Mini John Cooper Works Steptronic - test, opinia, spalanie, cena

Ten malec z piekła rodem obiecuje dużo już samym swoim wyglądem. Przód uzbrojony jest w zestaw dodatków stylistycznych, z których dolna część zupełnie nie przypada mi do gustu, ale ewidentnie ma podkreślać sportowe aspiracje Mini. Widzicie to coś, pod głównym, dużym grillem z chromowaną obwódką? Właśnie tego nie powinno tu być. Moim zdaniem ta atrapa kompletnie nie pasuje. Ale to kwestia subiektywna, zatem możemy odłożyć ją na bok. Grunt, że na tym soczyście czerwonym nadwoziu nie zabrakło dwóch pasów i szerokiego wlotu powietrza w masce. To mi rekompensuje tę dziwną dokładkę na dole zderzaka.

Poza pasami i nietypowym frontem nie ma tu czego opisywać. Jaki koń jest, każdy widzi – to typowe Mini – nieduże (no dobra, może już nie takie nieduże) pudełko o okrągłych kształtach, przepychające się od wielu lat z Fiatem 500 na tronie króla najbardziej stylowych samochodów. Jesteś blogerką modową? Musisz mieć Mini. Masz restaurację w popularnej części miasta? Też wypadałoby przyjeżdżać do niej w Mini. Zawsze chciałeś skoczyć na spadochronie, ale masz lęk wysokości? Dla Ciebie jest coś specjalnego – Mini John Cooper Works.

To właśnie ten model dostaje trochę dziwny, ale agresywny przedni zderzak, pasy, i hamulce, które ledwo się mieszczą w felgach. Jeśli masz poczuć frajdę z jazdy przednionapędowym samochodem, to właśnie to jest maszyna, która to zapewni. Mini JCW nie tylko krzyczy spojlerami i pasami. Jest bardzo prawdziwe, naturalne. Z tyłu nie znajdziesz dwóch eleganckich końcówek wydechu, które po przyjrzeniu okażą się tylko tandetnymi, plastikowymi elementami ozdobnymi, kryjącymi zwykłe, paskudne rury. Nie nie, nie tutaj. Z tyłu Mini John Cooper Works zieje solidna dwururka, która strzela ostrą amunicją, bez sztucznych dodatków i wymuszania.

Całkiem rajdowo jest też w środku. Dywaniki z czarno-czerwoną szachownicą, które gdzie indziej uznałbym za przaśny dodatek, tutaj jakimś cudem pasują doskonale i nie sprawiają wrażenia przesadzonych. One jednak nie mają tu wielkiego znaczenia. Kierownica – ona się liczy. I jest doskonała. Kapitalnie leży w rękach – ma bardzo dobry rozmiar i idealny profil. Podobnie fotele – mają dobry kształt zapewniający odpowiednie trzymanie na zakrętach. Na dodatek bardzo łatwo znalazłem tu niezłą pozycję. Pod tym względem mogłem mieć spore wymagania, bo do Mini JCW przesiadłem się prosto z BMW i8. Mimo wysoko postawionej poprzeczki mały gokart spisał się.

Prędkościomierz analogowy wreszcie został przeniesiony ze środka na swoje miejsce – za wieniec kierownicy. Niestety, ucierpiał na tym obrotomierz, który jest teraz odsunięty na drugi plan. Chyba jednak wolałbym, żeby wskazówkowy prędkościomierz został na środku, niczym wielki manometr na starej łodzi podwodnej, niż zastąpił tak istotny w tego typu pojeździe wskaźnik.

Z tyłu oczywiście miejsca jest bardzo mało. Niewiele więcej znajdziemy go w bagażniku. To samochód dla dwóch osób i nie ma co się oszukiwać, że jest inaczej. Dla głodnych przestrzeni Mini ma teraz Clubmana, który dostępny jest też w wersji Cooper S.

John Cooper Works ma przede wszystkim jeździć. Szybko. Ma do tego niezłe predyspozycje – pod maską pracuje doładowany, dwulitrowy motor. Żeby włożyć ten silnik do hot hatcha zamiast wyżyłowanego 1.6, inżynierowie Mini musieli na miesiąc zamknąć wszystkich lokalnych zielonych aktywistów w piwnicy. Może gdyby przytrzymali ich dłużej, udałoby się wstawić przelotowy układ wydechowy. Niestety, wegańskie burgery z ciecierzycy zaczęły wykańczać budżet i zielonych trzeba było wypuścić. Mimo to, udało się – John Cooper Works jest abstrakcyjnie szybki i hałaśliwy. 231 KM prycha z wydechu za każdym razem, gdy wskazówka obrotomierza zahaczy o czerwone pole. Każda odcinka i szybka zmiana biegu powoduje detonację tego brytyjskiego pistoletu.

Przednia oś powinna szarpać się jak poparzona i wyrywać kierownicę z rąk. Jest w końcu katowana momentem obrotowym na poziomie 320 Nm. A jednak jest zaskakująco stabilnie. Mini cały czas jest pod naszą kontrolą. Nawet na szybkich zakrętach. Właściwie dopiero tam poczujemy jak bardzo dużo władzy nad tą maszyną ma kierowca. John Cooper Works dobrze złożony w zakręt pojedzie dokładnie tak, jak sobie tego zażyczysz i na koniec ziewnie. Naprawdę trudno o wyzwanie dla tego samochodu, bo jego możliwości trakcyjne przewyższają zdrowy rozsądek.

Jedyne, co wzbudziło moje poważne wątpliwości gdy wsiadłem do tego wozu, to automatyczna skrzynia biegów. Zastanawiałem się czy nadąży za tym małym, czerwonym psychopatą i jego silnikiem. Automat Steptronic spełnia swoją rolę lepiej niż mogłem przypuszczać. Redukuje naprawdę sprawnie. Może nie wyprzedza myśli kierowcy tak genialnie jak PDK z Porsche, ale zdecydowanie wystarcza na potrzeby Mini JCW.

Mimo to zawsze będę powtarzał, że nawet największe usprawnienie skuteczności jazdy nie zastąpi frajdy i zwiększenia zżycia z samochodem, które daje ręczna skrzynia biegów. Naturalnie pod warunkiem, że nie mówimy tu o jeździe wyczynowej. Póki na tapecie jest wóz, który przede wszystkim ma rozciągać na twarzy szeroki uśmiech i pompować adrenalinę w żyły, a dopiero w następnej kolejności są czasy na track dayach, to zawsze będę stał po stronie skrzyni ręcznej. I to jej mi tutaj zabrakło. To nie tak, że Steptronic jest złą skrzynią. Po prostu hot hatch i manual to dla mnie nierozerwalna para.

Na szczególne wyróżnienie zasługują hamulce Mini JCW. Póki jeździ się tym wozem wyłącznie po ulicach, są one znacznie ponad potrzeby. „Skończyć się” mogą tylko na torze. Żeby je zamordować na ulicy trzeba jeździć jak psychopata. Są bardzo skuteczne i stanowią jedną z mocnych stron tego wozu.

Ile kosztuje prawdopodobnie najlepszy samochód z napędem na przednią oś, jaki można obecnie kupić? Konfiguracja, którą widzicie na zdjęciach bazowo startuje od 127 tys. zł. Kompletna, razem ze wszystkimi dodatkami – 185 tys. zł. To dużo. Bardzo dużo. To już prawie Subaru WX STI. To Mercedes A45 AMG 4Matic. Owszem, golasy, ale to powinno uzmysłowić na jak wysokim pułapie jest ten egzemplarz.

Jednak czy bazowa cena 127 tys. zł jest przesadzona? Może trochę, ale stoi za nią też usprawiedliwienie. Gdy dwa lata temu zabraliśmy na tor kilka hot hatchów, każdy został nam użyczony w celu, którego nie kryliśmy. Każdy z nich miał przez cały dzień dostać solidnie w kość. Abarth Punto SS krzyknął check engine! już po pierwszym okrążeniu, na którym przodem próbował pojechać prosto na każdym zakręcie. Każdy z samochodów na koniec dnia miał dosyć. Dało się odczuć, że są już zmęczone. Na dodatek Clio RS wyżłopało dwa razy więcej paliwa niż reszta. Były tylko dwa samochody, które sprawiały wrażenie, że dopiero się rozkręcają i są gotowe na jeszcze kilka rund na granicy ich możliwości. Wśród tych wozów było właśnie Mini (wersja Cooper S).

To coś, czego nie wyrażą wartości przyspieszenia, nie opiszą tego maksymalne prędkości. Mini John Cooper Works to wojownik, który nie da się łatwo pokonać. I właśnie dlatego uważam, że chociaż cena jest duża, JCW jest jej wart. Jego jedynym problemem jest to, że drugim samochodem, który tamtego dnia nie dał się zarżnąć był Ford Fiesta ST, który startuje od 70 150 zł i daje tylko odrobinę mniej frajdy z jazdy.

Świetne właściwości jezdne

Mocny silnik z tylko minimalną dziurą w dolnym zakresie

Naturalny i świetnie brzmiący układ wydechowy

Bardzo dobra kierownica

Wygodne, dobrze wyprofilowane fotele

Automat, który spisuje się bardzo dobrze...

...ale nie daje tyle frajdy co jazda z manualem

Cena

Mała widoczność obrotomierza

[stars]8[/stars]