Aerodynamika [technika wyścigowa odc. 2]

Wczoraj przy okazji pisania o podwójnej podłodze wspomniałem o listwie Gurneya. Cóż to takiego?

To listwa montowana na krawędzi spływu płata, która zwiększa docisk aerodynamiczny. Mówiąc prościej, to listwa montowana (zwykle) pionowo w poprzek spojlera. Niemal pionowe jej ustawienie i niezbyt duża wysokość (do około 20 mm – np. w klasie LMP1) sprawiają, że w jej okolicy znacząco rośnie siła docisku, nie zwiększając przy tym zbytnio oporu powietrza. Dodatkową zaletą jest zmniejszanie turbulencji za listwą.

Taka listwa może być montowana nie tylko na krawędzi skrzydła (spojlera), ale też instalowana na końcu każdego elementu, po którym spływa powietrze. Na przykład w bolidach F1 takie listwy stosuje się na końcach tylnych dyfuzorów, by powietrze płynące po ich zewnętrznej stronie zwiększało docisk na ich końcu (niezależnie od tego, co daje sam dyfuzor). W tym sezonie obowiązkowo wszystkie bolidy klasy LMP1 (startujące m.in. w 24 H Le Mans) muszą mieć listwę Gurneya o wysokości 20 mm na tylnym spojlerze.

Pierwszym, który zastosował listwę w wyścigach, był kierowca F1 Dan Gurney, który użył jej w bolidach swojego zespołu w 1971 roku. Dodanie listwy sprawiło początkowo, że samochód prowadzony przez Bobby’ego Unsera był tak podsterowny, że pogorszyło to czasy okrążeń. Dopiero zrównoważenie docisku przez modyfikacje przodu sprawiło, że bolid stał się bardzo szybki. Wkrótce wszyscy kopiowali to rozwiązanie ze skutkiem lepszym lub gorszym.

W poprzednim odcinku: Podwójna podłoga w Toro Rosso Ferrari STR6

Źródło: wikipedia (foto) • automotopedia (foto)