Najlepsze modele w historii Bugatti

Dlaczego jest na pierwszym miejscu? Bo to obecnie najdroższy samochód świata, przynajmniej oficjalnie. Nabywca zapłacił za jeden z egzemplarzy ok. 30-40 mln dolarów. Za byle co tyle pieniędzy się nie płaci.

Zaprojektowany przez Jeana Bugattiego samochód wyprodukowano w zaledwie 4 sztukach. Auto wyróżnia się aerodynamicznym nadwoziem, ale najbardziej znaną jego cechą charakterystyczną jest szew z nitami biegnący przez całe nadwozie.

Wóz jest napędzany 8-cylindrowym rzędowym silnikiem o objętości skokowej niespełna 3,3 l, który współpracuje z kompresorem. Dzięki mocy około 210 KM Atlantic rozpędza się do 210 km/h.

Istnieje wiele podobnych do Atlantica wersji nadwoziowych modelu Type 57, ale żaden nie jest tak wysoko ceniony, jak właśnie Atlantic.

Spośród trzech wygranych w GP Belgii, pierwsza padła w 1930 za sprawą modelu Type 35C. Tradycyjnie dla Bugatti tamtych lat 35C miało 8-cylindrowy silnik rzędowy o bardzo małej, bo wynoszącej zaledwie 2 l, objętości skokowej. Pomoc sprężarki Roots zapewniała osiąganie mocy 125 KM, a dzięki temu rozpędzanie się do 200 km/h.

W latach 1927-1930 Bugatti Type 35C zanotowało 8 ważnych wygranych, w tym dwa triumfy w klasycznych zmaganiach Targa Florio w 1927 i 1929 roku.

Spośród 38 egzemplarzy Type 35C spora ilość zachowała się w dobrym stanie do dziś i często można je zobaczyć na imprezach typu Goodwood Festival.

To jeden z najlepszych wozów Bugatti, zbudowany w zaledwie sześciu egzemplarzach. Ściśle mówiąc zbudowano 6 samochodów bez nadwozi, bo te wykonywane były indywidualnie na zamówienie i według życzenia klienta. Auta były wyposażane w wielkie 8-cylindrowe motory o objętości skokowej blisko 13 litrów (!) i mocy 303 KM osiąganej przy zaledwie 1800 obr./min.

Bugatti zbudowało więcej silników niż powstało samochodów i  jednostki napędowe, które nie zostały użyte  były wykorzystywane przez francuskie koleje.

Najbardziej znanym z 6 egzemplarzy tego Bugatti był egzemplarz Napoleon służący Ettore Bugattiemu. Wóz miał część pasażerską oddzieloną od siedzenia kierowcy, a ten siedział mając jedynie niebo nad głową.

Na początku lat 90. ubiegłego wieku Bugatti Type 41  Royale na jednej z aukcji zostało sprzedane za niecałe 9 mln dolarów. Obecnie wartość tego wozu jest szacowana na 15-20 mln dolarów.

W latach 30. ubiegłego wieku Grand Prix Belgii trzykrotnie padało łupem Bugatti. Ostatnie zwycięstwo w 1934 roku odniosła szczytowa forma rozwojowa modelu Type 35 – Type 59 Grand Prix.

Bolid miał silnik o 8 cylindrach ułożonych w rzędzie, które łącznie miały objętość 3,3 l. Oczywiście nie zabrakło sprężarki mechanicznej, dzięki czemu pod maską kryło się aż 250 KM.

Niska masa wozu wynosząca zaledwie 750 kg zapewniała mu doskonałe osiągi.

Rodzina modeli Type 35 jest dość szeroka. Jednym z najbardziej znanych i utytułowanych jest wersja B z 8-cylindrowym rzędowym motorem, który w zależności od odmiany miał objętość od 2 l do 2,3 l. Z silnikiem współpracował kompresor typu Roots. W zależności od wersji moc sięgała do ok. 140 KM.

Wśród wielu ważnych zwycięstw tego modelu znajdują się takie wyścigi jak Targa Florio w 1928 roku czy też Grand Prix Monaco w 1930 roku.

Type 35B jest jednym z najbardziej znanych i cenionych klasycznych wyścigowych Bugatti.

To w zasadzie jedna z odmian Veyrona 16.4, ale za to jaka! W tej chwili Super Sport jest najszybszym seryjnym samochodem świata. Rekordowe 431 km/h było możliwe do uzyskania dzięki 8-litrowemu silnikowi o 16 cylindrach w układzie W, z którym współpracują 4 turbosprężarki. Jednostka napędowa dysponuje mocą wynoszącą 1200 KM i maksymalnym momentem obrotowym 1500 Nm.

Seryjny samochód ma prędkość maksymalną ograniczoną do „zaledwie” 415 km/h.

Bugatti zaplanowało wyprodukowanie tylko 30 sztuk tego niezwykłego pojazdu, z czego 5 odpowiada dokładnie egzemplarzowi bijącemu rekord świata.

Pogłoski o nowym superwozie odrodzonej marki Bugatti pojawiły się znacznie wcześniej niż produkcyjne auto. Volkswagen bardzo długo testował i poprawiał auto, by na rynek wypuścić samochód doskonały. Jedną z przyczyn opóźnienia były problemy z chłodzeniem silnika i hamulców.

Auto może się podobać albo nie, ale trzeba oddać to, że inżynierowie stworzyli techniczne dzieło sztuki. Finalny produkt ma poczwórnie turbodoładowany silnik W16 o objętości skokowej 8 l, który osiąga moc 1001 KM. Dzięki niemu, 7-biegowej zautomatyzowanej dwusprzęgłowej skrzyni biegów i napędowi na wszystkie koła Veyron do setki katapultuje się w zaledwie 2,50 s!

Równie imponująca jest prędkość maksymalna tego wozu. Wynik z kwietnia 2005 roku mówi o 408,47 km/h.

Powstało mnóstwo serii specjalnych często składających się z pojedynczych sztuk (dolne zdjęcie – Veyron 16.4 Bleu Centenaire). Produkcja Veyrona z zamkniętym nadwoziem już się zakończyła i teraz będziemy musieli trochę poczekać na nowy model. Spekulacje na temat jego silnika i osiągów trwają już od bardzo dawna.

Pierwszym po latach (i niestety jedynym) samochodem reaktywowanej firmy Bugatti było EB 110 w wersji GT i SuperSport. Auta miały 12-cylindrowy silnik o objętości skokowej wynoszącej zaledwie 3,5 l. Wielką moc zapewniały też cztery turbosprężarki IHI, które w wersji GT pomagały osiągnąć moc 560 KM, a w SuperSport – 611 KM.

EB 110 GT osiągało niesamowitą prędkość 342 km/h, a mocniejszy i lżejszy SuperSport aż 351 km/h. Do czasu pojawienia się McLarena F1 Bugatti EB 110 było najszybszym seryjnym samochodem świata.

Niestety auto to nie przyniosło Bugatti spodziewanych zysków i trzeba było znowu zamknąć firmę. Ponowna reaktywacja nastąpiła już pod skrzydłami Volkswagena.

W 1931 roku to właśnie za sprawą modelu Type 51 Grand Prix udało się wygrać Grand Prix Belgii. Wyprodukowane łącznie w 40 sztukach (wraz z wersją 51A) auto miało 2,3-litrowy silnik R8 z kompresorem, który dysponował mocą 160 KM (zdarzały się słabsze 2-litrowe wersje). Dzięki dość „długim” (niskim przełożeniom) francuski samochód był w stanie osiągnąć prędkość nawet 230 km/h.

W odmianie 51A auto posiadało mniejszy, 1,5-litrowy silnik.

Głównie za sprawą dwóch doskonałych kierowców: Louisa Chirona i Achille’a Varziego, Bugatti odniosło 4 istotne wygrane: dwie w Monaco i po jednej w Belgii oraz Francji.

Type 54 Grand Prix zbudowano w zaledwie 6 sztukach. Bolid nie wygrał żadnego istotnego wyścigu, ale jest interesujący ze względu na wielki, 5-litrowy silnik o 8 cylindrach wspomagany sprężarką mechaniczną. To połączenie dawało moc 300 KM.

Zastosowanie większego i cięższego motoru sprawiło, że samochód ważył 950 kg, ale osiągi były i tak lepsze niż w słabszych, ale i lżejszych wersjach wozu. Type 54 bez problemu osiągało prędkość 200 km/h.

Pod maską wozu skrywał się zaledwie 1,5-litrowy rzędowy silnik o aż 8 cylindrach. Nie obyło się bez użycia sprężarki mechanicznej. Spora moc w klasie do 1500 cm[sup]3[/sup] wynosząca 120 KM oraz niska masa, a także dobre zawieszenie sprawiały, że Type 35A było w stanie rywalizować ze znacznie mocniejszymi samochodami.

Za sprawą Julesa Goux oraz Louisa Charavela bolid odniósł trzy istotne zwycięstwa wygrywając w 1926 roku Grand Prix Francji, Grand Prix Włoch i Grand Prix San Sebastian.

Wyprodukowane łącznie w 780 sztukach auto w większości egzemplarzy miało 1,5-litrowy 4-cylindrowy rzędowy silnik o mocy zaledwie około 50 KM. To pozwalało autu rozpędzać się do 125 km/h.

Tak mała moc była w zupełności wystarczająca, aby w 1927 roku startując z 52. pozycji, ukończyć wyścig Mille Miglia na 12. miejscu i pierwszym w klasie do 1500 cm[sup]3[/sup].

Obecnie Type 40 jest ze względu na dużą produkcję jednym z najpopularniejszych klasycznych Bugatti.

EB 110 było ostatnim modelem Bugatti, który brał udział w jakichkolwiek wyścigach. Jedno z aut wystawiono w 24-godzinnym wyścigu w Le Mans w 1995 w klasie GT1. Auto zakwalifikowało się na 17. pozycji, ale zawodów nie ukończyło z powodu wypadku. Za kierownicą bolidu zasiedli Alain Cudini, Eric Hélary i Jean-Christophe Boullion.

Tak jak seryjne EB 110 SuperSport wyścigowy wóz napędzany był 611-konnym 3,5-litrowym, 12-cylindrowym silnikiem z turbodoładowaniem. Dzięki niemu na Circuit de la Sarthe udało się rozpędzić auto do 310 km/h.

Rok później Bugatti planował wystawić zespół Monaco Racing, ale wóz nie przeszedł kwalifikacji wstępnych notując dopiero 63. czas.

Źródło: ultimatecarpage