Škoda Superb po liftingu: z silnikiem benzynowym oszczędna jak diesel

Škoda ma w ofercie Superba z napędem hybrydowym typu plug-in, a takie rozwiązania świetnie sprawdzają się w ruchu mieszanym, miejskim i na krótkich odcinkach, kiedy właściciel ma w garażu gniazdko. Za przyzwoicie wyposażoną wersję Style trzeba zapłacić 155 150 zł. Sporo, bo za 2 tys. zł więcej można już mieć najbogatszy wariant Laurin&Klement z silnikiem 2.0 TSI, który jak się okazuje, wcale nie jest paliwożerny. Wprost przeciwnie.

Od tego wątku zacznę, bo to właśnie w obszarze silnika testowy Superb zrobił na mnie największe wrażenie. 2-litrowy motor generuje 190 KM mocy i 320 Nm w zakresie od 1500 do 4100 obr./min, co w praktyce oznacza, że jeździ się nim jak dieslem, tylko jest ciszej, a w kabinie wcześniej zrobi się ciepło.

Jak się okazuje, nie tylko dynamika, ale także zużycie paliwa podchodzi pod kategorię ON. Samochód zużył mi w trakcie testu 6,5 l/100 km i to w takich warunkach, w jakich podróżuję na co dzień, a przejechałem nim blisko 1000 km. Wspominam o warunkach dlatego, że moja prywatna kilkuletnia fabia 1.4 zużywa średnio tyle samo. Jest dwa razy mniejsza i dwa razy mniej przestronna, a o dynamice już nie wspomnę.

Rozłóżmy teraz średnią, którą wyliczyłem na podstawie prób na 6,9 l/100 km, na czynniki pierwsze. Przy stałej prędkości 90 km/h auto zużywa 4,9 l/100 km, a przy 140 km/h tylko 7,7 l/100 km. Na drodze krajowej ze średnią prędkością 77 km/h Superb w trybie jazdy Eco potrzebował 4,6 l/100 km, a podczas dynamicznej jazdy tą samą trasą, spalanie wzrosło do 7,8 l/100 km. W tym ostatnim teście i na autostradzie hybrydowa Toyota Camry ma zdecydowaną przewagę nad Skodą. W mieście również i to aż o 2 l/100 km (skoda 7,5 l), ale to wydaje się oczywiste.

Mimo to uważam, że benzynowy motor 2.0 TSI zasługuje na miano superoszczędnego przy swoich parametrach. Przy 66-litrowym zbiorniku paliwa przejechanie dystansu 1000 km na jednym tankowaniu nie stanowi dużego wyzwania.

Bardzo pozytywnie odbieram także dynamikę tego napędu, którego elementem standardowym jest 7-biegowa skrzynia DSG bez charakterystycznej ostatnio dla nowych modeli nadmiernej ospałości. Oczywiście sama zmiana biegów następuje błyskawicznie i zupełnie nieodczuwalnie, ale reakcja na dodanie gazu była lepsza w poprzedniej generacji modelu. Tego silnika nie da się zamówić z przekładnią manualną, więc trzeba ją polubić.

Za sprawą wysokiego momentu obrotowego, silnik nie dusi się i nie drży w mieście, kiedy kierowca wybierze tryb ekonomiczny. Tak, jak ma to miejsce w autach z jednostką 1.0 TSI. Nawet obroty 1200-1500 nie robią na nim większego wrażenia.

W trybie sportowym samochód jest zdecydowanie żwawszy. Przyspieszanie do setki zajmuje mniej niż 8 sekund, a nawet przy prędkości 140 km/h auto nadal ma chęć do szybkiego nabierania prędkości. Dobrze wyciszone wnętrze (standardowe dla tej wersji dźwiękochłonne szyby) przepuszcza nijakie brzmienie silnika dopiero kiedy wskazówka obrotomierza przekracza 3000, a w praktyce zdarza się to niezmiernie rzadko.

Oczywiście cechą charakterystyczną tego modelu jest jego fenomenalna, nawet jak na ten segment, przestronność. Pomimo niewielkich zmian wizualnych przedniego pasa i pojawienia się wielkiego napisu ŠKODA na tylnej klapie, to co było największą wartością modelu, nie uległo zmianom.

Kabina zapewnia komfortowe warunki czterem osobom, a dzięki "pakietowi komfortowego snu" za 500 zł, wygodniej jest siedzieć z tyłu. W pakiecie znajdują się rozkładane oparcia zagłówków w drugim rzędzie siedzeń i ciepły koc. Dzięki takim zagłówkom naprawdę można się przespać bez obaw o to, że głowa gdzieś poleci na zakręcie. Są też podpórki pod stopy, które zmieniają ich kąt ustawienia na wygodniejszy. Nie ma tu jednak takich rarytasów jak regulacja kąta pochylenia oparcia kanapy, choć uważam, że jest to zbędne.

Nie zmieniła się także przejrzystość wnętrza i jego wysoka funkcjonalność. Kokpit wykonano z ładnych i przyjemnych w dotyku materiałów, a ekran multimediów wygląda na pochodzący z wyżej półki. Jego grafika jest imponująco wyraźna i kolorowa. Niestety nie zmieniły się także dwie rzeczy, które powinny. Nadal brak regulacji oświetlenia zegarów i ekranu czymś fizycznym, a lusterka zewnętrzne sprawiają wrażenie za małych. Nie podoba mi się też pomysł dotykowej regulacji głośności audio w systemie Columbus.

Każdemu natomiast przypadnie do gustu bagażnik o pojemności 625 litrów, który niezależnie od tego, jak się go zmierzy, i tak jest po prostu gigantyczny. Wysoki, długi i szeroki, pozwoli przewieźć naprawdę duże przedmioty lub wiele walizek i toreb na wyjazd. Litrażowi odpowiada także 650 kg ładowności.

Jadąc Superbem na ferie, narty można śmiało zabrać do kabiny dzięki specjalnemu otworowi w oparciu kanapy. Jej oparcia w razie potrzeby można złożyć, choć nie stworzymy w ten sposób równej, płaskiej powierzchni do przewozu bagażu. Z kolei sam kufer jest rewelacyjnie zaprojektowany, bo pomyślano o haczykach, uchach do mocowania bagażu, gniazdku i latarce.

190-konnego Superba nie da się postrzegać inaczej niż jako zwykłe auto na długie podróże. Zwłaszcza w bogato wyposażonej wersji Laurin&Klement. Dlatego nie ma w nim za grosz sportowego charakteru i dobrze, bo od tego jest specyfikacja Sportsline.

Zawieszenie jest świetnie wyważone i zapewnia zarówno komfort resorowania, jak i stabilność prowadzenia, również przy dużych prędkościach. Pomimo sporych rozmiarów Superba prowadzi się lekko, a kiedy adaptacyjne amortyzatory, dostępne tu w standardzie, się usztywni, to samochód jest też zwinny. Jest to opcja w pozostałych wersjach, ale warta dopłaty 3600-4400 zł. Różnice w poszczególnych trybach są spore. Wyeliminowano wreszcie problem bujania na autostradzie, który miał miejsce w ustawieniu komfortowym.

W nowej Škodzie Superb oczywiście można mieć cały pakiet wspomagaczy jazdy, z których na najwyższą pochwałę zasługuje tempomat adaptacyjny. Żaden inny nie pracuje tak komfortowo jak ten. Oczywiście pod warunkiem, że ustawi się go w tryb komfortowy, bo można także w sportowy. Poza tym tempomat może dostosować prędkość do znaków drogowych, ale da się to wyłączyć.

Bardzo ładnie po pasie ruchu auto prowadzi system Line Assist, ale uważam, że jest zbyt czuły i przypadałaby się tu taka kierownica jak w Passacie. Reaguje ona na dotyk, a nie ruch, więc nie trzeba co chwila pokazywać elektronice, że się nie śpi.

Niestety tak jak systemy wsparcia kierowcy działają w aucie bardzo dobrze, tak na reflektorach LED Top Matrix bardzo się zawiodłem. Mam wrażenie, że nie potrafiły się odnaleźć w ruchu drogowym, często oślepiały kierowców oraz migały zupełnie bez sensu. Niestety nie był to przypadek tego egzemplarza, bo w testowanym nieco później Scoucie też był z tym kłopot.

Natomiast poza trybem adaptacyjnym, same w sobie reflektory ładnie oświetlają drogę, więc nie powiem, by jako całość były wadą samochodu. Klient i tak nie ma wielkiego wyboru, ponieważ są w standardzie każdej wersji poza podstawową.

Podsumowując, pomimo zmian wizualnych i niewielkich w zakresie wyposażenia, Superb jest taki, jaki był. To przestronne i komfortowe auto w cenie już wcale nie niższej od konkurentów. Jest to jednak zasadne, gdyż samochód w niczym specjalnie im nie ustępuje. Niestety mam wrażenie, że producent napisem "SKODA" na tylnej klapie jakby na siłę przypominał, że jest to samochód z niższej półki. Bo co by się nie wydarzyło, to jeszcze przez kilka, a może kilkanaście lat czeska marka będzie tak postrzegana.