Peugeot 308 GTi: hot hatch pozbawiony charakteru

Szkoda, że nie miałem wcześniej z nim do czynienia. Być może nie byłbym aż tak rozczarowany. Peugeot 308 to kapitalna baza do zrobienia GTi, wiec zupełnie nie rozumiem, co się stało. Być może - zresztą nie po raz pierwszy - Francuzi gonili za cyferkami, a zapomnieli o emocjach? Wszystko na to wskazuje.

Na papierze, w czasie swojej premiery, bo teraz już nie, Peugeot 308 GTi wyglądał świetnie. Jego 1,6-litrowy motor rozwija 272 KM i 330 Nm. Pozwala to rozpędzić spory kompakt do setki w czasie 6 s, do 200 km/h w 21,4 s i ostatecznie do 250 km/h - na tyle pozwala ogranicznik. Moje wyniki pomiaru pierwszego z tych parametrów, pokrywają się z danymi producenta.

Hamulce pochodzą z nieprodukowanego już modelu RCZ. Maleńka kierownica wygląda jak wyjęta z bolidu i trzymając ją podczas prowadzenia, rzeczywiście można się poczuć jak w wyścigówce. Grube i mocno rozbudowane fotele obiecują swoim wyglądem wiele i spełniają niemal wszystkie życzenia. Natomiast stylistyka 308 to świetny punkt wyjścia do stworzenia auta dającego wiele pozytywnych wrażeń.

Tymczasem minęło kilka lat, przybyło kilku konkurentów, a 308 GTi trochę się zestarzał. Moc już nie imponuje, a moment obrotowy to jedna z niższych wartości w segmencie. Silnik ma najmniejszą pojemność i nie generuje żadnego interesującego dźwięku. Można było coś wycisnąć z wydechu, ale chyba nikt o tym nie pomyślał. Tak jak o choćby poprawnym mechanizmie zmiany biegów. Fatalna skrzynia to wizytówka modeli PSA, ale spodziewałem się, że w GTi została choć dotknięta przez Peugeot Sport. Nie.

To jednak niejedyne rozczarowanie, dlatego mam wrażenie, że auto od początku nie było zrobione jak trzeba i jego wiek nie ma większego znaczenia. Znalazłem nasz test tego samochodu sprzed kilku lat i okazuje się, że coś w tym jest.

Wygląd zapowiada dobrze wyposażoną wersję z podwójnym układem wydechowym, ale jego sportowy charakter gdzieś się chowa. W dużych hamulcach i znaczkach GTi? To za mało.

Pozycja za kierownica jest świetna, fotele zarówno wygodne, jak i dobrze trzymające na zakrętach, ale zbyt mocno izolują od auta, a prowadzenie wymaga długiego przyzwyczajenia. Kierownica jest za mała i nie zapewnia pewności chwytu, choć sam układ daje odpowiednia dawkę informacji, a do tego ma dobre przełożenie. Obrotomierz kręci się w niewłaściwą stronę, co też pochłania uwagę. No i ten fatalny mechanizm zmiany biegów.

Silnik sam w sobie na tle współczesnej konkurencji nie wypada źle w warunkach rzeczywistych. Zapewnia bardzo dobre przyspieszenie, błyskawicznie nabiera obrotów, choć nie zbiera się z samego dołu tak szybko jak dwulitrówki Hyundaia i30N czy Seata Leona Cupry. Nawet wolniej niż 1,8-litrowy motor Megane R.S.

Jednak po przekroczeniu 2500 obr./min to rakieta. Wciska w fotel i szybko dochodzimy do momentu, kiedy trzeba chwycić za drążek skrzyni biegów. I pojawia się ta myśl: "uda się, czy nie?"

Jeśli zmiana ma się odbyć tylko po linii prostej, to delikatne traktowanie zwykle kończy się sukcesem. Trudniej na przykład z dwójki na trójkę, choć i tu im mniej nerwowości tym lepiej. Gorsze myśli pojawiają się przed koniecznością redukcji, która odkrywa słabe punkty mechanizmu.

Szkoda, że Francuzi zmarnowali tkwiący w 308 potencjał. Wystarczyło zrobić porządną skrzynię biegów, uwolnić więcej dźwięku i mielibyśmy dobre GTi. Tym bardziej, że silnik wyróżnia się na tle rywali niskim zużyciem paliwa.

Tak niskim, że tradycyjną próbę spalania przeprowadziłem dwukrotnie, a i tak okazał się najoszczędniejszym hot hatchem segmentu C. Przy prędkości 90 km/h mały motor potrzebował tylko 5,4 l benzyny na 100 km, a przy 140 km/h spala tylko 9,0 l/100 km. To o 1,2 l mniej niż Hyundai i30 N. W mieście zużycie mieści się w przedziale 7-8 l/100 km, a średnio, przy dość dynamicznej jeździe nie powinniście przekroczyć 9 l/100 km. W Hyundaiu nie sposób było zejść poniżej 10. Mowa tu o zupełnie swobodnej eksploatacji - nie mylcie ze średnim zużyciem paliwa podanym w tabeli, które jest tylko wynikiem wyliczeń z poszczególnych prób.

Ktoś w Peugeot Sport wpadł na fatalny pomysł zaimprowizowana w kwestii doznań akustycznych. Wykorzystano znany z innych modeli syntezator buczenia. Szczerze przyznam, że nic do takich rozwiązań nie mam i wolę sztuczny dźwięk z głośników zamiast naturalnego klekotu diesla czy marnego wycia benzyniaka. Ale to w normalnych samochodach. W GTi niech sobie będzie najwyżej jako wspomaganie, ale nie takie jak w 308!

To, co się dzieje po wciśnięciu przycisku Sport, można określić tylko jednym słowem - żenada. Sztuczne buczenie, samo w sobie nawet fajne, słyszane gdzieś spod lewego fotela, rozczarowało każdego, kto siedział w tym aucie. Podkreślam - w tym, bo naprawdę podoba mi się w 3008 HDi. Nawet motoryzacyjni laicy nie uwierzyli, że to brzmienie wydechu czy silnika i każdy, bez wyjątku, poprosił o wyłączenie.

Posłuchajcie jak wydech brzmi na zewnątrz, a następnie porównajcie z brzmieniem - moim zdaniem wzorcowym w tej klasie - układu Hyundaia i30 N:

Zawieszenie jest odpowiednie do klasy auta, zwiera całość we właściwy dla GTi sposób. Podczas jazdy po zakrętach czuć subiektywną lekkość samochodu i świetne wyważenie. Odważę się na stwierdzenie, że być może najlepsze w segmencie hot hatchy. Prawdopodobnie to też kwestia niskiej masy -1205 kg to o dobre 100-250 kg mniej niż konkurenci.

Sztywność resorowania jest kwestią drugorzędną, ale i tu nie można mieć zastrzeżeń. A amortyzatory nie są adaptacyjne. Podobnie jak do bardzo skutecznych hamulców, które wraz z ogumieniem Michelin Pilot Super Sport potrafią wręcz przyprawić o mdłości. Wynik hamowania: 34 m z prędkości 100 km/h.

Wiele słyszałem o jego dzikim charakterze, że potrafi zarzucić tyłem, zaskoczyć w środku łuku. Taką tendencję ma na przykład mniejszy 208 GTi. I owszem, na torze przy pełnym wykorzystaniu osiągów, z wyłączonym ESP tak. Na drodze jest stabilny. Ostry, ale nie niebezpieczny. Neutralne prowadzenie pozwala na wiele, nie ma problemu z trakcją na wyjściu z zakrętu, bo i moment obrotowy nie jest duży. A pomaga jeszcze seryjnie montowana szpera Torsena.

Niestety nie potrafiłem obdarzyć go pełnym zaufaniem jak Hyundaia i30 N czy Leona Cuprę 300 podczas ostrej jazdy. W dużej mierze przez kierownicę. Za małą w stosunku do wielkości samochodu, jego mocy i osiągów, bo w 208 GTi jest OK. Wiecie, to jakby trzymać rottweilera na żyłce wędkarskiej. Nie obchodziłoby mnie, że ma wytrzymałość 200 kg.

Gdyby w skali 1-10 najniższa wartość oznaczała maksymalnie cywilizowane auto, a 10 torową bestię nieprzydatną na co dzień, to większość współczesnych hot hatchy mieści się gdzieś pomiędzy 4 a 7. I nie zrozumcie tego źle - 10 nie jest tu oceną najlepszą, a 1 nie jest najgorszą.

Peugeot 308 GTi do według mnie 3, może 4. Jest świetny do normalnej jazdy z ogromnym zapasem mocy. Jego skromny wygląd nawet nie zachęca hondziarzy do ścigania. Jest doskonałym hot hatchem dla kobiety, zamiast kolejnego mini lub dla osoby, która chce wyluzować po rozbiciu Focusa RS-a.

Cichy i wygodny, a do tego wybitnie ekonomiczny. Ma pojemny bagażnik, dobrze wykonane wnętrze, w którym brakuje tylko przestrzeni na kolana z tyłu. To kwestia grubych oparć przednich foteli. Ma też dziwnie opracowaną ergonomię, ale pomińmy ten aspekt w klasie hot hatch. Tylko czy 308 GTi to wciąż HOT hatch?

Byłoby idealnie, gdyby nosił oznaczenie GT. Wówczas można by go wysoko ocenić. Od GTi oczekuję więcej, znacznie więcej i uważam, że Peugeot sam sobie zrobił krzywdę. Bo jeśli to GTi, to chyba ostatnie, jakie bym kupił. Zresztą już niedługo, bo przez nowe normy emisji znika z rynku. To dziwne, bo oszczędniejszym GTI jeszcze nie jeździłem.