Renault Mégane Grandtour 1.6 dCi 130 Limited - test, opinia, spalanie, cena

Mégane gościła u nas już wielokrotnie. To nasz stary znajomy, którego poznaliśmy od wielu stron. Moje dwie ulubione odmiany to naturalnie GT220 i R.S. 275 Trophy. Te mocne trzydrzwiowe maszyny pokazały, że Francuzi wiedzą jak zbudować hot hatcha. Pierwsza z tych wersji była umiarkowanie szalona, idealna do jazdy na co dzień, jeśli chcemy mieć pod nogą trochę więcej mocy niż w przeciętnym hatchbacku, ale nie wybieramy się autem na tor. R.S 275 Trophy to z kolei popisowy numer Francuzów. Inżynierowie Renault Sport wycisnęli z tej ośki maksimum możliwości.

W końcu trzeba jednak zejść na ziemię. Takie wersje jak R.S czy GT220 nie są najważniejsze dla modelu. Są one jedynie pojazdami, które w tym przypadku może nieco na wyrost można nazwać autami halo. Sprawiają, że marka i sam model kojarzą się ze sportem, z czymś ponadprzeciętnym. Trzon sprzedaży stanowią jednak te mniej spektakularne wersje. Na przykład Grandtour z 1,6-litrowym dieslem. Właśnie taka Mégane trafiła w moje ręce.

Nie ma co doszukiwać się tu chociaż grama sportu. To rodzinne kombi. Samochód z założenia nudny. Renault projektując nadwozie tego samochodu starało się tej nudy uniknąć. Karoseria Grandtoura została bardzo zgrabnie narysowana. Okna zwężają się w miarę zbliżania się do tyłu, dzięki czemu Mégane nie wygląda jak karawan. Do tego światła w kombi wyglądają trzy razy lepiej niż w 5-drzwiowym hatchbacku, gdzie styliści inspirowali się najprawdopodobniej amebami.

Mégane Grandtour wciąż wygląda dobrze od zewnątrz. A jak jest w środku? Tu niestety entuzjazm już nieco opada. Królują tu tworzywa sztuczne, które nawet nie próbują udawać, że są czymkolwiek innym – aluminium, skórą czy włóknem węglowym. Może pod względem estetyki nie jest to najszczęśliwsze wykonanie, ale z drugiej strony łatwiej zadbać o czystość takiego wnętrza.

Konsola środkowa Mégane jest bardzo prosta w obsłudze – została zaprojektowana w schludny i prosty sposób. Pomysłu zabrakło niestety na osadzenie dużego wyświetlacza. Nigdy nie przyzwyczaję się też do tych z niezrozumiałych przyczyn pochylonych tarcz zegarów. Ktoś, kto to projektował musiał nie uważać na fizyce, gdy omawiana była paralaksa.

Mimo wyraźnych wad, wnętrze Mégane daje się polubić. Jest dosyć przestronne i komfortowe. Trzymanie boczne jest dobre na fotelach przednich i przyzwoite również na skrajnych miejscach tylnej kanapy. Niestety ma to swoje negatywne skutki. Wyprofilowanie oparcia z tyłu tak, by w miarę dobrze trzymało pasażerów sprawia, że środkowe miejsce staje się bardzo niewygodne. Piąty pasażer siedzi na małym garbie.

Zgrabny Grandtor ma całkiem ustawny bagażnik. Jak na kombi przystało próg załadunku jest na stosunkowo niskiej wysokości. Otwór wsadowy jest szeroki i dość wysoki. Niestety i tu nie obyło się bez niedociągnięć. Jeśli chcemy złożyć oparcia na płask, by podnieść siedziska musimy przesunąć frontowe fotele kilkanaście centymetrów do przodu. Gdy to zrobimy, kierowca o wzroście nawet 1,75 m nie będzie już zajmował prawidłowej, wygodnej pozycji za kierownicą. Możemy więc położyć jedynie większą część kanapy i to też kosztem komfortu osoby siedzącej z przodu.

Gdy już ruszymy w drogę Mégane pokazuje się od dobrej strony. W trakcie spokojnej jazdy zapewnia komfort na przyzwoitym poziomie. Zawieszenie nie daje rady dopiero gdy chcemy wycisnąć z tego kombi trochę więcej. Bardzo wyraźnie widać to, gdy porównamy Mégane z nowszymi konkurentami. Tu zachęcam Was do powrotu do naszego materiału sprzed kilku miesięcy, w którym zestawiliśmy kompakt Renault z Hondą Civic i Volkswagenem Golfem.

Oprócz wyglądu nadwozia w Mégane Grandtour najbardziej do gustu przypadł mi silnik. 1,6-litrowy diesel ma mankament w postaci trochę zbyt słabego dołu, który powoduje szarpanie, gdy za szybko wrzucimy wyższy bieg, jednak by to przestało być wadą, wystarczy przyzwyczaić się do zmiany przełożeń w odpowiednim momencie.

Jeśli już poznamy lepiej tę wysokoprężną jednostkę, odwdzięczy się ona zużyciem paliwa na bardzo dobrym poziomie. W trasie udało mi się zejść do poziomu katalogowego, czyli 3,6 l/100 km. Wymagało to bardzo oszczędnej jazdy, ale jak pokazała praktyka – nie jest to nieosiągalne. W mieście spokojna obsługa pedału gazu dała wynik w postaci 6,3 l/100 km. Nie jest to może tak niesamowicie niska wartość jak w przypadku trasy, ale można ją określić jako satysfakcjonującą.

Niskie zużycie paliwa w Mégane Grandtour z motorem 1.6 dCi tym bardziej zasługuje na pochwałę, że towarzyszą mu dobre osiągi. Ten diesel może, jak już wspomniałem, nie ciągnie ochoczo od samego dołu, ale gdy już dopuścimy turbosprężarkę do głosu, daje on naprawdę dużo przyjemności z jazdy – wyprzedzanie nie sprawia trudności, podobnie jak rozwijanie prędkości autostradowych.

Na większość wad i niedociągnięć można przymknąć oko. Materiały na desce rozdzielczej to mimo wszystko w kombi kwestia drugorzędna. Trudno jednak w segmencie samochodów kompaktowych przymknąć oko na cenę. Renault wciąż ceni Mégane na poziomie podobnym, co konkurenci swoje nowsze auta.

Oszczędny silnik

Przestronna kabina

Wygodna pozycja za kierownicą

Komfortowe zawieszenie

Niewygodne składanie oparć kanapy

Przeciętne właściwości jezdne w trakcie dynamicznej jazdy

Kiepska jakość wykonania

Cena

[stars]6[/stars]