Fiat Doblò 2,0 MultiJet Emotion - dostawcze korzenie [test autokult.pl]

Obok wersji Cargo z oferty Fiat Professional dział samochodów osobowych ma w swojej ofercie także Doblò w wersji siedmioosobowej. Jak zdobywca nagrody Van of the Year 2011 sprawuje się na drodze, kiedy zamiast przestrzeni bagażowej za plecami kierowcy znajduje się pięć dodatkowych miejsc, a surowe blachy zostaną ubrane w wesołą tapicerkę?

Najważniejsze różnice między wariantem użytkowym a osobowym dotyczą oczywiście wnętrza. Jednak rodzinny Fiat Doblò także z zewnątrz dość znacznie różni się od swojego dostawczego brata.

W porównaniu z poprzednią generacją samochód wydoroślał stylistycznie. Z przodu wdzięczą się duże reflektory i dynamicznie zarysowany zderzak z całkiem sporą atrapą chłodnicy, wypełnioną siatką w kształcie plastra miodu. Mimo linii bocznej charakterystycznej dla samochodów użytkowych oko cieszy przetłoczenie ciągnące się od zderzaków przez skromnie zarysowane nadkola – nadaje ono sylwetce auta trochę lekkości. To niejedyny zabieg, który ma wizualnie odchudzić model Doblò. Zwężająca się ku tyłowi linia szyb z czarnymi słupkami czy relingi nadają autu charakter.

Największe i jednocześnie najciekawsze zmiany zaszły jednak z tyłu. Między podłużnymi, pionowymi lampami zamiast dzielonych drzwi otwieranych na boki jest jedna unoszona do góry pokrywa, jak w klasycznych samochodach segmentu MPV. Zaprojektowano ją z polotem - wydaje się, że jest całkowicie przeszklona. Chociaż określenie „elegancka” nijak pasuje do samochodu wywodzącego się z klasy aut dostawczych, to sama klapa ze skromnym logo Fiata i stylowym napisem Doblò z pewnością taka właśnie jest.

Klapa jest bardzo długa, aby zapewnić niski próg załadunku, i otwierając ją nieuważnie, łatwo stracić kilka zębów, ale przypadła mi do gustu najbardziej. Pudełkowaty kształt auta swoje największe zalety zdradza po zajęciu miejsca w kabinie. Wnętrze jest bardzo przestronne, a widoczność dookoła umożliwia bezproblemowe manewrowanie tym bądź co bądź sporym pojazdem.

Duża, pionowa tylna szyba pozwala łatwo wyczuć długość auta nawet przy komplecie pasażerów. Na tylną kanapę można się dostać przez całkiem szerokie suwane drzwi, które zamontowano po obu stronach nadwozia. Takie rozwiązanie jest wygodne i ułatwia zajmowanie miejsc w trzecim rzędzie, ponieważ jak zawsze w autach tego typu aby się tam dostać, trzeba położyć oparcia i przygotować na małą gimnastykę.

O ile pasażerowie kanapy mają sporo miejsca na nogi, o tyle ci na końcu mogą narzekać na ciasnotę. Mimo że dodatkowe fotele zamontowane są w formie teatralnej (tylny rząd jest sporo wyżej), dzięki wysokiemu nadwoziu i regularnym kształtom dachu przestrzeni nad głowami nie będzie brakować nikomu. Podczas podróży w siedem osób na pewno zabraknie natomiast bagażnika, ponieważ przy rozłożonych fotelach trudno zmieścić za nimi nawet plecak. Ze względu na niski komfort podróży w trzecim rzędzie i praktyczny brak przestrzeni bagażowej jazdę z kompletem dorosłych pasażerów należy raczej uznać za przyjemny dodatek niż codzienność. Przy pięciu osobach pojemności bagażnika wystarczy dla każdego.

Jeśli chodzi o podróż z perspektywy kierowcy, osobowe Doblò nie różni się zbytnio od wariantu Cargo. Podwyższona pozycja za kierownicą z mocno zgiętymi nogami wymaga chwili przyzwyczajenia, ale dzięki twardym fotelom (z podgrzewaniem i regulacją lędźwiową) jest naprawdę wygodnie. Zresztą nie powinno to dziwić – dostawcza odmiana tego auta to dla wielu osób stanowisko wielogodzinnej pracy każdego dnia.

Niestety, karygodna jest ilość miejsca na stopy kierującego. Obsługa pedałów to niemal cały czas obcieranie butem o górne plastiki, które ostrymi zakończeniami po prostu rysują obuwie. Jazda Doblò wymagała więc ode mnie chwilowej zmiany przyzwyczajeń obsługi sprzęgła, hamulca i gazu tylko ostatnimi centymetrami stopy.

Co można powiedzieć o wnętrzu? Oprócz całkiem bogatego wyposażenia testowanego egzemplarza, obejmującego między innymi automatyczną klimatyzację, podgrzewane fotele, tempomat, wielofunkcyjną kierownicę czy system Blue&Me, uwagę zwraca kolorowe wykończenie. Kabina nie zanudza czarnymi barwami, ale cieszy oko czerwonym wykończeniem deski rozdzielczej, boczków drzwi czy materiałowej tapicerki. Powleczenie elementów plastikowych podobnym do gumy fakturowanym tworzywem pozwala łatwo utrzymać kabinę w czystości i zapobiega porysowaniu twardych plastików.

Sama kompozycja wnętrza jest bardzo prosta, miejscami nawet toporna, ale należy pamiętać o użytkowych korzeniach tego modelu – tutaj liczy się wysoka ergonomia. Także z tego względu spasowanie niektórych elementów stoi na nie najlepszym poziomie i raz na jakiś czas któryś plastik lubi zaskrzypieć na mniej równej drodze. W ogólnym rozrachunku wnętrze Doblò wychodzi jednak na plus, na pochwałę zasługują schowki i pojemna półeczka nad głową kierowcy i pasażera, która pomieści sporo przydatnych rzeczy.

Pozytywnym zaskoczeniem (oczywiście jak na segment) jest prowadzenie tego funkcjonalnego Fiata - jak na swoje gabaryty jeździ naprawdę przyzwoicie. Jeśli nawierzchnia nie obfituje w zbyt duże nierówności, auto pewnie trzyma się drogi i nieźle tłumi sporadyczne wstrząsy. Dzięki niezależnemu i dość twardo zestrojonemu zawieszeniu wszystkich kół oraz ich szerokiemu rozstawowi także zakręty nie są mu straszne i uparcie trzyma się pionu. Sprawa wygląda trochę gorzej, jeśli trafi się na gęstsze koleiny, na których małe koła Doblò lubią podskakiwać i odrywać się od nawierzchni.

Układ kierowniczy dzięki wspomaganiu hydraulicznemu pracuje zadowalająco i nie można mieć do niego większych zastrzeżeń. Wieniec kręci się lekko, a w samochodach tego segmentu właśnie tak powinno być.

Zamontowany w testowanym egzemplarzu silnik wysokoprężny 2,0 MultiJet nie jest zbyt kulturalny w swojej pracy, co potęguje też krótko zestopniowana skrzynia biegów. Takie połączenie jednak sprawia, że jednostka napędowa świetnie radzi sobie z nadwoziem wypełnionym pasażerami czy bagażami. Jeśli komuś nie przeszkadza częstsze wachlowanie lewarkiem, który pracuje z przyjemnym oporem, choć brakuje mu nieco precyzji, to także tutaj nie można się czepiać, bo Doblò jeździ zaskakująco dynamicznie (z powodu 320 Nm dostępnych od 1500 rpm auto łatwo traci trakcję przy ruszaniu), a przy tym dość oszczędnie.

W trasie z jednym pasażerem, korzystając z tempomatu, można zejść do wyniku 5 l na 100 km, w mieście auto spali natomiast około 8 l oleju napędowego. Denerwującym dodatkiem kolejny raz okazuje się system Start&Stop, który łatwo dławi silnik przy ruszaniu.

Fiat Doblò to udana konwersja auta dostawczego na osobowe - i to za rozsądne pieniądze. Mając na uwadze jego korzenie, z pewnością łatwiej o wyrozumiałość dla kilku niedociągnięć. Dużą zaletą jest z pewnością cena. Za 54 200 zł kupisz najsłabszą wersję silnikową (1,4 litra 95 KM), a za 4000 zł dołożysz do niej dwa dodatkowe fotele, otrzymując w ten sposób jeszcze bardziej funkcjonalne auto.

• Niski próg załadunku i ładna tylna pokrywa

• Suwane drzwi boczne

• Przestronność wnętrza i dobra widoczność

• Wesołe wnętrze i duże schowki

• Jeśli zrezygnujesz z bagażu, przewieziesz 7 osób

• Dynamiczny i ekonomiczny silnik

• Słabo działający system Start&Stop

• Mało miejsca na stopy kierowcy

• Niektóre elementy wnętrza

Przejdź do galerii zdjęć

*Tylko kierowca, bez bagażu, stan 50% paliwa, zimowe ogumienie, temperatura 2° C