów więcej niż Włosi.

Ostatnia eliminacja pucharu odbędzie się na chińskim torze Zhuhai 13 listopada.

W październiku miało się rozstrzygnąć, kto zostanie mistrzem japońskiej serii Super GT, bo właśnie na ten miesiąc zaplanowano dwie ostatnie eliminacje. Pierwszą z nich było Autopolis.

Pierwsza trójka po starcie nie pozostawała przez pierwszą część wyścigu bez zmian. Prowadził więc Ishiura w Lexusie SC430 zespołu Denso, za nim jechał Quintarelli w Nissanie GT-R ekipy Mola, a trzeci był Kaneishi w Hondzie drużyny Keihin.

Tymczasem z tyłu ostro atakował Motoyama w Nissanie Motul. Japończyk ruszył dopiero z 12. pozycji, ale już po kilku okrążeniach awansował na ósme miejsce.

Ze względu na podwyższone zużycie opon dwa samochody z czołówki musiały zjechać do boksów na postów, co natychmiast wykorzystał Motoyama. Po kilkunastu kółkach kierowca Nissana zajmował już trzecie miejsce, a na tym nie zamierzał poprzestać.

Dobranie się do skóry Quintarelliemu oraz Ishiurze zajęło Motoyamie kilkanaście kolejnych okrążeń. Po 22. rundzie Motul Nissan był drugi, a cztery okrążenia później już liderował. Po zjeździe do boksów auto Motoyamy straciło dwie pozycje, ale zajmujący jego miejsce Treluyer również dał popis jazdy.

Już po 32 okrążeniach francuski zawodnik odzyskał pierwsze miejsce. Ponieważ Iguchi (zajął miejsce Ishiury) oraz Yanagida (zasiadł w bolidzie w miejsce Quintarelliego) nie mogli dogonić Treluyera, zajęli się walką między sobą.

Walka ta jednak nie trwała długo, bo w wozie Iguchiego zaczęły się problemy z jednostką napędową. Koniec końców kierowca ten stracił dwa okrążenia do zwycięzcy.

W związku z kłopotami duetu Iguchi/Ishiura trzecie miejsce zajął Lexus z Hirate za sterami. Właśnie Hirate z Tachikawą dojechali na trzeciej pozycji. Przed nimi uplasowali się jadący przez długi czas na drugim miejscu w wyścigu Yanagida i Quintarelli, a zwyciężył dający rewelacyjny pokaz jazdy duet Motoyama/Treluyer.

Drugie miejsce Yanagidy i Quitarelliego oraz nie zdobycie punktów przez Kogure i Duvala zapewniło tym pierwszym tytuł mistrzowski w kategorii GT500.

W klasie GT300 dotychczasowym liderom Taniguchiemu i Bambie udało się zdobyć dopiero siódme pole startowe. Z pierwszej pozycji ruszało jedyne Subaru w stawce, za którego kierownicą mieli zmieniać się Yamano i Sasaki. W wyścigach długodystansowych nie ma to jednak wielkiego znaczenia, kto rusza z której pozycji.

Po starcie Yamano szybko zbudował 7-sekundową przewagę nad jadącymi na drugiej i trzeciej pozycji Porsche 911 GT3 RSR i Lamborghini Gallardo GT3, mimo że oba wozy były sporo szybsze na prostej. Po 24. okrążeniu japoński wóz musiał zjechać do boksów na tankowanie i zmianę opon, które mocno już się zużyły. Miejsce Yamano za kierownicą zajął Sasaki. Po wyjeździe Subaru nadal znajdowało się na pierwszym miejscu w stawce.

Na 28. okrążeniu starający się dogonić Subaru Sakamoto (Lamborghini Gallardo) popełnił błąd i wypadł z toru. Wypadek kosztował go spadek na szóstą pozycję. Również para Tsuzuki/Tsuchiya w Porsche numer 25 nie była w stanie utrzymać tempa lidera i skończyła wyścig dopiero na piątej pozycji.

Koniec końców Sasaki przekroczył linię mety z przewagą aż jednego okrążenia nad drugim duetem Tanaka/Hiranaka w Ferrari 458 GTC. Liderzy serii w BMW Z4 GT3 dojechali dopiero na 9. pozycji.

Dzięki drugiemu miejscu kierowcy prowadzący Ferrari zostali liderami serii w klasie GT300.

Świeżo upieczeni mistrzowie serii w klasie GT500 podeszli zrelaksowani do ostatniego wyścigu tegorocznych mistrzostw i bez większych problemów zajęli pierwsze miejsce startowe. Ale nie to było najciekawsze. Dużo bardziej publiczność interesowała się tym, kto będzie wicemistrzem, a na ten tytuł szanse miało jeszcze pięć załóg.

Z kandydatów do tego tytułu po kwalifikacjach najbliżej mieli Joao de Oliveira z Matsudą, którzy uplasowali się na trzecim miejscu.

Po starcie prowadzenie utrzymał Quintarelli, ale już na drugim okrążeniu de Oliveira wyprzedził startującego z drugiego miejsca Ishiurę. Na następnym kółku doszło do zderzenia dwóch Lexusów – Lotterer uderzył w Oshimę. W wyniku kolizji w samochodzie tego drugiego kierowcy zaczął szwankować silnik i ukończył on wyścig na ostatnim miejscu w klasie ze stratą jednego okrążenia.

Z utrzymaniem wysokiego tempa narzuconego przez Quintarelliego problem miał de Oliveria. Za to podążający za nim Ishiura jechał coraz szybciej i wkrótce wyprzedził Włocha. W wyniku nieplanowanego pit stopu de Oliveira stracił kilka pozycji, a jego miejsce zajął Treluyer w Nissanie.

Po pierwszej serii pit stopów wiele się nie zmieniło, ale po drugiej czołówka bardzo się do siebie zbliżyła. Momentami między Motoyamą (zajął miejsce Treluyera) a Yanagidą (zasiadł za kierownicą Nissana za Quintarelliego) różnica wynosiła mniej niż sekundę.

Po 52 okrążeniach linię mety pierwszy przekroczył Nissan GT-R GT500 ekipy Motul Autech, a tuż za nim ze stratą niecałych 2 sekund drugi Nissan GT-R, ale drużyny Mola. Najniższy stopień podium zajął Lexus zespołu Denso Sard.

W niższej klasie japońskich mistrzostw GT dopiero w ostatniej rundzie miało rozstrzygnąć się kto zdobędzie tytuł. Szanse miał zespół Hatsunemiku Goodsmile korzystający z BMW Z4 GT3, w którego barwach jeżdżą Taniguchi i Bamba oraz Jimgainer Dixcel używający Ferrari 458 GTC, które mieli poprowadzić Tanaka i Hiranaka. Kwalifikacje pokazały, że w lepszej formie jest ekipa jeżdżąca BMW.

Lepiej wystartował Bamba i doświadczony Tanaka nie mógł nadążyć za rywalem z BMW. Do tego na ogonie samochodu doświadczonego Japończyka pojawiło się Subaru, które awansowało szybko z piątej na trzecią pozycję.

Wkrótce Sasaki prowadzący Subaru wyprzedził Ferrari i zaczął szybko zbliżać się do BMW. Przez kilka okrążeń Japończyk naciskał Bambę i gdy już się wydawało, że go wyprzedzi Subaru zatrzymało się na poboczu w wyniku odkręcenia się nakrętki lewego przedniego koła.

Tanaka powrócił na drugie miejsce, ale niedługo po tym za jego plecami pojawiło się Lamborghini z numerem 86, a za nim Aston Martin #66, ARTA #43. Chwilę później do walki o drugą pozycję dołączyło Porsche #33.

Po zjeździe do boksów i zmianie kierowców na pierwsze miejsce wróciło BMW (mimo że pali więcej paliwa i tankowanie trwa dłużej) tym razem prowadzone przez Taniguchiego. Z kolei zastępujący Tanakę za kółkiem Ferrari Hiranaka stracił drugie miejsce na rzecz Porsche #33 z Fujii za sterami.

Taniguchi podobnie jak Bamba utrzymywał wysokie tempo, natomiast Ferrari nie było w stanie dogonić niewiele wolniejsze od lidera Porsche.

Ostatecznie Taniguchi przekroczył linię mety pierwszy. Z 10-sekundową stratą flagę z biało-czarną szachownicą zobaczył Fujii w Porsche, a dopiero trzecią pozycję zajął Hiranaka w Ferrari. Tym samym kierowcy BMW zespołu Goodsmile zdobyli tytuł mistrzowski w klasie GT300.

Poniżej klasyfikacja nieoficjalna, której w serii Super GT się nie prowadzi. Dla zabawy stworzyłem tabelę producentów w klasie GT500. Na wynik w każdym wyścigu składają się wyniki trzech najlepszych wozów danej firmy według punktacji zespołowej.

DTM

Spengler w BMW

Tuż po zakończeniu sezonu DTM firma BMW przedstawiła informację, że do ich zespołu przechodzi jeden z największych (jeśli nie największy obecnie) talentów serii. Chodzi o Bruno Spenglera, który o włos przegrał w tym roku tytuł wicemistrza z Ekströmem. Czas teraz na teorię spiskową…

Negocjacje Spenglera z BMW na pewno nie zaczęły się po zakończeniu ostatniego wyścigu na Hockenheimringu. Wszystko pewnie trwało dobrych kilka tygodni. To pierwszy klocek układanki. A teraz drugi…

Mercedes od dawna się skarżył, że BMW podkupuje stuttgarckiej firmie inżynierów. Czyżby tak się właśnie stało i z kierowcą? Trudno mieć pretensje do kogoś, że chce więcej zarabiać. Być może jednak Mercedes nie miał ochoty ani podnosić pensji Kanadyjczykowi, ani wypuszczać do BMW kierowcy z tytułem mistrzowskim.

Łatwo odnieść wrażenie, że gdy władze Mercedesa dowiedziały się o tym, iż Spengler zamierza odejść do BMW postanowiły nie dopuścić do zdobycia przez niego tytułu.

Być może to zniżka formy kierowcy, a może zespołu, ale jakoś dziwnie wygląda to, że Spengler nagle w czterech ostatnich wyścigach uzbierał raptem 4 punkty (za dwa siódme miejsca), podczas gdy wcześniej najgorszy jego wynik to czwarta pozycja. Tymczasem Tomczyk i Ekström zdobyli ponad 30 punktów w czterech ostatnich eliminacjach.

Czyżby więc Mercedes kosztem tytułu chciał pokazać Spenglerowi, żeby nie zadzierał z wielkim zespołem?

Prowizoryczny kalendarz na sezon 2012

Znamy już wstępny kalendarz wyścigów w przyszłorocznej serii DTM. Nie ma żadnych niespodzianek. Co więcej, kalendarium składa się z tych samych 10 eliminacji, co w tym roku. Jedynie ich kolejność nieco została zmieniona. Wyścigiem otwarcia i zamknięcia sezonu, tak jak w tym roku, będą zawody na Hockenheimringu. Oto prowizoryczny kalendarz DTM 2012:

• Hockenheim
• Lausitz
• Brands Hatch (Wielka Brytania)
• Spielberg (Austria)
• Norisring
• Nürburgring
• Zandvoort (Holandia)
• Oschersleben
• Walencja (Hiszpania)
• Hockenheim

ILMC

Mika Häkkinen w ILMC

Słynny, dwukrotny Mistrz Świata Formuły 1, Fin Mika Häkkinen będzie znowu się ścigał. Tym razem kierowca zasiądzie za sterami Mercedesa-Benza SLS AMG GT3. Partnerować mu będą: CongFu Cheng i Lance Arnold.

Jednak głównymi bohaterami odbywającego się 13 listopada 6-godzinnego wyścigu będą prawdopodobnie kierowcy Peugeotów i Audi.

24 Heures du Mans/WEC

Toyota z Orecą/Znamy też 3 kierowców

Planująca powrót do Le Mans na przyszły rok japońska Toyota podjęła współpracę z utytułowanym francuskim zespołem wyścigowym Oreca. Oreca to zespół, który odniósł wiele sukcesów, m.in. w 1999 roku zdobył Mistrzostwo Świata w klasie GT wykorzystując Chryslera Vipera. W zeszłym i w tym roku francuski zespół ścigał się w klasie LMP1 Peugeotem 908 HDi FAP.

Toyota podała też nazwiska trzech kierowców, którzy będą ją reprezentować. Liderem będzie Aleksander Wurz, czyli najmłodszy kierowca, który wygrał Le Mans. Ostatnio Austriak związany był z Peugeotem. Oprócz niego za kierownicą prototypu z Japonii ściągać się będzie Francuz Nicolas Lapierre i Japończyk Kazuki Nakajima.

Inne

Majowy Most

Bydgoszczanka Maja Moeller w październiku testowała wyścigowe Renault Clio na czeskim torze Most. Testy były nie tylko okazją do poznania samochodu, ale także powiększenia umiejętności zawodniczki, która rozmyśla o wyborze nowego wozu i serii wyścigowej, w której chciałaby wystartować.

Polka ma też już całkiem spore doświadczenia z niemieckiego Nürburgringu, gdzie startowała w 2010 roku w ramach serii VLN.

Publiczność w DTM i Super GT

Tegoroczną serię Super GT oglądało bardzo mało widzów. Na każdym z wyścigów pojawiało się średnio 25 000 oglądających. Dla porównania, wystarczyły dwa najpopularniejsze wyścigi serii DTM (na Hockenheim i Norisringu), żeby zgromadzić większą publiczność niż ta, która pojawiła się przez cały sezon w Super GT.

Owszem, gdy DTM przenosi się na tory poza Niemcy, widzów jest mniej (najmniej zebrało się w Walencji – 16 000), ale średnia w DTM to 63 500 widzów.

Średnią tę obniżają właśnie wyścigi poza Niemcami. W ojczyźnie DTM najmniej widzów pojawiło się w Lausitz (63 000), natomiast na drugim końcu są Hockenheimring (wyścig finałowy – 120 000 oglądających) i Norisring – 124 000 osób.

Ciekawe jaka przyszłość czeka obie serie w dłuższej perspektywie. Wydaje się, że z DTM będzie tylko lepiej, tym bardziej że do gry wraca BMW. Z kolei Super GT, mimo zaawansowanej techniki samochodów i dużego wkładu finansowego producentów, chyba nie ma się najlepiej i słusznie władze serii myślą o połączeniu z DTM. Tylko czy Niemcom jest to potrzebne?

Zobacz też:

Źródło: mercedes-benz-passion (foto) • Super GT • FIA WTCC • ILMC (foto)