Pontiac Firebird 1 generacji

Firebird to model samochodu sportowego produkowanego w latach 1967-2002 pod marką Pontiac przez amerykański koncern samochodowy General Motors. Firebird pierwszej generacji wytwarzany był tylko przez 2 lata (od 1967 roku). Wóz produkowano w dwóch fabrykach: w Lordstwon oraz Norwood.

Firebird pierwszej serii był pony carem o charakterystycznych kształtach nadwozia, przywodzących na myśl butelkę Coca-Coli. Ciekawostką stylistyczną było to, że producent nie zastosował klasycznych i modnych w tym czasie chromowanych zderzaków. Z przodu zamiast zderzaka pojawił się niewielki element stylistyczno-aerodynamiczny.

Przednie reflektory składały się z podwójnych świateł w chromowanej otoce, która była jednocześnie osłoną chłodnicy, a tylne światła inspirowane były światłami Pontiaca GTO.

Wytwarzany w postaci dwudrzwiowego coupé oraz kabrioletu Firebird początkowo był „pojazdem pocieszenia” dla kierownictwa Pontiaca. Chciało ono produkować w pełni sportowy samochód, który miał być rozwinięciem projektu Bunshee. Ponieważ zarząd General Motors obawiał się, że taki wóz mógłby bezpośrednio konkurować z Chevroletem Corvette (co oczywiście nie było nikomu na rękę), zezwolił na budowę sportowego samochodu niższej klasy opartego na platformie podwoziowej F.

W 1968 roku producent przeprowadził drobny facelifting polegający na dodaniu świateł obrysowych, powiększeniu kierunkowskazów oraz dodaniu po obu stronach charakterystycznego znaczka Pontiaca – Arrowhead. Z drzwi usunięto małe okienka wentylacyjne i zastąpiono je jednolitą opuszczaną szybą.
Rok później przeprowadzono kolejną gruntowną modernizację polegającą na modyfikacji przodu i tyłu samochodu. Przestylizowano również deskę rozdzielczą wraz z instrumentami oraz kierownicę.

Podstawowym i dostępnym od samego początku silnikiem w Pontiacu Firebird była jednostka R6 z układem rozrządu typu OHC oraz jednym gaźnikiem. Wersja Sprint miała ulepszony silnik z czterogardzielowym gaźnikiem i rozwijała moc 217 KM.

Większość nabywców decydowała się jednak na któryś z silników V8. Najmniejszy z nich – 326 CID – miał 5,3 l objętości skokowej i 253 KM. Jego wzmocniona wersja zwana HO (High Output) różniła się gaźnikiem – miał on cztery gardziele. Motor ten rozwijał moc 288 KM. Dostępny był również bardzo duży, bo 6,6-litrowy motor V8 – 400 CID – zaadaptowany z Pontiaca GTO. Osiągał on moc maksymalną 328 KM.

Od 1968 roku dostępna była opcja Ram Air, a więc nieco ulepszone wersje z innymi wałkami rozrządu, sztywniejszymi sprężynami zaworowymi i poprawionymi kanałami dolotowymi. Wersja Ram Air odpowiadała mocą odmianom HO, ale jej szczyt osiągany był przy nieco wyższych obrotach wału korbowego.

Niedługo po rozpoczęciu produkcji podstawowy silnik – 230 CID – 3,8-litrowy R6 został zastąpiony przez większą, 4,1-litrową odmianę. W podstawowej wersji miała ona 175 KM mocy, a w odmianie z gaźnikiem czterogardzielowym moc była podniesiona do 215 KM.

W 1968 roku na miejsce 5,3-litrowej V-ósemki wprowadzono jednostkę o 0,4 l większą. W odmianie HO silnik ten rozwijał 320 KM mocy maksymalnej.

Rok później pojawiły się szczytowe wersje Pontiaca Firebirda nazwane Trans Am. Miały one nie tylko wzmocnione silniki z układami Ram Air, ale także poprawione zawieszenie i usprawniony układ kierowniczy dający lepsze czucie drogi. Pakiet taki kosztował 725 dolarów amerykańskich i był bardzo popularny wśród klientów Pontiaca. Wkrótce „Trans Am” stał się symbolem najmocniejszych Pontiaców – niczym „ZR1” dla Corvette.

Pontiaca Firebird Trans Am oferowano tylko z jednym silnikiem – V8, 6,6 l, ale za to w trzech wersjach Ram Air. W najsłabszej (Ram Air III) motor osiągał 366 KM, w mocniejszej Ram Air IV pod maską było o 4 KM więcej niż w Ram Air III, a w szczytowej Ram Air V (instalowana przez dilerów samochodów) Firebird Trans Am mógł się pochwalić aż 500 KM mocy maksymalnej.

Ostatni Firebird I zjechał z taśm montażowych 18 września 1969 roku. Z powodu problemów z wdrożeniem do produkcji Firebirda II Pontiac nie wytwarzał tego sportowego samochodu przez 5 miesięcy.