Mercedes-Benz Vito Furgon 110 CDI [test]

Wielu z nas ma nostalgiczne podejście do życia. Wydaje się nam, że kiedyś wszystko było lepsze: pogoda, ludzie, a nawet samochody. Dziś mamy okazję do konfrontacji i przekonania się, czy rzeczywiście tak jest.

Z zewnątrz po Vito nie widać upływu czasu. Jest jak dobrze zakonserwowany hollywoodzki aktor, z misternie naciągniętą twarzą po liftingu. Ten jego uśmiech ciągle wygląda dobrze, a korekta oczu to całkiem udany przykład chirurgii…samochodowej. Dopiero gdy dokładniej się przyjrzymy, zobaczymy, że nie wszędzie jest już tak świeżo. Jeśli spojrzeć z tyłu czy z boku, widać upływ czasu. Jednak trzeba przyznać, że z modnymi dodatkami, takimi jak lakier w kolorze błękit Jaspisu metalik czy 17-calowe aluminiowe felgi, Vito wygląda całkiem modnie. Wiele młodszych gwiazd (Mercedesów) mogłoby się od niego uczyć stylu i prezencji.

Te 10 lat najbardziej widać wewnątrz. To styl charakterystyczny dla Mercedesów przełomu wieku. W kabinie jest wiele zapożyczeń z różnych starszych modeli. Przyznam, że najbardziej rozczuliła mnie stara dobra mercedesowska dźwigienka kierunkowskazów, świateł i wycieraczek – dokładnie taka sama jak w moim Mercedesie 190! Rozwiązanie charakterystyczne dla marki i naprawdę funkcjonalne, więc trudno to krytykować.

Nieco drażnią niektóre materiały wykończeniowe. Gdy porównujemy to auto do innych dostawczych, w tym do testowanego przeze mnie Iveco Daily, jest znacznie przyjemniej. Jednak Mercedes potrafi zrobić to lepiej. Wyraźnie brakuje następcy, który znów podniósłby poprzeczkę w zakresie jakości i stylizacji. Nie oszukujmy się: projekt deski już się opatrzył. Pochwały należą się Mercedesowi za kilka nowoczesnych dodatków: świetną kierownicę i nowy system audio.

Jedno przez tyle lat się nie zmieniło: wygoda wnętrza. Twarde i wygodne fotele, które nawet po całym dniu nie spowodują bólu pleców. Wszystko dookoła czytelne i pod ręką. Mnie osobiście irytują dwie rzeczy. Po pierwsze boczne lusterka mogłyby mieć dodatkową, asferyczną część, która pokazywałaby, co dzieje się przy dole boku samochodu – w ciasnym manewrowaniu zdecydowanie tego brakuje. Po drugie - genialnie i blisko umieszczony drążek zmiany biegów niestety blokuje dostęp do radia, gdy jedzie się na 1, 3 lub 5 biegu.

Przyznam, że testowa konfiguracja lekko mnie przeraziła, gdy sprawdziłem papierowe parametry trakcyjne. Rok temu testowałem Vito 116 CDI Kombi 4Matic. Jeździło mi się nim świetnie. Niestety, pochłaniało gigantyczne ilości paliwa. W tym wypadku postawiono zdecydowanie na ekonomię, zarówno zakupu, jak i użytkowania.

Podstawowe 110 CDI to ta sama pojemność co 116 CDI, ale moc niższa o prawie 70 KM. Do dyspozycji jest jedynie 95 KM, a waga auta wynosi 1980 kg. O dziwo nie jest tak źle i po kilkuset kilometrach doszedłem do wniosku, że to optymalna jednostka napędowa do auta dostawczego do użytku miejskiego. Decydują o tym imponujące wyniki spalania. Podczas jazdy miejskiej w jesiennych warunkach, na krótkich dystansach i w pośpiechu, średnik wynik to 7,9 l/100 km (z wyłączonym układem Start/Stop). To mniej niż deklarowane przez producenta 8,9-9,4 l/100 km (w zależności od wersji).

Wykonałem próbę najniższego i najwyższego spalania. Podczas 20 km jazdy podmiejskiej z prędkością 80-100 km/h uzyskałem wynik 5,3 l/100 km, a korzystając z pełnej mocy i startując co 300 metrów spod świateł - 9,5 l/100 km. Vito nie chciało spalić więcej!

A jak z dynamiką? Większość z Was myśli, że było tragicznie. Otóż nie do końca, bo ten silnik dzięki obciętej mocy ma świetną charakterystykę. Już od 1200 obr./min do dyspozycji kierowcy pozostaje pełne 250 Nm momentu obrotowego. I ta wartość utrzymuje się do 2400 obr./min. Sprawia to, że tym modelem jeździ się trochę jak starym, wolnossącym dieslem. Właściwie nie ma sensu kręcić go wyżej niż 1800-2000 obr./min. Nie ma sensu, ponieważ silnik ma wyraźnie założony kaganiec na wyższych obrotach i jedyne, co się wtedy dzieje, to wzrost hałasu.

Dynamika jak na taką moc jest dobra, w mieście nie potrzeba więcej. Problem zaczyna się dopiero w trasie, gdy wyprzedzanie trzeba już planować. Układ napędowy ma dwie wady. Pierwszą jest niemile pracująca i hacząca skrzynia o sześciu przełożeniach, a drugą niezbyt przyjemny dla ucha, dość głośny dźwięk silnika. Jak na auto dostawcze nie jest źle, ale podczas przyspieszania Vito jednak hałasuje. Stosunkowo ciche jest za to przy prędkościach podróżnych i po wrzuceniu najwyższego przełożenia – nie słychać szumu powietrza, silnik zdecydowanie się wycisza i można się poczuć jak w prawdziwym Mercu.

Temu odczuciu sprzyja również zawieszenie. Vito przenosi nas miękko przez nierówności i w dziedzinie komfortu zostawia inne dostawczaki daleko w tyle. Zawieszenie jest typowo miękkie – przy prędkościach nieco większych niż miejskie można rozbujać auto następującymi po sobie skrętami. Jednak nie jest niebezpiecznie, przechyłom nie towarzyszą uślizgi i po przyzwyczajeniu do przechyłów można podróżować dość dynamicznie. Tym bardziej że hamulce radzą sobie z zatrzymywaniem tego ciężkiego auta.

Przejdźmy do najważniejszej dla furgonu części testu. Jak wypada ocena przestrzeni użytkowej? Do testów dostałem wersję krótką, taka typowo miejską. W przeciwieństwie do poprzedniego testowego Vito tym można już manewrować w mieście. Mieści się też w średniej wielkości miejsce parkingowe. Dzięki zmniejszonej długości i bardzo dobrej zwrotności codzienne użytkowanie jest znacznie łatwiejsze.

Moim zdaniem wersja krótka jest idealna do transportu towarów w mieście. Można sprawnie poruszać się w zatłoczonym środowisku i przewieźć duże gabarytowo przedmioty. Długość „paki” wynosi 246 cm, czyli spokojnie zmieszczą się położone szafy, kanapy i wszelkie inne meble.

Mnie udało się przewieźć kompletne wyposażenie pokoju i wszystko idealnie się mieściło. Na plus trzeba zaliczyć opcjonalne wyposażenie części bagażowej. Drewniane wykończenie zabezpiecza wnętrze przestrzeni ładunkowej i przewożone towary przed uszkodzeniem. Przydatne są także opcjonalne punkty mocowania na podłodze. Testową wersję wyposażono w podwójne drzwi otwierane o 270 stopni. O i ile sama opcja wymiany tylnej klapy na drzwi jest przydatna, to ja osobiście nie korzystałem z zakresu większego niż 180 stopni. Dlatego może warto zdecydować się na podwójne drzwi otwierane o 180 stopni – to dużo tańsza opcja.

Przejdźmy do trudnego tematu, czyli kosztów. Problemem związanym z zakupem Mercedesa są ceny dodatków. Wersja podstawowa kosztuje okazyjnie – 90 780 zł brutto, ale ma istotne braki w wyposażeniu. W dzisiejszych czasach chyba nikt nie będzie już chciał takiego auta bez radia czy klimatyzacji. Dokładniejsze ceny opcji znajdziecie w tabelce. Testowo wyposażona wersja to koszt około 140 000 zł. Rozsądnie skonfigurowany egzemplarz z tym silnikiem to wydatek około 115-120 tys. zł. Moim zdaniem to zbyt drogo – pamiętajmy, że za taką cenę możemy mieć znacznie większe Iveco Daily w pełnej opcji, z mocnym silnikiem. Może nie będzie tak przyjemne i komfortowe, ale przewiezie znacznie więcej.

Jak wypada porównanie do bezpośrednich konkurentów? W wersjach podstawowych auta takie jak Renault Trafic Furgon, Volkswagen Transporter Furgon czy Peugeot Expert Furgon są odrobinę droższe, więc Vito w podstawowej wersji wydaje się naprawdę dobrą propozycją.

Dla kogo jest to samochód? Dla lubiących komfort i prestiż, którzy muszą często przewozić większy ładunek. To auto dla ludzi ceniących tradycyjne rozwiązania i stonowaną elegancję. Pozostaje jedynie pytanie, czy za odrobinę komfortu i luksusu w pracy w postaci drogich opcji dodatkowych warto zapłacić tę odrobinę więcej niż za produkty konkurencji. A może warto kupić wersję podstawową bez radia czy klimatyzacji? Chyba nie, bo przecież nie po to kupuje się Mercedesa, by oszczędzać na komforcie.

Komfort i wygoda jazdy

Oszczędny silnik

Wystarczająca pojemność użytkowa przy znakomitej poręczności

Styl "starego Mercedesa"

Drogie opcje dodatkowe

Widoczny wiek konstrukcji wewnątrz