Samochody przyszłości z przeszłości [cz. 2]

W kolejnej części tekstu o samochodach przyszłości z przeszłości przyjrzymy się m.in. autom General Motors inspirowanych lotnictwem.

Harley Earl, szef działu stylistycznego General Motors, wpadł na pomysł zbudowania nowego samochodu sportowego oglądając próby bicia lądowych rekordów prędkości na słonym jeziorze Bonneville w stanie Utah. Zatrudniający go koncern dał pozwolenie na budowę prototypu.

Samochód otrzymał nazwę Pontiac Bonneville Special. Zaprojektował go sam Harley Earl. Auto powstało w dwóch egzemplarzach.

Za ręczną budowę konceptów odpowiadali Homer C. LaGassey Jr. i Paul Gilland. Prezentacja Pontiaków Bonneville Special odbyła się równocześnie w Los Angeles i Nowym Jorku. Zielona sztuka była następnie obwożona po salonach dealerskich w Stanach Zjednoczonych.

Wzornictwo Bonneville Special odzwierciedla ówczesną fascynację lotnictwem odrzutowym. Widać to wyraźnie chociażby po tyle samochodu. Karoseria została wykonana z włókna szklanego. Obudowa kabiny powstała z pleksiglasu i ma dwa podnoszone panele. Źródłem napędu jest 8-cylindrowy, rzędowy silnik o pojemności prawie 4,4 l i mocy 230 KM.

Seria trzech eksperymentalnych pojazdów z serii Firebird powstała w celu testów aerodynamiki i możliwości zastosowania w normalnych samochodach turbin gazowych.

Firebird I z 1953 r. wyglądał niczym bojowy odrzutowiec i był pierwszym autem z turbiną gazową testowanym w Stanach Zjednoczonych. Kształt dzioba był inspirowany rozwiązaniami z myśliwców Lockheed XF-90 i McDonnell XF-88 Voodoo. Jednoosobowy pojazd miał moc 370 KM.

Podczas testów osiągnął prędkość 160 km/h, chociaż zapewne nie był to kres jego możliwości. Autem kierował szef projektu Emmett Conklin. Podczas próby szybkościowej włączył on przy wspomnianych 160 km/h drugie przełożenie, po czym Firebird stracił sterowność z powodu zbyt wysokiego momentu obrotowego, który nagle trafił na koła.

Firebird II z 1956 r. był studium auta bardziej praktycznego, mogącego przewieźć 4 osoby. Moc obniżono do 200 KM. Karoserię wykonano z tytanu. Samochód był wyposażony w prototypowy system nawigacji i autopilota.

Informacje potrzebne do kierowania autem miały być pobierane ze specjalnej sieci zbudowanej wzdłuż drogi. Auto miało ponadto ekran wyświetlający dane o pogodzie i ruchu.

Trzeci Firebird został zbudowany w 1958 r. i zaprezentowany w roku następnym. Dwumiejscowy koncept tak samo, jak poprzednik miał tytanowe nadwozie. Do napędu służyła turbina Whirlfire GT-305 generująca 225 KM. Dodatkowo w samochodzie był zamontowany spalinowy, 10-konny silnik dający moc akcesoriom.

GM Firebird III miał na wyposażeniu klimatyzację, tempomat i system zapobiegający blokowaniu hamulców. Skrzydła mogły działać jak hamulec aerodynamiczny. Kierowca mógł korzystać z kluczyka, który przesyłał sygnał, dzięki któremu otwierały się drzwi.

Skoro już jesteśmy przy konceptach General Motors związanych z lotnictwem, warto wspomnieć o modelu Cadillac Cyclone. Był to jeden z ostatnich projektów wspomnianego Harleya Earla, twórcy Chevroleta Corvette.

Auto napędzane silnikiem V8 o mocy 325 KM miał dużą kopułę, którą można było chować. Mogła ona na powrót samoczynnie powrócić na miejsce i zakryć kokpit po tym, jak czujniki wykryły deszcz.

Czarne stożki z przodu samochodu to część systemu radarowego do wykrywania obiektów znajdujących się na trasie pojazdu. Kierowca otrzymywał informacje o odległości do obiektu i szacowanej drodze hamowania. Drzwi były sterowane elektrycznie.

Zerknijcie proszę na powyższe zdjęcie. Jeśli trudno Wam stwierdzić, gdzie jest przód, a gdzie tył, to podpowiadam, że przód jest po prawej stronie. Pojazd ten to Ghia Selene.

Koncept z 1959 r. został zaprojektowany przez Toma Tjararda, który w późniejszych latach odpowiadał za stylizację takich modeli, jak Fiat 124 Spider czy DeTomaso Pantera. Projekt Selene miał zademonstrować rozwiązania, które pozwalałyby na transport dużej liczby pasażerów.

W kabinie było 6 miejsc, z czego 4 z tyłu. Podobno samochód tak się spodobał jednemu z komunistycznych dygnitarzy, że chciał, aby Ghia stała się podstawą dla nowych, moskiewskich taksówek.

Trzy lata po Selene I zostało pokazane studium Selene II, które wyszło spod ręki Virgila Exnera Juniora. Tym razem samochód miał mniej foteli. Kierowca siedział sam z przodu. Dwójka pasażerów była zwrócona twarzami w kierunku tyłu i mogła oglądać telewizję.

Żaden z powyższych konceptów nie został wyposażony w napęd. Były to pojazdy wyłącznie pokazowe.

Studyjne Ferrari 512 S Modulo zostało zaprezentowane podczas salonu samochodowego w Genewie w 1970 r. Autorem pojazdu był Paulo Martin, który wówczas był zatrudniony przez studio Pininfarina.

Projektant ten pod koniec lat 60. odpowiadał za nakreślenie linii Rolls-Royce'a Camargue. Ślęczenie nad autem, które z założenia miało być konserwatywne, nudziło go, więc po nocach budował model futurystycznego samochodu sportowego w skali 1:1. Pozwalał na to sam Sergio Pininfarina, który uważał jednak, że dzieło Martina jest zbyt odważne.

Bazą dla Modulo stało się Ferrari 512 S. Marka z Maranello musiała zbudować 25 drogowych egzemplarzy tego pojazdu wyścigowego w celu zdobycia homologacji. W związku z tym, że nie udało się sprzedać wszystkich sztuk, jedna z nich powędrowała do Pininfariny.

Ferrari 512S Modulo to samochód o długości 4480 mm i szerokości 2040 mm. Wysokość to tylko 935 mm. Do środka można było wejść dzięki temu, że dach i przednia szyba odsuwały się do przodu.

Modulo za źródło napędu miało 6-litrowy silnik V12 rozwijający 550 KM. Z mocy można było zrobić pożytek w zasadzie tylko na prostej. Przez to, że koła były zabudowane, Modulo praktycznie nie mogło skręcać.

Nissan 315a z 1970 r. to samochód, który z powodzeniem pasowałby do zatłoczonych centrów współczesnych miast. Studium ma jednobryłowe nadwozie o długości ok. 2,4 m.

Nie tylko niewielkie wymiary sprawiają, że 315a to świetny pojazd do poruszania się po mieście. Nissan wyposażył auto w silnik elektryczny napędzający tylną oś. Prędkość maksymalna samochodu wynosiła ok. 90 km/h, a przyspieszenie od 0 do 30 km/h trwało 6 s.

Dziś Vauxhall kojarzy się głównie z tym, że sprzedaje w Wielkiej Brytanii modele Opla pod własną marką. Dawniej firma potrafiła jednak konstruować samochody z bardzo ciekawymi rozwiązaniami technologicznymi.

W 1970 r. Vauxhall przedstawił prototypowe studium SRV (Styling Research Vehicle). Z przodu karoserii w kształcie klina (miała tylko trochę ponad metr wysokości) znajdował się ruchomy element poprawiający aerodynamikę.

Samochód miał kilka zbiorników. W założeniu paliwo miało być przepompowywane z jednego baku do drugiego po to, aby poprawiać balans w trakcie jazdy. W założeniu, ponieważ zamiast silnika była atrapa.

SRV został wyposażony w samopoziomujące się zawieszenie tylne. Wbrew pozorom, Vauxhall to samochód 4-drzwiowy i 4-osobowy. Fotele były przymocowane na stałe, ale kierowca mógł zmieniać położenie kierownicy i pedałów. Wskaźniki zostały umieszczone w drzwiach.

Chevrolet Corvette Indy to prototypowy samochód sportowy, który został przedstawiony publiczności na targach w Detroit w 1986 r. Auto wyróżniało się nie tylko pod względem wyglądu.

W pojeździe zostało zamontowane aktywne zawieszenie opracowane przez Lotusa. Silnik został umieszczony centralnie. Jednostka V8 o pojemności 2,65 l trafiła następnie do bolidów serii CART.

Chevrolet Corvette Indy został wyposażony w elektroniczne sterowanie przepustnicą. Auto miało napęd na 4 koła. Wszystkie były skrętne. Kierowca mógł korzystać z kamery cofania. W Corvette zainstalowano prototyp nawigacji GPS.