Strefa ruchu i strefa zamieszkania - czym się różnią?

Strefa ruchu i strefa zamieszkania to obszary, na których obowiązują całkiem odmienne przepisy. Niekiedy kierowcy zupełnie ich nie odróżniają, a nawet mylą. Błąd może słono kosztować.

Obie strefy warto skonfrontować dlatego, że wyznaczane są na podobnych obszarach, chociażby osiedlach.

Zajmijmy się najpierw strefą zamieszkania i tym, co o niej mówi ustawa "Prawo o ruchu drogowym". Zgodnie z przepisami jest to: "obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazd i wyjazd oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi."

Strefy zamieszkania często wyznaczane są na terenach, po których porusza się wielu pieszych. Przepisy obowiązujące w strefie mają ich chronić. Pojazdy lub zespoły pojazdów nie mogą przekraczać prędkości 20 km/h. Zabroniony jest postój w innym miejscu, niż do tego wyznaczone. Wjazd do strefy zamieszkania poprzedzony jest zawsze znakiem D-40.

Piesi mają pierwszeństwo przed pojazdami. Mogą poruszać się całą szerokością drogi, nie mają obowiązku korzystania z chodnika czy pobocza, poruszania się w kolumnie. Ponadto w strefie tej dzieci do lat 7 nie muszą przebywać pod opieką osoby starszej. Mówiąc bardziej ogólnie i kolokwialnie - strefą ruchu jest takie miejsce, przez które można przejechać pojazdem mechanicznym, ale większe prawa mają piesi. Wyjazd ze strefy zamieszkania określa znak D-41, czyli taki jak D-40, tylko przekreślony.

Należy mieć na uwadze, że wyjeżdżając ze strefy zamieszkania, włączamy się do ruchu. Musimy ustąpić pierwszeństwa innym uczestnikom ruchu. Warto też pamiętać, że na przykład progi zwalniające w strefie zamieszkania nie muszą być oznaczone, za to miejsca postojowe wręcz przeciwnie - nie można parkować na tych samych zasadach co na innych drogach.

O ile w strefie zamieszkania obowiązują zasady szczególne, o tyle w strefie ruchu wręcz przeciwnie - ogólne. Innymi słowy, takie same, jak na zwykłych drogach. Po co więc takie oznaczenie?

Strefa ruchu to po części odpowiedź na oczekiwania zarządców dróg wewnętrznych. Dzięki temu, że dana droga wewnętrzna (zgodnie z przepisami strefa ruchu to obszar obejmujący co najmniej jedną tego typu drogę) przynależy do strefy, mogą na niej bez przeszkód podejmować czynności funkcjonariusze policji drogowej i straży miejskiej. Chociażby poprzez wystawianie mandatów za nieprawidłowe parkowanie czy rozwiązywanie sporów po kolizji.

Można więc przyjąć, że strefa ruchu to droga wewnętrzna z zasadami ruchu jak na drodze publicznej. Nawet jeśli znajduje się na terenie prywatnym, więc obowiązują standardowe przepisy ruchu drogowego.

Obszar strefy wyznaczają znaki D-52 (zdjęcie powyżej) oraz D-53 oznaczający koniec strefy ruchu, czyli przekreślenie znaku D-52. W odróżnieniu od strefy zamieszkania, piesi nie są tu uprzywilejowani. Kierowcy muszą trzymać się przepisów, pamiętać o tym, że chociaż jadą drogą wewnętrzną, to obowiązują ich ograniczenia prędkości. Nie mogą bezkarnie parkować wszędzie.

Jedną z kluczowych rzeczy związanych ze strefą ruchu jest porządek (przynajmniej teoretyczny) dotyczący pierwszeństwa przejazdu. W strefie ruchu raczej trudno spodziewać się sygnalizacji świetlnej.

Za to w sytuacji, w której nie ma w niej pionowych bądź poziomych znaków, związanych z pierwszeństwem obowiązuje tzw. zasada prawej ręki. Warto o tym pamiętać, wybierając się na zakupy do marketu. Często parkingi przy centrach handlowych to strefy ruchu, w których pierwszeństwo mają ci kierowcy, którzy wyjeżdżają z uliczek po prawej stronie.