Mitsubishi Pajero 2 generacji

Mitsubishi Pajero II

Pajero (V20) to druga generacja terenowego samochodu produkowanego w latach 1991-2000 przez wielobranżowy japoński koncern Mitsubishi. Pajero V20 zastąpiło wytwarzany od 1982 roku Pajero L040. Pajero II produkowane było w Japonii, Wenezueli, Indiach i na Filipinach.

Prototyp pierwszego wozu terenowego Mitsubishi powstał już w 1973 roku, ale pierwszej generacji Pajero zadebiutowało dopiero w 1982 roku na samochodowym salonie w Tokio. Wóz drugiej generacji, mimo pewnych podobieństw do starszego auta, był zupełnie nową konstrukcją. Oficjalna premiera Pajero II nastąpiła w 1990 roku, ale już rok wcześniej sprzedano około 3 tys. egzemplarzy serii pilotażowej.

Pajero II oferowano z kilkoma rodzajami nadwozia: Metal Top (krótki i długi), Soft Top (krótki) i Junior (krótki). Zaproponowano dwie długości nadwozia. W porównaniu z poprzednikiem krótka (3-drzwiowa) wersja miała powiększony o 70 mm rozstaw osi, a dłuższy model (5-drzwiowy) urósł o 30 mm.
Nowy wóz był też większy wewnątrz. Zapewniał pasażerom bardzo komfortowe jak na te czasy warunki podróży autem terenowym. Prosta deska rozdzielcza była prosta w obsłudze i, co ważne w samochodach terenowych, łatwa do utrzymania w czystości.

Przez okres swojej produkcji Pajero wytwarzano z wieloma różnymi silnikami. Były to jednostki benzynowe i o zapłonie samoczynnym.

Najmniejszym motorem był 2,4-litrowy, benzynowy 4G64, produkowany początkowo z 8-zaworowym układem rozrządu, a w późniejszym czasie z 16-zaworowym rozrządem i dwoma wałkami rozrządu. W pierwszej fazie produkcji silnik miał wielopunktowy wtrysk paliwa, jednak w późniejszych latach sprzedawano także go w wersji z bezpośrednim zasobnikowym wtryskiem.

Nieco większy, 2,6-litrowy silnik w Pajero II dostępny był tylko do końca 1991 roku. Był to bardzo prosty i wytrzymały motor, początkowo produkowany z gaźnikiem. Dopiero w późniejszej fazie produkcji jednostka miała wtrysk paliwa.

Dużo lepiej znane były dwie duże jednostki napędowe o objętości skokowej 3,0 l i 3,5 l. Oba silniki to widlaste szóstki, które początkowo miały po dwa zawory na każdy cylinder. W późniejszych latach zmieniono w nich rozrządy na 24-zaworowe. W Pajero Evolution była nawet dostępna 3,5-litrowa wersja z systemem MIVEC. Mniejszy z motorów miał moc około 140 KM, a większy blisko 210 KM.

W Polsce oferowano oficjalnie tylko jeden silnik: 4-cylindrowy motor 4D56 o objętości skokowej 2,5 l i mocy 99 KM (maksymalny moment obrotowy – 242 Nm). Druga jednostka napędowa to silnik o mocy 125 KM i maksymalnym momencie obrotowym 292 Nm, uzyskiwanych z 2,8 l objętości skokowej. Ten jednak był niedostępny w Polsce.

Najważniejsze w Pajero były jednak nie silniki, ale układ napędowy. Pajero miało napęd na wszystkie koła Super Select 2. generacji. Napęd składał się z centralnego mechanizmu różnicowego i sprzęgła wiskotycznego. Do wyboru był tryb napędu na tylne lub cztery koła. Dostępnych było kilka trybów jazdy, które dało się wybierać bez konieczności zatrzymywania się.

W 1998 roku Pajero przeszło facelifting. Zmieniono nieco przód samochodu, w tym światła, światła przeciwmgielne, zderzak, osłonę chłodnicy. W standardzie w wersji z 3,5-litrowym silnikiem pojawiły się poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera.

Pajero II generacji, podobnie jak poprzednik, zasłynęło legendarną wręcz trwałością. Dotyczy to każdego elementu auta, począwszy od mało awaryjnych silników i w zasadzie bezobsługowych układów napędowych, przez trwałe skrzynie biegów i zawieszenia, a skończywszy na dobrych materiałach w kabinie.

Najsłabszą stroną wozu są paliwożerne silniki benzynowe, dlatego lepszym rozwiązaniem jest zakup auta z dieslem. Bywają też egzemplarze nieco skorodowane, ale to raczej rzadkość.

W 1999 roku Pajero II zostało zastąpione nowym samochodem. Przez 10 lat produkcji wytworzono około 1,4 mln sztuk Pajero II.