Na podbój świata, czyli historii FSO część 2 [geneza motoryzacji]

Fiat 125p okazał się idealnym autem na swoje czasy. Był kompilacją dwóch modeli włoskich: nowego Fiata 125, którego produkcję rozpoczęto zaledwie parę miesięcy wcześniej, i starego 1300/1500, schodzącego właśnie z produkcji.

Włosi zaoferowali linię produkcyjną nowoczesnych silników 1,6 l, jednak FSO wybrało wyremontowaną linię starych jednostek napędowych z modelu 1300/1500. Całą konstrukcję nadwozia wraz z zawieszeniem 125p przejął z nowego modelu 125. Polska wersja miała uproszczone nadwozie, pozbawione listew ozdobnych i przetłoczeń na masce i klapie bagażnika, inne reflektory oraz lampy tylne. W 1968 roku wyprodukowano 7101 sztuk, a z każdym następnym rokiem podwajano tę wartość. Po 6 latach od uruchomienia licencji FSO wypuściła 104 tys. aut, a dwa lata później - blisko 117 tys.

W 1973 roku 125p przeszedł pierwszą modernizację. Odświeżony model otrzymał oznaczenie MR73. Zmodyfikowano zawieszenie, wprowadzono czarną atrapę chłodnicy i zagłówki przednich foteli. Kolejne zmiany przyszły w 1975 roku. Zmieniono m.in. zderzaki i przednie kierunkowskazy. Wprowadzono bezobsługowy wał napędowy, wzmocniono łożyska, sterowanie biegów przeniesiono na tunel środkowy, zainstalowano dwuobwodowy układ hamulcowy i zamknięty układ chłodzenia. Fiata 125p eksportowano m.in. do NRD, Austrii, Francji i Wielkiej Brytanii, ale także poza Europę - do Egiptu, Tajlandii czy Chin.

W 1971 roku powołano przy FSO Ośrodek Sportu Samochodowego. Powstały dwie wersje specjalne z silnikami z modelu Fiat 132. Wersja Monte Carlo wyposażona była w silnik 1598 cm3 o mocy 98 KM, a wersja Akropolis w silnik 1756 cm3 i mocy 105 KM. Produkowano je w krótkich seriach do 1974 roku.

Kolejnym etapem rozwoju FSO było uruchomienie w 1978 roku produkcji Poloneza. Jego projektowaniem i wdrożeniem zajęli się w całości inżynierowie FSO, wspierani przez Fiata. Przyjęto zasadę, że w nowym samochodzie powinny być uwzględnione aktualne tendencje światowe, obowiązujące w konstrukcji aut średniej klasy. Polonez był hatchbackiem – już sam ten fakt powodował, że miał nieco bardziej opływowe kształty.

Zastosowano w nim również mechanizm rozkładania tylnej kanapy – po raz pierwszy w samochodzie z FSO. Nowe auto wyposażono w nowy silnik o dwóch dostępnych litrażach – 1,3 l i 1,5 l. Różniły się one zasadniczo od jednostki stosowanej w FSO 125p. W pierwszych latach produkcji Polonez miał czterobiegową skrzynię biegów. W 1987 roku weszły do produkcji samochody z silnikiem 1,6 l. Miały one moc 87 KM.

Pierwsze serie Poloneza zdawały się potwierdzać, że auta te aspirują do miana najlepszych samochodów w Europie. Szkoda tylko, że Europa szybko zaczęła odjeżdżać…

Duma socjalizmu, czyli historii FSO część 1 [geneza motoryzacji]