Renault Megane CC 1,9 dCI - lato po francusku [test autokult.pl]

Czteroosobowe kabriolety to samochody, które oprócz przyjemności podróżowania bez dachu potrafią zapewnić całkiem przyzwoitą funkcjonalność. Francuskie Renault Megane w wersji z otwieranym dachem gości na rynku już od prawie piętnastu lat. W Europie bije rekordy popularności w swoim segmencie, jednak w Polsce nadal jest bardzo rzadkim widokiem. Czy najnowsza generacja Megane CC ma szansę coś zmienić?

Pierwsze wrażenie jakie można odnieść patrząc na prezentowany egzemplarz Megane CC jest nieco stereotypowe – auto kierowane do kobiet. Szminkowa czerwień połączona z czarnym dachem oraz lusterkami, a także srebrnymi słupkami A i obwódką z pewnością przykuwa wzrok, ale nie tylko dlatego, że w tej kompozycji wygląda ciekawie, jak już wspomniałem - na polskich drogach Megane CC jest praktycznie niespotykane.

Samochód wygląda bardzo masywnie, a zwężająca się w stronę kanciastego tyłu linia okien potęguje to wrażenie. Kiedy nakreślony dużym promieniem szklany dach zostanie otwarty urok tej sylwetki znacznie wzrasta. Sam proces zajmuje elektrohydraulicznej konstrukcji około 21 sekund i może być aktywowany wyłącznie na postoju przy załączonym elektronicznie hamulcu ręcznym i zaciągniętej siatce oddzielającej przedział bagażowy. Pokrywa bagażnika, która otwiera się przeciwnie do kierunku jazdy aby schować dach znacznie zachodzi poza obrys pojazdu, więc trzeba zachować szczególną ostrożność aby nic nie uszkodzić. Na pochwałę zasługuje przycisk do jednoczesnego zamykania lub otwierania wszystkich czterech szyb.

Według Renault najnowszy mechanizm składania dachu (dach z mechanizmem waży 110 kg) rozwiązuje problemy ze szczelnością oraz dobrze wycisza kabinę. O ile przy niższych prędkościach rzeczywiście jest nieźle, o tyle powyżej 100 km/h opory powietrza wyraźnie dają o sobie znać charakterystycznym i donośnym szumem. W wyciszeniu pojazdu nie pomaga także jednostka napędowa, wysokoprężny silnik 1,9 dCI jest stosunkowo głośny, ale z napędzaniem pojazdu radzi sobie względnie dobrze. Moc 130 KM to trochę mało jak na ważące 1540 kg auto, jednak nikt tutaj nie mówił o sportowych osiągach. Silnik jest oszczędny, a asystent zmiany biegów sześciostopniowej przekładni ręcznej zachęca do obniżenia zużycia paliwa i wbicia szóstki już od 60 km/h, co oczywiście w normalnej jeździe wydaje się być absurdem, jednostka ta zaczyna żyć od około 2700 rpm.

Praca samej skrzyni biegów jest bardzo precyzyjna, biegi wchodzą pewnie a ich zestopniowanie pozwala ograniczyć częste jak na silnik wysokoprężny zmiany przełożeń. Prędkość maksymalna zadeklarowana przez producenta przy tej jednostce to 205 km/h, na gładkiej autostradzie samochód odmówił dalszego przyspieszenia przy 198 km/h, jednak przy tak znacznych oporach nawet minimalny kąt pochylenia drogi może zdjąć z licznika tych kilka ostatnich kilometrów na godzinę.

Podczas jazdy z otwartym dachem przy wyższych prędkościach można odczuć dość słabo zaprojektowaną dynamikę opływu otwartego nadwozia, strumień powietrza załamuje się na wysokości dachu i u wyższej osoby kierowany jest na wysokości czoła, nie pomaga w tym nawet bardzo pomysłowy, składany wiatrołap. Poza tym, jazda Renault Megane CC zarówno z otwartym jak i zamkniętym nadwoziem jest przyjemna, zawieszenie dobrze wybiera nierówności nie podpierając się przy tym lusterkami na zakrętach.

Układ kierowniczy jest dość miękki i mocno wspomagany co dla filigranowej kobiety może być zaletą, jednak powyżej 120 km/h kontakt między kierowcą, a kołami zasługuje na nieco lepszego tłumacza. Nerwowy natomiast jest system kontroli trakcji, który bardzo gwałtownie przyhamowuje koła nawet podczas najmniejszego poślizgu. Długie podróże za kierownicą Renault Megane CC wynikowo można jednak uznać za niemęczące i komfortowe.

Swój niemały udział w tym stanie rzeczy mają oczywiście wygodne, obszyte czerwoną skórą fotele (5300 zł) z manualną regulacją (również podparcia odcinka lędźwiowego) i dużo miejsca dla przednich pasażerów. Na tylnej kanapie nie jest już tak kolorowo, jeśli z przodu usiądą osoby powyżej 170 cm wzrostu, z tyłu zmieści się najwyżej fotelik dziecięcy (zamontowano system ISOFIX), pies lub bagaż.

Reszta wnętrza Megane CC jest poprawna, konsola centralna prezentuje się dobrze, do panelu sterowania radiem i klimatyzacją nie można mieć zastrzeżeń, tak samo jak do wygodnego dżojstiku sterowania nawigacją Carminat TomTom (1990 zł). Wygodna jest także kierownica oraz dodatkowa manetka do sterowania dobrze grającym systemem audio 3D od firmy Arkamys (1600 zł). W oczy kolą nieciekawe zegary i plastikowa listwa ozdobna doklejona przed siedzeniem pasażera. Niestety, USB jako źródło dźwięku także nie sprawdza się zbyt dobrze, na większych nierównościach irytująco przerywa i po dłuższym komunikacie poszukiwania sprzętu wraca do przypadkowo wybranego utworu, także mikrofon do rozmowy przez zestaw głośnomówiący dość słabo zbiera dźwięk – rozmowa podczas jazdy bez „wydzierania się” jest niemal niemożliwa.

Mówiąc o funkcjonalności nie można zapomnieć o bagażniku, dostęp do 417 (z dachem) lub 211 (bez dachu) litrów realizowane jest poprzez uniesienie tylnej, dość ciężkiej pokrywy dachu, jednak dzięki temu uzyskujemy wyjątkowo niski próg załadunku. Warto też wspomnieć, że samochód sam się uzbraja i otwiera za sprawą karty pełniącej funkcję kluczyka.

Renault Megane CC to ciekawy i rzadko spotykany samochód, jednak spory bagażnik (zamknięte nadwozie) i wiatr we włosach (otwarte nadwozie) postawione w kontrze trumiennej przestrzeni na tylnej kanapie bez względu na formę użytkowania sprawiają, że nadal trudno określić potencjalnego odbiorcę tego modelu.

Testowany egzemplarz:

[block position="inside"]7901[/block]

Zobacz także nasze inne testy!