Ford Edge po liftingu. Stracił nieco charakteru, ale dalej robi wrażenie

To druga generacja Forda Edge'a, lecz pierwsza, która została przeszczepiona na europejski rynek. Wykorzystuje solidne podstawy, bowiem została stworzona na płycie znanej z Mondeo, Galaxy i S-Maxa. Teraz auto przeszło lifting, przez który pozbyło się swojego charakterystycznego, nieco fikuśnego pasa przedniego. Zamiast ostrych cięć w światłach otrzymaliśmy coś, co przypomina wyrośniętego Hyundaia Tucsona. No cóż, z drugiej strony auto Koreańczyków jest hitem na Starym Kontynencie, a to właśnie tutaj Edge ma sporo do ugrania.

Może teraz nie jest specjalnie porywający pod względem wyglądu, ale robi wrażenie rozmiarami i tym, jak skutecznie je ukrywa. Edge dalej jest bardzo proporcjonalnym autem, dzięki czemu nie da się zauważyć, że jako produkt globalny musi poradzić sobie m.in. w Stanach Zjednoczonych. Po drugiej stronie Atlantyku Edge jest uznawany za średniego SUV-a. U nas z kolei ciężko się nim zmieścić na jednym pasie ruchu.

Edge konkuruje z chociażby Kią Sorento, Hyundaiem Santa Fe, Nissanem X-Trailem. Jest od nich dłuższy, ma też większy rozstaw osi. Zdecydowanie bliżej mu do nowego Volkswagena Touarega niż wyrośniętego Tiguana Allspace. Ma bagażnik wielkości 602 l (800 l do dachu) – konkurencja na pewno zapakowałaby już tam trzeci rząd foteli. Ford nie ma takiej opcji nawet za dopłatą i nie uważam, by było to szczególnie potrzebne w tej klasie. W przypadku dużej rodziny lepiej zdecydować się na S-Maxa, który pomimo umierającego segmentu minivanów trzyma się całkiem dziarsko i potrafi (to nie przesada) dostarczyć frajdy z jazdy.

To właśnie z S-Maxa przejęto wnętrze dla Edge’a. W ramach liftingu zrezygnowano z tradycyjnej wajchy skrzyni automatycznej, zastępując ją zgrabnym pokrętłem, którego zalety doceniłem już w Focusie. Przede wszystkim zajmuje mniej miejsca, wygląda dobrze, a do jego użycia można się naprawdę szybko przyzwyczaić. No i zrobiła się przestrzeń na bezprzewodową ładowarkę telefonu.

Bardzo cieszy – choć na początku wydaje się nieco dziwne – tradycyjne, duże pokrętło głośności, które ma przypominać system audio wysokiej klasy. Zresztą, audio B&O Play (to marka Bang&Olufsen) wykorzystujące 10-kanałowy wzmacniacz jest jednym z najlepszych w segmencie. Przyłapałem się na tym, że siedziałem w aucie chwile dłużej po zakończonej podróży tylko po to, by wysłuchać utworu do końca. Niektórzy z moich znajomych narzekali na słabe wygłuszenie okolic baku (słuchać chlupot oleju napędowego), w moim egzemplarzu nic takiego się nie działo.

W pakiecie ST-line, oprócz zewnętrznych dodatków pokroju spoilera i czarnego grilla, otrzymujemy też nieco więcej gadżetów. Są to m.in. fotele pokryte częściowo perforowaną skórą Mico-Dinamica z 10-kierunkową elektryczną regulacją ustawień pierwszego rzędu, listwy progowe w kolorze nadwozia, emblematy ST-line tu i ówdzie, sportowe zawieszenie i 20-calowe obręcze kół (opcjonalnie dostępne są koła o cal większe, tak jak w egzemplarzu na zdjęciach).

Edge, zaprojektowany jako amerykański, duży i leniwy w prowadzeniu SUV, dalej pozostaje prawdziwym Fordem pod względem jazdy. Inżynierowie nie powędrowali w kierunku sportowego prowadzenia, ale skupili się świetnej komunikacji na linii kierowca-samochód. Są minusy? Tak, ale nie za duże. Po części rozumiem kwestię wprowadzenia do oferty "sportowej" linii ST-line (wszak lepiej mieć wybór niż nie), ale instalacja twardszego zawieszenia i niskoprofilowych opon jest nietrafionym rozwiązaniem do tego auta. Wydaje mi się, że lepiej postawić na zwykłą, dobrze wyposażoną odmianę i cieszyć się większą wygodą jazdy. Zwłaszcza, że pozycja za kierownicą jest naturalna i w ogóle nie męczy w długich trasach.

Siłowanie się na sport nie ma większego sensu, nawet jeśli pod maską mamy zupełnie nową, dwulitrową jednostkę wysokoprężną połączoną z ośmiobiegową przekładnią automatyczną. Czterocylindrowy silnik ma 238 KM i aż 450 Nm, dzięki czemu daje sobie radę z SUV-em, który ma napęd na cztery koła (dołączany, bez szaleństw w tej materii) i waży ponad 2 tony. Przyspieszenie do setki nie wzbudza szczególnych wrażeń – zajmuje ponad 9,5 s. Spalanie w mieście wyniesie nawet 12 l/100 km, w trasie da się uzyskać znacznie lepszy wynik wynoszący ok. 9 l/100 km.

Ford Edge po liftingu jest wyceniany od 172 000 zł do 228 150 zł za topową wersję Vignale. Na tle wspomnianej wcześniej konkurencji – Kii Sorento (maksymalnie 208 tys. zł i to podpadając pod wyższą akcyzę), Hyundaia Santa Fe (237 400 zł, ponownie z akcyzą na większe silniki) sprawa nie wygląda korzystnie. Skoda Kodiaq RS ma 240 KM i kosztuje mniej niż 200 tys. zł. Nie wszyscy potrzebują jednak topowej wersji Forda, która zapewnia darmowe mycie auta, dodatkową usługę kosmetyki wnętrza czy odebranie samochodu od klienta na czas przeglądu. Wówczas wystarczy sensowny pakiet Titanium od 185 600 zł.

Edge po liftingu stracił nieco na charakterze, ale dalej jest samochodem gwarantującym fenomenalną wygodę i komfort jazdy. Z pewnością zyska uznanie osób, które chcą dobrze wyposażonego auta, ale niekoniecznie chcą się z tym obnosić. Ja zdecydowałbym się na dobrze wyposażonego Forda w pakiecie Titanium z najmocniejszym silnikiem. Chyba, że możecie sobie pozwolić na wersję Vignale – wówczas staniecie się posiadaczami jednego z najwygodniejszych krążowników na drogach.