Test: Citroën C4 - (kolejna) zmiana zasad gry

Ale problemy miał Citroën z nazwą C4! Wystarczy zerknąć na stronę producenta, a okaże się, że w ofercie mamy jeszcze C4 Cactusa, który miał swego czasu konkurować z budżetowymi propozycjami pokroju Fiata Tipo. Mamy też – starzejącego się z godnością – minivana SpaceTourera (wcześniej – Picasso), który jest świetnym rozwiązaniem dla dużych rodzin. Jeśli pogrzebiecie dobrze w pamięci, w ofercie był kiedyś jeszcze C4 Aircross, który był tak naprawdę Mitsubishi ASX-em. Kiedyś C4 próbowało jeszcze konkurować z Golfem, ale było tak nudne, że praktycznie wszyscy o nim zapomnieli – chyba, że o wersji trzydrzwiowej, w której lusterku wstecznym nie było nic widać – zupełnie jak w nowym modelu.

Francuzi mają chrapkę na segment kompaktowy, ale nie zamierzają popełniać błędu rywalizowania z Golfem na jego terytorium. Dlatego teraz będą grać na swoich zasadach, kreując C4 na samochód dla indywidualisty, który ceni komfort. Czy to się uda? Na razie trudno mi to jednoznacznie ocenić – podniesione nadwozie na pewno może być ważnym argumentem.

C4 najwyraźniej nie chce podgryzać bezpośrednio liderów segmentu aut kompaktowych (bo i jak np. walczyć z bagażnikiem Octavii Combi?), dlatego też stara się być pomostem pomiędzy klasycznym kompaktem a podniesionym crossoverem pokroju Toyoty C-HR. Na pewno jest to jakiś sposób, zwłaszcza jeśli dodamy do tego stylistykę mocno zainspirowaną chociażby klasycznym modelem GS (teraz może się narażę niektórym, ale moim zdaniem stylistycznie nie było to najlepsze dzieło z Francji).

O ile jednak auto może być interesujące z zewnątrz, tak w środku zdecydowano się na bardzo przyjazne i niezłe ergonomicznie wnętrze. Zajmując miejsce trzeba zwrócić uwagę, że wsiada się do "wanienki", co wynika z dużych progów. Oczywiście, system multimedialny opracowany przez PSA nadal nie należy do najszybszych, ale obsługuje Android Auto, więc przynajmniej ten aspekt mamy z głowy. Jedynym szaleństwem wydaje się malutki ekran "zegarów", ale jak pokazuje praktyka, takie rozwiązanie się sprawdza.

Nie da się jednak ukryć, że materiały – boczki drzwi czy inne plastikowe elementy – są wzięte z samochodu niższej klasy, mocno wskazując na współdzielenie linii produkcyjnej z C3. Z rezerwą podszedłem też do stolika wysuwanego przez pasażerem, na którym można zamontować tablet. Na szczęście, gdy jedzenie w pandemicznej trasie można było uskuteczniać tylko w aucie, taki pomysł sprawdził się niemal doskonale. Zaskoczeniem była też ilość miejsca z tyłu i nad głową, na co nie wskazuje opadający dach. Bagażnik ma 380 litrów i jest to rynkowa średnia.

Więc czego można tutaj szukać, co wyróżnia się na tle konkurencji? Producent chciałby powiedzieć: komfortu! Na to wpływają chociażby fotele z grubiej pianki (człowiek po prostu się w nie zapada) bez żadnego trzymania bocznego. Do tego auto wyposażono w progresywne ograniczniki hydrauliczne amortyzatorów, przez co mają niwelować większe nierówności. W praktyce oznacza to, że C4 się buja, przechyla, a prowadzenie go przypomina bardziej nadawanie kierunku aniżeli precyzyjne kierowanie. Nie do końca jestem w stanie docenić też wyciszenie – ewidentnie nadkola można było lepiej zabezpieczyć.

Choć C4 dostępny jest zarówno w wersji elektrycznej, z silnikiem Diesla czy jednostkami benzynowymi, wybór jest raczej umiarkowany. Z benzyn możemy zdecydować się na silnik o pojemności 1,2 l i to w sumie tyle. Ma od 100 do 156 KM (wbrew cennikowej nazwie 155), łączony jest z manualną, bądź automatyczną przekładnią 8-stopniową. To typowa turbodoładowana benzyna, mocna z dołu, słabnąca w wyższych partiach obrotów. Sprint do setki zajmuje jej 8,5 sekundy w najdroższej wersji. Wg mnie najrozsądniejszym wyborem – i mieszczącym się jeszcze w psychologicznej granicy 100 tys. zł – jest wersja 130 KM z manualną przekładnią.

Topowa z kolei – widoczna na zdjęciach – zużywa nawet 8 l benzyny na 100 km w mieście, osiągając niewiele lepsze wyniki na autostradzie. Podniesione nadwozie jednak daje się we znaki. Oczywiście pod miastem da się zejść do ok. 5 litrów, ale jest to wynik naprawdę wymęczony. No i za taką wersję zapłacicie już 111 tys. zł.

Trzeba jednak przyznać, że Citroën C4 nieźle broni się cenowo. Zaczynamy od 74 800 zł, choć w tej wersji nie będziecie mieli nawet bazowych LED-ów, ale już auto będzie miało już klimatyzację (co wcześniej w Citroënie nie było takie oczywiste). Chciałem porównać C4 do Toyoty C-HR, ale jej cennik zaczyna się tam, gdzie ceny Citroëna (spalinowego) dopiero się kończą. Alternatywą – choć zdecydowanie nudniejszą – może być Kia XCeed, której ceny z silnikiem 1,4 l są całkiem porównywalne. W przypadku Golfa – bo jeśli o kompaktach mowa, to musi się on tu znaleźć – ceny startują od ok. 70 tys. zł, ale egzemplarze ze 130-konnymi silnikami to już 90-110 tys. zł w zależności od wersji.

Zobacz pełne dane techniczne na AutoCentrum.pl