Test: Mini Cabrio JCW po (drugim) liftingu – spieszmy się je kochać, tak szybko "dorasta"

Gdy padnie pytanie: "jakie jest sportowe mini?", zapewne w głowie od razu pojawią się takie hasła jak: łobuziarski, ze strzelającym wydechem, przyklejony do asfaltu, no i obowiązkowo - z gokartowym prowadzeniem. Bo przecież takie zawsze było. Prawdziwy rozrabiaka, na którego teoretyczną bezsensowność nie można było się gniewać. Lata jednak lecą, trendy się zmieniają, a wraz z nimi i Mini.

Chociaż marka zapowiedziała kolejną generacją na 2025 r., która swoją drogą ma być ostatnim spalinowym modelem, to nie wiadomo, którą ścieżkę napędową wybierze Cabrio. Niezależnie jednak od wybranego toru, już teraz można przyjąć, że producent wciąż będzie go reklamował sloganową "gokartową radością z jazdy".

Do tego czasu mamy jeszcze 4 lata, a teraz Mini przeszło już drugi (jeśli dobrze liczę) lifting. Może zresztą jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa? Tak czy siak, nie dodano tylko nowych multimediów i asystentów jazdy. Zmian jest więcej, niż sam się spodziewałem, gdy w dniu odbioru wsiadałem do limonkowego, niedającego nie zauważyć się egzemplarza. Co więcej, ten gałgan zaczyna dorastać. Niestety.

Widać to już po zmianach zewnętrznych – są tu nowe reflektory, maska, atrapa chłodnicy czy zderzak. Czy wyszło to na plus – kwestia gustu. Według mnie to jednak pierwszy przystanek, w którym mini utraciło nieco ze swoich zgrabnych kształtów. O ile jeszcze zderzak z dodatkowymi wlotami w dolnej części w miejsce dotychczasowych świateł wygląda bardzo muskularnie, tak bardziej wysunięty grill przypomina już szczerzenie zębów jak u konia.

Ale to tylko jedna ze szczypt. Bo z której strony by nie spojrzeć, to wciąż mini. Ogromne reflektory patrzą się na wszystkich wokół i mogę się założyć, że w swoich mikroukładach starają się odwzajemnić uśmiech przechodniów. Nic się nie zmieniło, jeśli chodzi o możliwość konfiguracji mini. Po liftingu pojawiły się zresztą nowe lakiery, a jednym z nich jest właśnie ten limonkowy, który nosi nazwę Zesty Yellow. Jeśli lubicie zwracać na siebie uwagę – będzie idealny.

Do kompletu nie mogło też zabraknąć flagi Wielkiej Brytanii na brezentowym dachu czy tylnych światłach. Szczególnie na te drugie mógłbym się gapić godzinami. Inną sprawą jest, że po złożeniu dachu mini próbuje nas usilnie przekonać, że korzystanie z lusterka wstecznego jest passé, a boczne są o wiele fajniejsze.

Mógłbym się dalej rozczulać nam tym przywiązaniem do szczegółów, ale po zajęciu miejsca w środku byłem rozczarowany. Mini, które zawsze przywiązywało uwagę do pomysłowych detali i smaczków, na nowej (na szczęście wciąż wspaniale mięsistej) kierownicy wypłaszczyło nie tylko pola sterowania funkcjami, ale też logo JCW na dolnym ramieniu.

Zamiast trójwymiarowych, łatwych do namierzenia i przyjemnych w dotyku (i dla oka) elementów, mamy teraz płaskie i nudne powierzchnie, co najgorsze, nie tak jak do tej pory z matowego plastiku, a z ulubionej od niedawna przez producentów fortepianowej czerni. Nie muszę chyba dodawać, jak wygląda kierownica po całym dniu jeżdżenia.

Nowością jest także niewielki wyświetlacz cyfrowych zegarów. Ot, znak czasu, jednak w przypadku złożonego dachu i słonecznego dnia możecie zapomnieć, że cokolwiek na nim odczytacie. Dobrze, że sytuację ratuje po części wyświetlacz head-up. W standardzie mamy co prawda analogowe (całe szczęście), ale wtedy nie zamówimy HUD-a.

Rewitalizację przeszedł także ekran centralny i ułożone pod nim przyciski – zamiast fizycznych mamy dotykowe pola z… - tak, zgadliście - fortepianową czernią. Wiem, że to ostatni krzyk mody, ale Mini zawsze kierowało się swoim indywidualnym stylem. Wiadomo, takie rozwiązania są tańsze, ale szkoda, że przy wciąż rosnącej cenie (Mini Cabrio JCW zaczyna się od 153 tys. zł, a testowany model wyceniony został na blisko 200 tys. zł) goszczą elementy przemycone przez księgowych, mające rzekomo podnieść prestiż.

Pomyślicie, że to drobnostki, o które się czepiam. Sam tak na początku myślałem. Przecierpiałbym je w niektórych autach, ale w mini po prostu zwracają uwagę, ujmując oryginalności i poczucie dopieszczenia. Na pocieszenie zostaje fakt, że na swoim miejscu pozostało pokrętło od multimediów, a systemowi nie mogę zarzucić opieszałości w działaniu.

Można w końcu oczekiwać, że od tych wszystkich "nowości" odciągnie nas upragniony model jazdy. Tak, mini wciąż prowadzi się, jak przyklejony do stołu hot-wheels. W wersji JCW mamy 231 KM i 320 Nm. A to wszystko z 2-litrowego silnika w aucie ważącym niespełna 1300 kg. Nie mogłem się nadziwić, jakim cudem opony o szerokości 205 mm są w stanie bez większych problemów związanych z mieleniem asfaltu czy ciągłą ingerencją kontroli trakcji tak skutecznie przenieść to wszystko na koła.

W pierwszej chwili przypomina to sprintera, który założył łyżwy. Ale efekt jest piorunujący. Setka pojawia się na zegarach zaledwie po 6,5 sekundy, a całą otoczkę nabierania prędkości z najszerszym możliwym uśmiechem potęguje złożony dach. Wierzcie mi, to uzależnia.

Ale po kilku powtórzeniach i redukcjach podczas jazdy zdajesz sobie sprawę, że znowu czegoś brakuje. Mianowicie dźwięku. Tego charakternego i zaczepnego brzmienia. Tu naprawdę można powiedzieć: "to już nie to, co kiedyś". Niestety, efekt norm dał się we znaki. Ale spokojnie, mini nie brzmi oczywiście nagle jak najprostszy golf. Wydobywająca się z wydechu fonia jest zadziorna w miły, ale nie tak ujmujący sposób. Za to przy odpowiednio asertywnym przyspieszaniu i odpuszczeniu pedału gazu przy ok. 3,5-4 tys. obr./min., da się wydobyć jeszcze soczysty basowy pomruk.

Pozostaje się cieszyć, że ofiarą innych norm nie stało się oprogramowanie skrzyni. Chociaż w takich autach jestem zwolennikiem manualnej przekładni, 8-biegowy automat świetnie współgra z zawsze gotowym silnikiem. Wystarczy wdepnąć gaz do oporu, przez ułamek sekundy wsłuchać się, jak dwulitrówka bierze głęboki oddech i już po chwili głowa zostaje przyklejona do zagłówka.

Nie trzeba od razu wrzucać sportowego trybu. Gotowość do działania wyczuwalna jest nawet w normalnych ustawieniach. A już szczególnie w przypadku zawieszenia. Tu nie ma taryfy ulgowej. Jeśli szukacie nawiązania do gokartów, to najprędzej znajdziecie je w amortyzacji. Nawet jeśli jedziecie setny raz swoją ulicą, Mini JCW pomoże wam znaleźć niepoznaną do tej pory nierówność czy dziurę. Ale za to pozwala złożyć się w zakręcie jak żadnym innym autem. Trzeba mu tylko zaufać.

Choć przychodzi to ciężko, gdy mamy z tyłu głowy świadomość jazdy na cienkich oponach. W początkowej fazie zakrętu możemy zresztą odnieść wrażenie, że zaraz doświadczymy książkowego przykładu podsterowności. Ale jakimś cudem guma trzyma się asfaltu niczym kot firanki, zmierzając w stronę, którą obraliśmy. I tak za każdym razem.

Zobacz pełne dane techniczne na AutoCentrum.pl