Kia e‑Soul wygląda nietypowo i ma świetny napęd. Mnie przekonała

Powrót Kii Soul na polski rynek może być dla wielu zaskoczeniem. W końcu dotychczasowe dwie generacje miejskiego crossovera z Korei nie biły rekordów sprzedaży. W tej roli zdecydowanie lepiej sprawdza się Stonic, który – jak sama nazwa wskazuje – jest bardziej stonowany. Z kolei na świecie Soul jest hitem.

Od 2009 roku firma sprzedała blisko 1,7 mln egzemplarzy i nowy model jest na dobrej drodze, by dołożyć sporo do tego wyniku. Ma jeszcze więcej miejsca i wygląda odważniej, więc wszystko się zgadza. Tylko wróćmy z tego światowego spojrzenia na nasze podwórko. Do Europy trafi tylko jedna wersja Soula i właśnie taką miałem okazję jeździć we Frankfurcie. I tak, ten samochód jest elektryczny.

Konkretnie nazywa się e-Soul, dzięki czemu wpisuje się w nową nomenklaturę Kii. Równocześnie Koreańczycy wprowadzają na rynek model e-Niro i jak łatwo się domyślić, to po prostu elektryczna wersja Niro. Ten samochód trafi do Polski dopiero w 2020 roku, lecz e-Soul to znacznie bliższa przyszłość. Pierwsze egzemplarze mają pojawić się u dilerów już na wakacje i zdecydowanie jest na co czekać.

Anglicy mówią "porozmawiajmy o słoniu w pokoju" i tutaj tym słoniem jest wygląd auta. O ile do masywnego przodu nikt nie powinien mieć zastrzeżeń – te przymrużone reflektory są genialne! – to tył wymaga komentarza. Styliści zaszaleli. Światła są poprowadzone dookoła tylnej szyby, która zdaje się być olbrzymia. Na czarnej tafli umieszczono wysepkę i to tam znajduje się logo producenta. W dolnej części znajduje się kontrastująca nazwa modelu i oznaczenie elektrycznego napędu.

Im więcej czasu spędzałem z e-Soulem tym bardziej przemawiał do mnie ten projekt. Od razu widać, że nie powstawał on z myślą o europejskich klientach i być może dlatego mi pasuje. Wyobrażam sobie ten samochód na szerokich, amerykańskich drogach, najlepiej w słonecznej Kalifornii. Czuję, że idealnie wpisywałby się w tamtejsze krajobrazy. Będę też bronił tego designu, ponieważ wnosi coś nowego. W czasach, gdy pod każdym zdjęciem auta czytam „ale przecież to wygląda jak…” dostaliśmy porcję świeżości. Jestem więc na tak.

Kontrowersyjnie jest też we wnętrzu. Poszczególne elementy na desce centralnej zostały wpisane w wielką elipsę, a na jej środku znajduje się panoramiczny, 10,25-calowy wyświetlacz. Całe szczęście Koreańczycy nie zrezygnowali z przycisków, a całość jest czytelna i prosta w obsłudze. Tradycyjnie im niżej, tym trafiamy na twardsze plastiki, ale wszystko jest dobrze poskładane.

Dużym plusem jest przestronność. Zarówno z przodu, jak i z tyłu jest mnóstwo miejsca (w końcu e-Soul ma 2,6 m rozstawu osi). Pozycja za kierownicą mogłaby być lepsza, choć Kia podkreśla, że siedzi się wysoko i traktuje to jako zaletę. Podobnie sytuacja wygląda z tyłu, choć miejsca na stopy, nogi i głowę nie brakuje. Jedynym problemem może być bagażnik, który ma tylko 315 litrów pojemności. Pod nim znalazła się przegródka na ładowarkę.

Układ napędowy to coś, co znamy już z Hyundaia Kony Electric czy Kii e-Niro. Do dyspozycji miałem mocniejszy wariant z 204-konnym silnikiem i baterią o pojemności 64 kWh, która pozwala na przejechanie 452 km wg normy WLTP. W ofercie pojawi się też słabsza odmiana, w której motor ma 136 KM, a akumulator 39,2 kWh. Kia twierdzi, że tutaj zasięg wyniesie 276 km.

Do wyboru mamy cztery tryby jazdy: Eco, Normal, Sport oraz Eco Pro. Na pierwszy ogień poszedł Sport, który oferuje najlepsze osiągi, choć e-Soul potrafi wcisnąć fotel w każdym z nich. Sprint do setki trwa 7,9 sekundy, lecz ważniejsza jest elastyczność. Auto bez problemu rozpędza się niezależnie od prędkości z jaką się poruszamy. W trybie Normal reakcja na pedał gazu jest bardziej ospała, ale nie jest to tak uciążliwe, jak w Eco. Ten ostatni ogranicza też prędkość maksymalną do 130 km/h. Eco Pro wyłącza klimatyzację i większość systemów, a prędkość jest ograniczona do 90 km/h.

Niezależnie od wyboru trybu można regulować siłę, z jaką działa rekuperacja. Służą do tego łopatki umieszczone na kierownicy. Im wybierzemy wyższy numer, tym auto będzie mocniej zwalniać po odpuszczeniu pedału przyspieszenia. Nawet w najwyższym z czterech przełożeń nie działa to tak mocno, jak w Nissanie Leafie, który wręcz pozwala na jazdę bez użycia hamulców. Tutaj nie jest to niemożliwe, ale zdecydowanie trudniejsze niż w japońskim kompakcie.

Auto miałem okazję wypróbować na niemieckiej autostradzie, drogach podmiejskich i w mieście. Od razu zwróciłem uwagę na wyciszenie wnętrza. Nawet przy 140 km/h nie ma mowy o szumie, który jest tak charakterystyczny dla crossoverów. Pozytywnie zaskoczyło mnie też zawieszenie. Spodziewałem się, że e-Soul będzie miękkim autem zestrojonym na rynek amerykański, tymczasem okazał się być zwartym "Europejczykiem". Średnie zużycie prądu wyniosło 15,8 kWh/100 km, co jest bardzo dobrym wynikiem.

Pod wieloma względami Kia e-Soul ma wszystko to, czego szukam w aucie tego typu. Po pierwsze, jest świetnym crossoverem. Wygląda atrakcyjnie i nietypowo, a do tego ma bardzo przestronne wnętrze. Nie pisałem o wyposażeniu opcjonalnym, które obejmuje głośniki Harmann/Kardon czy bezprzewodową ładowarkę do telefonu. Po drugie, jest świetnym "elektrykiem". Napęd jest dynamiczny i bardzo oszczędny. Zasięg przekraczający 400 km jest zdecydowanie do osiągnięcia bez większych wyrzeczeń.

Pytaniem pozostaje cena. Kia nie zdradza, ile będzie kosztować e-Soul. Patrząc na cennik siostrzanego Hyundaia Kona Electric, można strzelać w co najmniej 150 tys. zł, zaś topowa, testowana wersja może przekroczyć 200 tys. zł. Po cichu liczę, że Koreańczycy nas pozytywnie zaskoczą i cena e-Soula będzie niższa. Niezależenie od decyzji importera czuję, że auto dołoży ważną cegiełkę do rozwoju rynku samochodów elektrycznych w Polsce. Ponieważ – przynajmniej po tak krótkiej jeździe – Kia e-Soul zdaje się być w zasadzie idealna.