Astra F pojawiła się po raz pierwszy w 1991 na salonie samochodowym we Frankfurcie nad Menem. Był to największy wówczas projekt Opla, przy którym zatrudniono aż 8000 inżynierów i projektantów.
Produkcja i montaż Astry odbywały się w wielu krajach. Były nimi: Niemcy, Belgia, PRA, Ukraina, Węgry, Polska, Wielka Brytania, Chiny oraz Indie. Oprócz podstawowej nazwy Astra sprzedawana była jako: Chevrolet Astra (Brazylia), Holden Astra (Australia), Opel Optima, Opel Kadett (RPA) i Vauxhall Astra (Wielka Brytania).

Początkowo auto dostępne było jako 3-drzwiowy oraz 5-drzwiowy hatchback, ale wkrótce dołączyło do niego 5-drzwiowe pojemne kombi, a w późniejszym czasie 4-drzwiowy sedan oraz 2-drzwiowy kabriolet.

Nadwozie samochodu było obłe, narysowane miękkimi liniami. Z przodu znajdowały się wąskie światła z pomarańczowymi kloszami kierunkowskazów (później wprowadzono białe). Z tyłu zamontowano wysoko unoszącą się klapę bagażnika. Karoseria prezentowała się bardzo nowocześnie i zdecydowanie odcinała się od przestarzałego Kadetta.

Mimo że w stosunku do swojego poprzednika Astra znacznie na zewnątrz nie urosła, to w środku oferowała znacznie więcej miejsca. Jak na tamte czasy przestrzeni na nogi i nad głowami było wystarczająco dużo, a powody do narzekań mogły mieć tylko bardzo wysokie osoby zasiadające z tyłu, gdy przedni fotel znajdował się w maksymalnym tylnym położeniu. Oczywiście do wersji 5-drzwiowej i sedana wsiadało się znacznie łatwiej niż do 3-drzwiowej. Siedzenia były duże i wygodne. Deska rozdzielcza była nowoczesna, a jej materiały stosunkowo dobrej jakości. Co ważne, zmontowano je też całkiem nieźle. Bagażnik miał średnie rozmiary w hatchbackach, a w sedanie, szczególnie w kombi, był bardzo duży jak na klasę pojazdu.

Zawieszenie zestrojono miękko, co podnosiło komfort, ale na tyle sztywno, że samochodem dało się szybko podróżować.

Początkowo Astra była słabo wyposażonym samochodem, jednak z upływem lat i walką z konkurencją Opel zwiększał liczbę standardowych elementów w tym wozie. W produkowanej od 1998 roku Astrze Classic standardem były na przykład dwie czołowe poduszki powietrzne. Oczywiście w Europie Zachodniej fabrycznie montowano też ABS, a w wyposażeniu dodatkowym znajdowały się klimatyzacja, immobiliser, elektrycznie sterowane szyby, elektrycznie sterowane i podgrzewane lusterka, podgrzewane przednie fotele czy komputer pokładowy.

W Astrze F instalowano wiele różnych silników benzynowych i wysokoprężnych. Od początku produkcji do czasu modernizacji dostępne były benzynowe motory, takie jak: 1.4i – 60 KM (do 1996 roku), 1.4Si – 82 KM (do 1996 roku), 1.6i – 71 KM (od 1993 do 1998 roku), 1.6i – 75 KM, 1.6Si – 101 KM (od 1993 do modernizacji), 1.8i – 90 KM, 1.8 GSi 16V – 125 KM (w wersji GSi), 2.0 GSi – 115 KM oraz 2.0 GSi – 150 KM (do 1996 roku). Poza nimi pod maską Opla instalowano diesle: 1.7 D – 57 KM (do 1992 roku), 1.7 D – 60 KM (od 1992 do modernizacji), 1.7 TDS – 82 KM (od 1993 do 1998 roku).

W 1994 roku Opel przeprowadził wszechstronny lifting Astry F. Obejmował on nadwozie, wnętrze i paletę jednostek napędowych. Zmieniono kierunkowskazy, klamki, kierownicę, wzory tapicerek, rodzaj materiałów we wnętrzu, poprawiono ochronę antykorozyjną i wyciszenie wnętrza. Pojawiły się następujące silniki, które zastąpiły w dużym stopniu te wymienione wcześniej: benzynowe: 1.4i – 60 KM spełniający Euro 2 (od 1996 roku), 1.4 16V – 90 KM spełniający Euro 2 (od 1996 roku), 1.6i – 75 KM spełniający Euro 2 (od 1996 roku), 1.6i 16V – 101 KM spełniający Euro 2 (od 1994 roku), 1.8i 16V – 116 KM spełniający Euro 2 (od 1994 roku) oraz 2.0i 16V – 136 KM (od 1995 roku); diesle: 1.7 TD – 68 KM.

Największą bolączką Astry F, podobnie wielu modeli Opla, była zbyt słaba ochrona antykorozyjna. Samochody rdzewiały szybko, gdy nie dbano o nie należycie. Pierwsze ślady rdzy pojawiały się na błotnikach i progach. Potem korozja atakowała układ wydechowy i często mocowania elementów zawieszenia. W ciągu lat produkcji Opel nieco poprawił ochronę przed rdzą, ale i tak był to najsłabszy punkt Astry. Drugim największym problemem było szybko zużywające się zawieszenie.
Do zalet samochodu należy zaliczyć trwałe silniki, komfort podróży, duże wnętrze i bagażnik oraz stosunek jakości auta do jego ceny.

O tym, że Astra F odniosła sukces, świadczy sprzedanie ogromnej liczby aut. W 1998 roku Opel zakończył produkcję tego wozu w Niemczech, zastępując go nowym, a linie montażowe przeniesiono do Polski, gdzie auto jako Astra Classic było wytwarzane jeszcze przez cztery lata.

3.71

Ocena na postawie 370 opinii Zobacz opinie

Oceń produkt Dodałeś już ocenę