Mansory F12berlinetta Stallone (2013) [Genewa 2013]

W tym roku na salonie genewskim Mansory pokazało drugą już generację Ferrari Stallone. Tym razem bolid bazuje na nowiutkim F12berlinetta. Silnik podkręcono o zaledwie 35 KM, za to zużyto mnóstwo kompozytu węglowego.

Olgierd Lachowski

07.03.2013 | aktual.: 07.10.2022 21:16

Od kilku dni F12berlinetta nie jest już najszybszym i najdroższym seryjnie produkowanym Ferrari w historii, jednak nie straciło oczywiście nic ze swojej atrakcyjności. Nadal też jest postrzegane jako jeden z najlepszych samochodów sportowych. Rośnie również zainteresowanie tym wozem wśród tunerów. Dobrze znane wszystkim Mansory na salon w Genewie zbudowało następcę modelu 599 Stallone.

Auto ma dość mocno przebudowany przód – w zasadzie tylko reflektory i klapy zamykające dopływ powietrza do hamulców zostały na swoim miejscu. Zarówno przedni zderzakospojler, jak i pokrywa silnika są inne. Nie dość, że wyglądają bardziej agresywnie, to jeszcze są lżejsze od oryginalnych, bo zbudowane z włókna węglowego.

Patrząc na oficjalne fotografie, można odnieść wrażenie, że dwa wyloty powietrza w masce, z których gaz trafia do otworów na krawędzi pokrywy silnika, są bardzo głębokie. To jednak złudzenie optyczne. W rzeczywistości są to wąskie szczeliny.

Nim gaz przedostanie się przez te wąskie wyloty, przechodzi najpierw przez chłodnice, a jeszcze wcześniej wpada do wielkich otworów w zderzakospojlerze, które zamaskowano czarną siatką. Pod zderzakiem zaś znajduje się splitter zwiększający docisk aerodynamiczny.

Z kompozytu węglowego zrobione są listwy pod progami, niewielki spojler na klapie bagażnika, wyloty powietrza na tylnych błotnikach, tylny zderzak oraz wielki dyfuzor. Są też zupełnie inaczej wyglądające rury wydechowe. Ale czy są ładne?

Szerokie zastosowanie włókna węglowego prawdopodobnie znacznie zmniejszyło masę własną Ferrari, ale Mansory nie podaje na ten temat żadnych informacji.

Zaprojektowane od nowa aluminiowe felgi o średnicy 21” z przodu i 22” z tyłu są podobno wyraźnie lżejsze od fabrycznych, co ma korzystny wpływ na redukcję masy nieresorowanej. Do obręczy dobrano opony o rozmiarze 255/30 R 21 na kołach kierowanych i 355/25 R 22 na osi napędowej.

Z prawie całkowicie białym nadwoziem mocno kontrastuje czarno-czerwone wnętrze. Na desce rozdzielczej znajduje się zarówno czerwona, podobno bardzo wytrzymała, skóra, jak i czarny zamsz. Do tego są rzecz jasna elementy z carbonu. Z tego samego materiału wykonano także drobne wstawki na tunelu środkowym i kole kierownicy.

Wspomniane końcówki rur wydechowych są jednymi z elementów zupełnie nowego sportowego układu, który brzmi znacznie ostrzej od seryjnego „wydechu”. Drugą modyfikacją wokół silnika jest inne ECU. Oba te elementy podnoszą moc jednostki napędowej łącznie o 35 KM.

Źródłem całej mocy jest widlasta dwunastka o objętości skokowej 6,3 l. Ferrari zaopatrzyło swój motor w bezpośredni wtrysk paliwa, ale „zapomniało” dodać turbosprężarki. Silnik naturalnie radzi sobie świetnie i bez doładowania. Świetnie, to znaczy, że z tych 6,3 l objętości uzyskuje (w wersji fabrycznej) moc 740 KM przy 8500 obr./min i moment obrotowy 690 Nm przy 6500 obr./min. Jeśli dodać do tego 35 KM mocy i 35 Nm momentu dołożonych przez tunera, to razem otrzymamy 775 KM i 725 Nm. Realizacja napędu odbywa się poprzez dwusprzęgłową skrzynię o siedmiu przełożeniach oraz tylne koła.