Cewka zapłonowa – ogólna budowa i zasada działania

Cewka zapłonowa działa na podstawowych zasadach elektromagnetyzmu i zawiera w sobie dwie cewki, czyli dwa zwoje drutu nazywane uzwojeniem pierwotnym i uzwojeniem wtórnym. Uzwojenie pierwotne składa się z drutu o większej grubości i jednocześnie mniejszej liczby zwojów i to ono ma styk dodatni, co oznacza, że uzwojenie pierwotne pobiera prąd do cewki. Połączenie masowe mają oba uzwojenia, a to wtórne ma około 100-200 razy więcej zwojów wykonanych z około 10 razy cieńszego drutu. Jeden z końców uzwojenia wtórnego podłączony jest oczywiście do masy, ale drugi już do styku wysokiego napięcia, które poza cewkę wysyła właśnie to uzwojenie. Oba uzwojenia są owinięte wokół wspólnego, żelaznego rdzenia zbudowanego z licznych płytek metalowych oddzielonych od siebie izolacją. Pomijam fakt, że wszystko to mieści się w różnego rodzaju obudowach, początkowo w kształcie walca, później kostki i o innych kształtach.

Problem w tym, że jedna cewka we współczesnym silniki to dziś zdecydowanie za mało. Klasyczny, czterocylindrowy silnik z pośrednim wtryskiem paliwa potrzebuje iskry od 1500 do 13 000 razy na minutę. Mówiąc kolokwialnie, jedna cewka przy takich wymaganiach „wysiada” i nierzadko dochodziłoby do wypadnięcia zapłonu. Dlatego z upływem czasu zaczęto stosować bezrozdzielaczowe układy zapłonowe (bez przerywacza) sterowane elektronicznie, a cewki zdublowano, tworząc tzw. cewki dwuiskrowe, o których przeczytacie w kolejnym artykule.