Test: Suzuki SX4 S‑Cross Hybrid 2WD – przy nim Vitara przestaje mieć sens

Konieczność dostosowania się do nowych norm emisji spalin przysporzyła niektórym producentom sporo kłopotów. Jedni nerwowo wycofywali niektóre silniki, inni prezentowali różne rodzaje napędów hybrydowych. Suzuki stanęło gdzieś pośrodku. W ofercie crossoverów pozostał tylko jeden silnik 1.4 BoosterJet, który dodatkowo stracił nieco mocy, ale zyskał 48-woltową instalację miękkiej hybrydy.

Zabieg zmian silnikowych nie był do końca udany z różnych względów. Rykoszetem odbiło się to na sportowym zacięciu Swifta Sport (gdzie również montowana jest jednostka), natomiast Vitara straciła najważniejsze karty przetargowe, czyli prostą konstrukcję i niską cenę.

Mam wrażenie, że najlepiej na tym wszystkim wyszedł właśnie SX4 S-Cross. Fakt, nie dysponuje już tak prostymi silnikami, jak wcześniej, ale jego cena nie stała się nagle zaporowa. Mało tego, przy nim tak uwielbiana do niedawna przez Polaków Vitara właściwie przestaje mieć sens. Podczas gdy ceny mniejszego crossovera zaczynają się od 78 500 zł, większy SUV kosztuje… zaledwie 2 tys. zł więcej.

Dodatkowo poszczególne wersje wyposażenia, tak jak testowa odmiana Elegance z napędem na przednią oś i manualną skrzynią biegów, kosztują dokładnie tyle samo, czyli 95 500 zł. W tej cenie otrzymamy większość przydatnych rzeczy, jak np. kamerę cofania, dwustrefową klimatyzację automatyczną czy adaptacyjny tempomat. Zakup wersji z napędem na 4 koła czy automatem wymaga już sporej dopłaty. SX4 S-Cross 4WD występuje dopiero od drugiego stopnia wyposażenia i zaczyna się od 98 500 zł. Z kolei automatyczna przekładnia wymaga dopłaty kolejnych 7 tys. zł.

Prawie wszystko. Swoją drogą Suzuki nieźle namieszało w swojej nomenklaturze. Jeszcze 7 lat temu SX4 pełnił funkcję crossovera segmentu B (a - co gorsza - występował też jako sedan), kiedy w tym samym czasie nazwa Vitara opatrzona prefiksem "Grand" grała w lidze kompaktowych SUV-ów. Teraz jest na odwrót. No dobra, ale przejdźmy do bardziej pragmatycznych rzeczy.

Zacznę od wnętrza. Jeśli chodzi o sam jego wygląd, różnic między SX-4 S-Crossem a Vitarą jest dosłownie kilka. Największe to inne otwory wentylacyjne, brak analogowego zegarka w SX4, nieco inaczej zarysowana linia deski rozdzielczej łącząca się z ekranem czy delikatnie zmienione boczki drzwi, które - swoją drogą - niestety, wykończone są tym samym płatem twardego i sprawiającego tandetne wrażenie plastiku, którego zresztą jest pod dostatkiem w całej kabinie.

Ale spasowanie jest na całkiem dobrym poziomie, bo nawet gdy jechałem po dziurach, nic nie trzeszczało. Patrząc jednak na takie elementy jak panel klimatyzacji, tunel środkowy, przyciski podgrzewania czy 7-calowy ekran multimedialny, miałem wrażenie obcowania niemal z tym samym autem.

Pozycja za kierownicą jest całkiem dobra, podobnie jak widoczność we wszystkich kierunkach. Szczególnie ta druga cecha jest dziś coraz częściej zatracana w nowych autach. Z jednej strony producenci tłumaczą to lepszą sztywnością konstrukcji, ale po części jest to też podyktowane praktyką języka stylistycznego.

Odczuwalnie więcej miejsca niż w Vitarze jest za to z tyłu. SX4 S-Cross dysponuje o 10 cm dłuższym rozstawem osi, dzięki czemu miejsca na nogi w zupełności wystarcza wysokim osobom. Na plus zaliczyłbym też dobre podparcie ud. Bagażnik z kolei oferuje 430 litrów – nie jest to segmentowy rekord, ale np. Nissan Qashqai ma 20 litrów mniej, a Mitsubishi ASX – 11 litrów mniej. Krótko mówiąc – bagażnik SX4-Crossa jest wystarczający.

SX4 S-Cross jest już nieco wiekową konstrukcją – samochód pojawił się prawie 8 lat temu, a lifting przeprowadzono już prawie 5 lat temu. Na pierwszy rzut oka może tego wieku nie widać, ale po bliższym obcowaniu, wychodzą na wierzch przede wszystkim braki wyposażeniowe. Swoje lata ma już szata graficzna multimediów czy wyświetlacz między zegarami, a oprócz tego nie uświadczymy tu np. asystenta pasa ruchu, większej przekątnej ekranu centralnego czy ładowarki indukcyjnej. O takich "luksusach" jak więcej niż jedno gniazdko USB w podłokietniku nawet nie wspomnę. Ale za to jest całkiem sprawnie działający adaptacyjny tempomat.

Z kolei asystent awaryjnego hamowania, podobnie jak w Vitarze, zachowuje się jak przewrażliwiony rodzic. Niemal każde dojeżdżanie do świateł kończyło się nerwowym piskiem i ostrzeżeniem o możliwej kolizji, mimo dwustopniowej regulacji czułości. Nawyk wyłączania wyrobiłem sobie bardzo szybko.

Prowadzenie Suzuki SX4 S-Crossa określiłbym najkrócej jako poprawne. Zawieszenie jest komfortowo zestrojone, ale nie na tyle sztywno, by dawało jakikolwiek powód do satysfakcji na krętej drodze. Ale lepiej w tę stronę, niż jakby miało nam wybijać plomby na każdej nierówności. Jest na tyle sztywno, by nadwoziem nie bujało przy gwałtownych manewrach i na tyle miękko, by wyboje nie były postrachem kompaktowego SUV-a.

Układowi kierowniczemu przydałoby się jednak znacznie więcej precyzji. O ile przy stosunkowo niskich prędkościach jest to jeszcze do przełknięcia, tak już przy 140 km/h duża doza wspomagania nie wzbudzała poczucia bezpieczeństwa. Momentami miałem wręcz wrażenie, jakby przednie koła traciły kontakt z asfaltem.

Zaskoczyło mnie jednak, że mimo mniejszej mocy, dynamika praktycznie się nie zmieniła. 1,4-litrowy BoosterJet generuje teraz 129 KM i 235 Nm (15 Nm więcej niż wersja 140-konna). Moduł ISG, który ma za zadanie nie tylko obniżyć spalanie, ale też odciążyć jednostkę, dając jej w razie potrzeby 50-niutonometrowe doładowanie, sprawdza się całkiem dobrze. Jego obecność można dostrzec przede wszystkim podczas dojeżdżania do świateł, gdy wcześniej gaśnie silnik.

Czy natomiast faktycznie obniża spalanie? Producent twierdzi, że tak. I to aż o 15 proc. Nie miałem okazji zmierzyć zużycia paliwa w wersji bez miękkiej hybrydy, ale testowy egzemplarz zaprezentował się od dobrej strony. W mieście komputer wskazywał niecałe 7 l/100 km, podczas gdy 300-kilometrowa trasa, w przeważającej części po ekspresówce, z kompletem pasażerów i bagażami, zakończyła się dobrym wynikiem 7,2 l/100 km. Na drodze krajowej osiągnięcie wyniku w okolicy 5 l/100 km nie będzie z kolei wyzwaniem.

Chociaż zakres dostępnego maksymalnego momentu obrotowego zmienił się i wartość dostępna jest nieco później (od 2 tys. obr./min.), to zarówno reakcja na gaz, jak i sama elastyczność jest zaskakująco dobra. Najlepszym tego dowodem jest fakt, że przyspieszenie do setki - według danych fabrycznych - nie zmieniło się i wciąż wynosi 9,5 sekundy.

Na początku wspomniałem jeszcze, że na korzyść SX4 S-Crossa przemawia prawie wszystko. A tym magicznym "prawie" jest stylistyka. Według mnie Vitara prezentuje się po prostu zgrabniej, podczas gdy SX4 S-Cross po liftingu przypomina mi… mrówkojada. Ale umówmy się, wygląd to rzecz gustu, więc nie będę tu dalej tego tematu rozwijał.

Zobacz pełne dane techniczne na AutoCentrum.pl