Test: Alfa Romeo Stelvio Estrema 2.0 280 KM Q4 – lata lecą, ale uczucia nie gasną

Alfa Romeo Stelvio zadebiutowała w 2016 roku jako pierwszy SUV w historii Alfy Romeo. Choć nie była autem doskonałym, już na starcie spotkała się z ciepłym przyjęciem prasy i fanów marki. W kolejnych latach Włosi szlifowali swój diament wprowadzając sukcesywne poprawki, czego zwieńczeniem jest testowany egzemplarz - Stelvio w "pożegnalnej" edycji Estrema limitowanej w Europie do zaledwie 2 tys. egzemplarzy.

To zamknięcie pewnego rozdziału – zgodnie z planem, pod koniec roku zadebiutować ma bowiem zauważalnie zmodernizowane wydanie. Producent skupi się głównie na odświeżeniu wyglądu. Mam nadzieję, że resztę zostawi bez zmian, bo to naprawdę świetny samochód.

Nie nazwałbym się fanem SUV-ów, ale gdybym miał wybrać model w tej kategorii, który podoba mi się najbardziej, Stelvio byłoby na pierwszym miejscu. Szczególnie w wersji Estrema, gdzie atrakcyjne kształty zostały dodatkowo podkreślone typowo sportowymi detalami, częściowo znanymi już z wersji Veloce.

Mamy tu ciemne Scudetto i osłony lusterek z włókna węglowego kontrastujące z lakierem, czarne, 21-calowe felgi z ciemnymi zaciskami hamulców, czarny dyfuzor w tylnym zderzaku i potężne osłony końcówek wydechu, o średnicy większej niż litrowa butelka. Byłbym zapomniał – oznaczenia wersji i modelu również ubrano w czerń.

Nie mniej ciekawie jest we wnętrzu, tak różnym od kabin większości współczesnych SUV-ów premium. Zapomnijcie o tysiącu dotykowych wyświetlaczy i błyszczącej, fortepianowej czerni. Tu jest znacznie bardziej analogowo, co wcale nie oznacza, że przestarzale.

Poczujecie to od razu po zajęciu miejsca w wygodnym, ale zaskakująco sportowo wyprofilowanym i nisko umieszczonym fotelu. Wykończono go rzecz jasna wysokojakościową skórą, miejscowo przełamaną wstawkami z Alkantary. Na pochwałę zasługuje świetne trzymanie boczne, szeroki zakres regulacji i możliwość wysunięcia podparcia pod udami.

Do tego kierownica – piękna, gruba i jak na SUV-a, stosunkowo mała. Z ergonomicznymi przyciskami wyprofilowanymi tak, by nie trafić w nie przypadkiem podczas szybkich manewrów. Tuż za nią znajdziemy piękne (oczywiście analogowe) zegary ukryte w głębokich tubach i potężne, aluminiowe łopatki do zmiany biegów. Działają wyśmienicie, z przyjemnym kliknięciem, ale utrudniają nieco korzystanie z dźwigni kierunkowskazów i wycieraczek.

Ta mała wada jest chyba jedyną odczuwalną wpadką ergonomiczną w świetnie zaprojektowanym kokpicie. Cała reszta może bowiem uchodzić za wzór ergonomii. Klimatyzację i podgrzewane fotele obsłużycie za pomocą oddzielnego panelu, a czytelne, choć niezbyt szybkie multimedia, dotykowo lub przy pomocy pokrętła na tunelu środkowym. Tutaj też wygospodarowano miejsce na system wyboru trybów jazdy, sterowanie głośnością audio, a nawet idealnie dopasowaną wnękę na kluczyk.

Wszystko ma swoje miejsce i funkcję. Trudno wskazać elementy, które rozpraszałyby kierowcę, burząc mu radość z jazdy. To po prostu wnętrze, w którym przyjemnie się przebywa. Szczególnie, że Alfa nie poskąpiła na materiały wykończeniowe. Skóra, poza fotelami gości też na boczkach drzwi i górnej części kokpitu. W wersji Estrema dostaniemy również karbonowe wstawki i wysmakowane, czerwone przeszycia. Premium? Bez wątpienia.

Masywne linie sprawiają, że Stelvio na pierwszy rzut oka wydaje się dużym samochodem, jednak z długością 465 cm, szerokością 186 cm i rozstawem osi na poziomie 282 cm nie należy do największych przedstawicieli swojego gatunku. Przekłada się to na przestrzeń w kabinie, która nie jest imponująca, ale z pewnością wystarczająca. 525-litrowy bagażnik również nie zachwyci, ale trzeba przyznać, że jest foremny i wyposażony w przyjemnie dodatki jak haczyki, kotwy czy schowki.

Pasażerowie powinni też docenić kanapę, która nie została tak mocno wyprofilowana jak przednie fotele. Są tu dodatkowe nawiewy, dwa gniazda USB i praktyczne, plastikowe osłony oparć przednich foteli z siatkami na drobiazgi. Z pewnością nie jest to typowy, rodzinny "dzieciowóz", ale Stelvio sprawdzi się i w tej roli.

Tym bardziej, że to przyjemne auto na co dzień, wyróżniające się dobrym wyciszeniem (także przy wyższych prędkościach, co nie było takie oczywiste w pierwszych egzemplarzach) i przyzwoitym komfortem resorowania. Aktywne zawieszenie w standardowym trybie jazdy pracuje sprężyście i zdecydowanie, ale nie na tyle, by przyprawiać o ból kręgosłupa. I to mimo 21-calowych felg.

W trybie Dynamic robi się zauważalnie twardsze, ale Alfa zostawiła tu pewną furtkę. Jest nią przycisk pozwalający błyskawicznie aktywować standardowe nastawy zawieszenia, pozostawiając sportowe nastawy napędu i układu kierowniczego.

Sam układ jest po prostu genialny. Responsywny, z odpowiednim czuciem i oporem, a przy tym klasycznie dla Alfy, bardzo bezpośredni. W codziennej jeździe owocuje to łatwością prowadzenia i odczuwalną zwinnością, a w szybkich zakrętach precyzją bliższą sportowym sedanom niż SUV-om.

Do tego trzeba dorzucić napęd Q4, którzy przez większość czasu wykorzystuje tylną oś i preferuje ją także po automatycznym dołączeniu przodu. Do pełni szczęścia brakuje tylko możliwości całkowitego wyłączenia kontroli trakcji. Za to przyczepność na co dzień, także podczas gwałtownych startów jest godna podziwu.

Pod maską testowanego Stelvio pracowała benzynowa doładowana dwulitrówka, która generuje 280 KM mocy i 400 Nm maksymalnego momentu obrotowego przy 2250 obr./min. Standardowo jest sprzężona z 8-stopniowym, sprawnie działającym automatem, który reaguje bez zwłoki zarówno w trybie standardowym jak i manualnym. Taki zestaw zapewnia więcej niż wystarczające osiągi – 5,6 sekundy do setki oraz 230 km/h prędkości maksymalnej. Nieźle jak na 1,7-tonowego SUV-a.

W samochodzie, który z zasady łączy w sobie dwa odległe światy więcej nie potrzeba. Z perspektywy kierowcy mocy jest pod dostatkiem – zawsze i w każdych warunkach. Niestety, jak nietrudno się domyślać, spalanie nie będzie przesadnie niskie. Średnia z testu wyniosła 11,5 litra. W mieście trzeba liczyć się z wynikami na poziomie 12-13 litrów. Na drodze ekspresowej przy stałych 120 km/h będzie to 8,3 litra.

Jeżdżąc Stelvio, przez cały czas zastanawiałem się, dlaczego jest tak rzadkim widokiem na drogach. Wygląda wspaniale, jeździ jeszcze lepiej, jest dobrze wykończone, a na tle konkurencji wyróżnia się analogowym charakterem, który przypadnie do gustu lubiącym prowadzić. Potem zajrzałem do cennika i wszystko zrozumiałem.

Bazowe wydanie Stelvio startuje z pułapu 237 000 złotych, a za testowaną edycję Estrema, która niedawno zniknęła z cennika, trzeba było wyłożyć równe 311 500 zł. Fakt, w zamian dostajecie mocne, niemal kompletnie wyposażone auto na co dzień, które daje sporo frajdy i wygląda jak milion dolarów. Nie są to jednak kwoty pozwalające wejść do mainstreamu.

Po tygodniu spędzonym ze Stelvio nie mam jednak wątpliwości, że ci, którzy zdecydują się wydać takie pieniądze w salonie Alfy zamiast odwiedzić Audi czy BMW, będą zadowoleni. Q3 czy X3 nie są rzecz jasna złymi samochodami, ale petrolheadowi raczej trudno będzie się w nich zakochać. Ze Stelvio nie miałem tego problemu.

Zobacz szczegółowe dane techniczne na Autocentrum.pl