W 2002 roku w Genewie Renault zaprezentowało nowe oblicze swojego auta kompaktowego, a mianowicie Megane serii II. Jego niecodzienny design od początku produkcji wzbudzał skrajne opinie.

Samochód był oferowany w pięciu wersjach nadwoziowych: jako 3- i 5-drzwiowy hatchback, kombi (na niektórych rynkach znane pod nazwą GrandTour), sedan oraz coupé-cabrio (CC). Wersja CC uważana jest za prekursora pojazdów typu kabriolet z twardym dachem. Wcześniej auta miały dach materiałowy, nie wyłączając z tej grupy poprzedniej generacji Megane.

Wszystkie wersje (z wyjątkiem CC) mogą być dobrym autem rodzinnym. W ich wnętrzach bezproblemowo mieszczą się cztery osoby, a bagażniki są gotowe na przyjęcie sporej ilości bagażu. Przestrzeń bagażowa wersji hatchback wynosi 330 l (po złożeniu tylnej kanapy 1190 l), wersje kombi i sedan oferują już 520 l. W GrandTour istnieje możliwość złożenia tylnego rzędu siedzeń i powiększenia tej przestrzeni do 1600 l. W przypadku mniej rodzinnej wersji Coupé-Cabrio pojemność bagażnika to jedynie 190 l, a powiększyć ją można tylko poprzez złożenie twardego dachu. Wtedy otrzymamy przestrzeń o pojemności ok. 490 l.

We wnętrzu Megane drugiej generacji w oczy rzuca się dużo twardego plastiku, bardzo podatnego na wszelkie zarysowania. Nie zachwyca także tapicerka, którą obite są drzwi. Ogólnie nie jest to najwyższy poziom. Wspomniane twarde plastiki na pierwszy rzut oka są dobre, jednak po jakimś czasie elementy dostają luzu i wszystko zaczyna trzeszczeć i piszczeć. Jeśli Megane II nie jest wyposażone w przyciski sterowania radiem, to ta czynność nie należy do najwygodniejszych (szczególnie dla mężczyzn z większymi dłońmi), ponieważ przyciski na radiu są wyjątkowo małe i niewygodne w obsłudze.

Renault, chcąc pokazać, że naprawdę dba o swoich klientów, już w standardzie wyposażyło Megane II w sześć poduszek powietrznych, elektrycznie regulowane szyby przednie, centralny zamek czy komputer pokładowy. Użytkownicy nie powinni też narzekać na bezpieczeństwo – Renault Megane II jako pierwszy pojazd z segmentu C otrzymał maksymalną notę pięciu gwiazdek w testach zderzeniowych Euro NCAP.

Megane doczekało się usportowionych wersji RS, GT oraz RS F1. Wszystkie trzy zostały odchudzone, zmodyfikowane mechanicznie i wizualnie (zawieszenie, zderzaki, spojlery, felgi, silniki). Napędzały je najmocniejsze motory z oferty Renault: 2,0T RS 224 KM; 2,0T RS F1 R26 230KM oraz 2,0 dCi RS 173 KM.

Drugą generację Megane francuska firma wyposażyła w naprawdę bogatą gamę jednostek napędowych: 1,4 82 KM i 98 KM; 1,6 113 KM; 2,0 134 KM; 2,0T 163 KM; 1,5 dCi 82 KM, 85 KM, 105 KM; 1,9dCi 110 KM, 115 KM, 120 KM, 130 KM i 2,0 dCi 150 KM. Kombinacje z zastosowaniem różnych silników w różnych wersjach nadwoziowych i na różnych rynkach są nie do pojęcia, np. silnik 1,5 dCi 85 KM może być instalowany do kombi i sedanów w Europie, a w Azji może być przeznaczony do 3- i 5-drzwiowych hatchbacków. Pewne jest to, że najsłabszych jednostek wysokoprężnych nie spotkamy w wersji CC.

W Megane, podobnie jak w innych modelach tej francuskiej marki, elektryka i elektronika nie są mocną stroną. Awarii ulegają podnośniki szyb, zamki klapy bagażnika, silniki wycieraczek, czujniki ciśnienia powietrza w oponach, immobilizer czy elektrycznie sterowane lusterka boczne. Każdą z tych usterek można naprawić tanim kosztem, lecz gdy zepsuje się sterownik wtrysku, cewka zapłonowa lub wystąpi kłopot z kartą HandsFree (w ten system wyposażano tylko niektóre samochody), nie obejdzie się bez lawety.

Megane to jeden z nielicznych samochodów Renault, których zawieszenie wytrzymuje polskie drogi. Wahacze są rozbieralne, a więc nie trzeba wydawać fortuny na ich wymianę, wystarczy zastąpić zepsuty element nowym. Trzeba zwrócić uwagę na łożyska górnego mocowania kolumny MacPhersona z przodu oraz na wypadające łączniki stabilizatora.

3.86

Ocena na postawie 121 opinii Zobacz opinie

Oceń produkt Dodałeś już ocenę