Daewoo Tico
Tico to mały samochód produkowany przez koreański koncern Daewoo w latach 1991-2001.
Samochód wytwarzany był w Korei Południowej (od 1991 roku), Polsce, Rumunii i Uzbekistanie w latach 1996-2001. Tico w Polsce dostępne było już od roku 1993, ale dopiero w momencie przejęcia FSO przez Daewoo i rozpoczęcia oficjalnej sprzedaży przez salony firmowe stało się popularne.
Poza Polską wóz zyskał popularność w Europie w Bułgarii, Rumunii, Macedonii, Czechach, Chorwacji oraz Słowenii. Tico sprzedawano w wielu krajach świata, m.in. w krajach Ameryki Łacińskiej, gdzie rozprowadzano je pod nazwą Daewoo Fino. Tam najchętniej kupowali je Peruwiańczycy.
Daewoo Tico było produkowane na licencji małego japońskiego samochodu Suzuki Alto II generacji i to z niego przejęło prawie wszystkie rozwiązania techniczne.
W porównaniu z największym konkurentem - Fiatem Cinquecento, Daewoo Tico miało niezaprzeczalny atut w postaci 5-drzwiowego nadwozia o długości 3,3 m, w którym znacznie łatwiej można było zajmować miejsca pasażerów niż we włoskim konkurencie. Nie oznacza to jednak, że Tico było przestronnym autem. Mimo że rejestrowano je jako samochód 5-osobowy, podróżowanie w trzy osoby na tylnym fotelu należało traktować jako ostateczność.
Również 180-litrowy bagażnik nie należał do największych w klasie, ale po złożeniu tylnej kanapy można było go powiększyć do 870 l. Ładowność wynosiła 375 kg.
Kolejną zaletą było dość bogate wyposażenie seryjne. W najlepiej wyposażonych egzemplarzach fabrycznie zamontowano centralny zamek, radioodtwarzacz czy elektrycznie sterowane szyby w drzwiach przednich.
W 1998 roku przeprowadzono lifting, w ramach którego już w podstawowej wersji samochód miał lakierowane zderzaki i wlot powietrza z przodu, spojler, przyciemniane szyby, elektryczne sterowanie przednimi szybami, elektroniczny zegarek, instalację radiową z dwoma głośnikami zamontowanymi w tylnej półce oraz szersze opony.
Jak na tak starą konstrukcję Tico charakteryzowało się dużą sztywnością nadwozia, na którą pozytywny wpływ miały wzmocnienia w przednich drzwiach. Przednie koła wyposażone były w tarczowe hamulce i być może dzięki nim ten przestarzały wóz zatrzymywał się ze 100 km/h na dystansie 48,5 m.
W wyposażeniu zabrakło jednak poduszek gazowych – nie były dostępne nawet za dopłatą. Nie było również napinaczy pasów bezpieczeństwa. Niektóre elementy, na przykład kolumna kierownicza, nie spełniają już od dawna norm bezpieczeństwa.
W Daewoo Tico montowano tylko jeden silnik. Była to 3-cylindrowa jednostka napędowa o objętości skokowej 0,8 l, która miała jeden wałek rozrządu. Wytwarzający 41 KM mocy przy 5500 obr./min i 60 Nm maksymalnego momentu obrotowego przy 2500 obr./min motor sprawnie radził sobie 690-kilogramowym autkiem.
Wóz, którego średnica zawracania wynosiła 8,8 m, przyspieszał od 0 do 100 km/h w 17 s i osiągał prędkość maksymalną 143 km/h. W porównaniu z osiągami Fiata Cinquecento były to lepsze osiągi, a parametry jezdne Fiata 126p były znacznie gorsze.
Niewielkie rozmiary i waga Tico sprzyjały małemu zużyciu paliwa. Producent obiecywał średnie zużycie na poziomie 5,2 l na 100 km. W testach samochód zadowalał się 5,5 l/100 km w cyklu mieszanym oraz 4,8 l/100 km na trasie. Przy 30-litrowym zbiorniku paliwa maksymalny zasięg dochodził do 625 km, co w Polsce było wartością zupełnie wystarczającą.
Daewoo Tico zyskało dużą popularność. W samej tylko Polsce do końca 2001 roku (koniec produkcji) wyprodukowano aż 126 369 egzemplarzy, z czego część wyeksportowano. Tico zostało zastąpione dużo nowocześniejszym zaprojektowanym przez Italdesign Daewoo Matizem, który jednak część mechanizmów przejął z Tico, m.in. 0,8-litrowy silnik.
