BMW M4 Cabrio Competition przekonało mnie, że warto poznawać swoich idoli

Oczywiście można się przed tym obronić obniżając swoje oczekiwania, ale chyba właśnie dlatego tak nam zależy na tym spotkaniu, prawda? Mamy jakieś wyobrażenie i tak bardzo chcemy, by się zrealizowało. Aż w końcu nadarza się okazja, by to zrobić i przeżywamy zawód. Okazuje się, że aktor, którego tak lubimy w filmach, na żywo jest niemiłym cwaniakiem. Muzyk, którego piosenki tak bardzo nas dotykają, interesuje się tylko sobą. Nie twierdzę, że to zasada bez wyjątków, ale skoro tyle się o tym mówi, to coś w tym musi być.

Tylko co to ma związanego z samochodami? A konkretniej – z M4 Cabrio Competition, które tak niechętnie odbierałem spod siedziby BMW? Wszystko. Bowiem to nie jest zwykłe auto. Dla mnie to współczesny sposób na spełnienie dziecięcych marzeń, co oznacza, że powinienem się od niego trzymać z daleko. Ryzyko rozczarowania było zbyt duże. Długo broniłem się przed nim, ale w końcu nie było wyjścia. Fioletowy kabriolet stanął na parkingu przy moim mieszkaniu.

Od razu ostrzegam, to nie będzie tradycyjny test. Marcin już jeździł BMW M4 Cabrio, potem też testował M3 Competition. Jakie jest więc to auto? Fantastyczne, genialnie prowadzące się, głośne, wymagające, mocne, kipiące temperamentem, przymiotniki można mnożyć. O tym konkretnym egzemplarzu jeszcze przeczytacie na łamach Autokultu, dlatego chciałem spojrzeć na niego z innej strony. Chciałem zobaczyć, czy – tak jak mówią – swoich idoli faktycznie nie powinno się poznawać.

Skąd moja fascynacja tym wozem? Trzeba by się cofnąć o ponad dekadę, kiedy stawiałem pierwsze kroki za kierownicą. Nie na drodze, a na zamkniętych obiektach, jakichś lotniskach, prowizorycznych torach. Były gokarty, skutery i motorowery, jakieś quady. Potem przyszedł czas na samochody. Głównie "maluchy", bo wtedy jeszcze kosztowały tyle, co dobry obiad w centrum Warszawy.

Najbardziej wspominam jeden pojazd. Był żółty, czterodrzwiowy i wtedy już dość wiekowy. Mimo to budził respekt. Wzmocnione BMW 325i E30 stało się dla mnie wzorem tego, czym może być samochód. Maszyną nie tylko dającą frajdę, ale też będącą wyzwaniem. Blisko 190 KM przekazywane na tylną oś w połączeniu z manualną skrzynią nie było proste do okiełznania, ale się udawało. Do egzaminu na prawo jazdy wtedy miałem jeszcze kilka lat, lecz z góry wiedziałem, że kiedyś będę chciał sobie kupić właśnie "trójkę".

Wtedy natrafiłem na coś dużo ciekawszego. Odmianę z literką M. Szybszą. Ostrzejszą. Potężniejszą. Lepszą. Nauczyłem się rozpoznawać detale, które odróżniały "cywilną" wersję auta od jego atrakcyjniejszej wersji. Złote M3 E46 szybko stało się marzeniem, o którym wiedziałem, że raczej nie będę go w stanie zrealizować.

Pamiętałem o tym, gdy wsiadałem do M4. Choć BMW zdążyło zmienić nazewnictwo, ciągle widać, że niektóre rzeczy są robione po staremu. Za kierownicą nie ma wyświetlacza, tylko analogowe zegary. Przypominają one te sprzed lat, tylko zostały mocno odświeżone. Na konsoli centralnej jest natłoczenie przycisków, ale szybko się w nich można połapać. A, i nie ma przycisku zastępującego "ręczny". Pod prawym łokciem mam dźwignię.

Najważniejsze jest jednak pod maską. Po krótkim romansie z V8 Niemcy wrócili do swojego dania popisowego – rzędowej "szóstki". Tutaj w wersji przyrządzonej po mistrzowsku. W wersji Competition jednostka o pojemności 3 litrów dzięki podwójnemu doładowaniu generuje 450 KM, a "mój" egzemplarz miał do tego wydech M Performance. W kwestii dźwiękowej zdecydowanie się nie zawiodłem. Powiem więcej – tutaj M4 przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Zresztą, posłuchajcie sami.

Przy czym BMW pięknie brzmi w każdym zakresie obrotów. Nawet jeździe po mieście towarzyszy cudowny dźwięk silnika, który sprawia, że na M4 patrzy w zasadzie każdy. Przyznam, że obawiałem się tego, ponieważ sam nigdy nie byłem fanem aut, które są bez przerwy głośne. Tymczasem większość reakcji na widok szybkiego kabrioletu była nadzwyczaj pozytywna. Przechodnie się uśmiechali, unosili kciuki, kierowcy chętnie wpuszczali na drodze. Okazało się, że nie jestem jedynym fanem tego auta w Polsce.

I słusznie, ponieważ pod wieloma względami M4 jest samochodem bez dwóch zdań niesamowitym. Jeżdżąc nim przypomniałem sobie o pierwszych krokach za kierownicą E30. Układ kierowniczy wspaniale łączy kierowcę z kołami, reakcja na pedał gazu jest natychmiastowa, silnik oferuje spory zapas mocy w każdym zakresie obrotów. Najważniejsze jednak, że jeżdżąc tym autem czułem, że jest to wyzwanie. Tutaj nie ma mowy o tym, że wsiądziesz i od razu zaczniesz pędzić przed siebie. Tego wozu trzeba się nauczyć, trzeba go poznać.

Jednocześnie stanowi odskocznię od "cyfrowych" aut, w których wszystko można powierzyć elektronicznym układom. Nie zrozumcie mnie źle. Uwielbiam je, ale od takiego wozu oczekuje się czegoś przeciwnego. BMW mogło pójść na łatwiznę i stworzyć szybki samochód dla każdego. W M4 Competition jest ciągle sporo elektroniki, ale ma ona pomagać, a nie wyręczać. Ot, chociażby aktywny dyferencjał, który odgaduje potrzeby kierowcy i pomaga mu osiągnąć zamierzony cel.

Tak więc – wbrew temu co się mówi – spotkanie ze swoim idolem nie było niewypałem. Dzisiaj prawdopodobnie nie wybrałbym M4, gdybym miał kupować samochód. Świat się zmienił, realia są inne, mam też inne oczekiwania. Natomiast śmieję się na myśl o przerażeniu, z jakim podchodziłem do tego auta. Teraz wiem, że gdy tylko pojawi się okazja, będę musiał wsiąść za kierownicę M3 E46, w którym zakochałem się lata temu. Tym razem zrobię to bez zawahania.