Tragicznie zmarli kierowcy, o których powinniśmy pamiętać!

Urodzony w 1969 roku w Łapanowie polski kierowca rajdowy, który trzy razy zdobył mistrzostwo Polski w rajdach samochodowych (w 1997, 2000 i 2001 roku). Janusz Kulig był również dwukrotnym wicemistrzem Polski w latach 1998-1999 i wicemistrzem Europy w roku 2002. Zginął 13 lutego 2004 roku, gdy pokonywał swoim Fiatem Stilo przejazd kolejowy w Rzezawie.

Marian Bublewicz był kierowcą rajdowym o ogromnym potencjale. Świadczą o tym jego osiągnięcia w mistrzostwach Polski, w których aż 22 razy zajmował pierwsze miejsce na podium. W 1992 roku zdobył tytuł wicemistrza Europy. Ścigał się między innymi takimi samochodami, jak: Fiat 125P 1300, Opel Kadett GT/E, FSO Polonez 2000 Rally, Mazda 323 4WD czy Ford Sierra Cosworth 4x4, w którym zginął.

Do śmiertelnego wypadku doszło 20 lutego 1993 roku na odcinku specjalnym Złoty Stok w czasie 9. Zimowego Rajdu Dolnośląskiego. Kierowca i pilot Ryszard Żyszkowski na jednym z zakrętów stracili kontrolę nad autem i uderzyli w drzewo. Niestety, pomoc przyszła zbyt późno i z wypadku wyszedł żywy tylko pilot.

Właściwie Ayrton Senna de Silva, czyli jeden z najsłynniejszych kierowców Formuły 1 na świecie. Urodzony 21 marca 1960 roku w São Paulo Brazylijczyk przygodę z tym sportem rozpoczął w 1984 roku, kiedy to zadebiutował w barwach zespołu Toleman. W latach 1985-1987 Senna ścigał się bolidem Lotusa, a następnie w 1988 roku przesiadł się do samochodu McLarena.

Właśnie wtedy Ayrton po raz pierwszy zdobył tytuł mistrza w Formule 1. Brazylijczykowi udało się go uzyskać jeszcze dwa razy: w 1990 i 1991 roku. I na tym koniec. Weekend GP San Marino na torze Autodromo Enzo e Dino Ferrari (w Imoli) okazał się pechowy. Podczas piątkowego treningu poważnemu wypadkowi uległ Rubens Barrichello, w sobotnie kwalifikacje z życiem pożegnał się Roland Ratzenberger, a podczas niedzielnego wyścigu zginął Senna, uderzając przy prędkości 300 km/h w betonową barierę.

Urodzony w 1895 roku brytyjski konstruktor i kierowca wyścigowy, którego ojcem był bogaty polski szlachcic William Zborowski. Niewiele osób wie, że w 1920 roku hrabia wspomógł finansowo brytyjską markę Aston Martin, która miała wówczas kłopoty. Zborowski ścigał się raczej bez większych sukcesów, ale z wielką pasją i oddaniem. Zginął w 1924 roku na włoskim torze Monza.

Słynny brytyjski kierowca rajdowy, który karierę zaczynał w zawodach Peugeot Challenge. W latach 1992-1993 dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii, startując w Subaru Legacy. Brytyjczyk ścigał się również w barwach zespołu Subaru World Rally Team, ale dość szybko zmienił auto na Mitsubishi. W 1998 roku Burns powrócił jednak do Subaru i rok później zdobył tytuł wicemistrza WRC. To osiągnięcie udało mu się powtórzyć dwa lata później.

Prawdziwy triumf przyniósł rok 2001, gdy Burns został mistrzem WRC. W latach 2002-2003 Brytyjczyk ścigał się Peugeotem, ale bez sukcesów. Niestety, u kierowcy wykryto guza mózgu, który okazał się śmiertelny. Richard zmarł dość szybko, bo 25 listopada 2005 roku. Jako jedyny z wymienionych kierowców nie zginął w poważnym wypadku.

Brytyjski kierowca wyścigowy i zarazem jeden z najlepszych kierowców, jakich kiedykolwiek nosiła nasza planeta. Hill jako jedyny kierowca w historii zdobył koronę sportów motorowych. W roku 1962 i w 1968 został mistrzem w Formule 1, w 1966 roku z zespołem Lola wygrał wyścig Indianapolis 500, a w 1972 roku jako pierwszy triumfował w 24-godzinnym wyścigu Le Mans. W latach 1973-1975 kierował własnym zespołem Embassy Hill. Zginął 29 listopada 1975 roku w katastrofie lotniczej pod Londynem.

Kolejny Brytyjczyk, urodzony 22 czerwca 1978 roku w Emberton. Startował między innymi w wyścigach Indianapolis 500, w których w 2005 i 2010 roku zajął pierwsze miejsce. Wheldon był też najlepszy w 24-godzinnym amerykańskim wyścigu Rolex 24 at Daytona. Oprócz zwycięstw w pojedynczych wyścigach Brytyjczyk ma na swoim koncie wygraną serię Indy Racing League w 2005 roku. 16 października 2011 roku w czasie wyścigu w Las Vegas doszło do poważnego karambolu, w którym wzięło udział 15 aut, w tym samochód Wheldona. Niestety, kierowca nie przeżył tego zdarzenia.

Wybitna postać, nie tylko kierowca wyścigowy, ale także inżynier, technik i wynalazca. Dwukrotny zwycięzca serii The Canadian American Challenge Cup w 1967 i 1969 roku. McLaren w 1966 roku triumfował też w wyścigu Le Mans. Nowozelandczyk w 1963 roku założył zespół Formuły 1 Bruce McLaren Motor Racing Ltd, znany obecnie jako McLaren. Bruce zginął 2 czerwca w 1970 roku w czasie testów McLarena M8D. Przyczyną wypadku był źle zamocowany spojler, który urwał się w czasie jazdy i auto wpadło w poślizg.

Wielu fanów współczesnych rajdów może nie kojarzyć już takiej postaci jak Jerzy Landsberg i właśnie dlatego chcę o nim przypomnieć. Urodzony w 1947 roku Warszawianin w swojej karierze ścigał się w wielu zagranicznych rajdach, w tym między innymi w rajdzie Monte Carlo. Niestety, dobrze zapowiadający się polski kierowca rajdowy w 1978 roku miał poważny wypadek.

Podczas rajdu Elmot jego auto uderzyło w drzewo, w wyniku czego doznał poważnego urazu kręgosłupa. Miał wówczas dużo szczęścia: przeżył i po rehabilitacji dalej startował w rajdach. W 1979 roku w czasie rajdu Krokus, odbywającego się w okolicach Krakowa, na jednym z odcinków specjalnych zamiast skręcić, Landsberg pojechał prosto, wbijając się swoim Oplem Kadettem GTE w skarpę. Mimo akcji ratunkowej zmarł po przewiezieniu do szpitala w Nowym Sączu.

Colin McRae to jeden z najpopularniejszych kierowców rajdowych lat 90. Na swoim koncie ma między innymi wygrany sezon w WRC w 1995 roku, tytuły rajdowego mistrza Szkocji (1988), Wielkiej Brytanii (1991-1992), a także wicemistrza Wielkiej Brytanii (1990). W rajdach jeździł autami Peugeot, Cosworth, Subaru oraz Ford. W swojej karierze wziął udział aż w 146 rajdach - 25 razy zajął pierwsze miejsce, a w 42 razy gościł na podium. 15 września 2007 roku Colin zginął w katastrofie lotniczej za sterami własnego śmigłowca.