Honda Prelude 3 generacji

Trzecia generacja coupé Hondy – Prelude, weszła do produkcji w 1988 roku. Zastąpiła ona model Prelude II istniejący na rynku od 1983 roku. Wprowadziła ona w porównaniu z poprzednikiem niewielkie zmiany stylistyczne, modyfikacje w palecie dostępnych jednostek i, co ciekawe, wszystkie cztery koła skrętne. To ostatnie rozwiązanie w połączeniu z dobrym zawieszeniem pozwoliło pokonać modelowi Prelude 2.0Si 4WS w 1987 roku slalom magazynu „Road & Track” z prędkością 105,4 km/h. Był to wynik przebijający wszystkie auta z tamtego rocznika, łącznie z modelami Porsche, Lamborghini i Ferrari.

Nadwozie Hondy Prelude trzeciej generacji mimo dość kanciastych kształtów zbliżonych do poprzednika wnosiło znaczną poprawę aerodynamiki. Pas przedni był niski i nie został wyposażony w grill. Charakteryzowały go długie kierunkowskazy i otwierane reflektory. Sylwetka tego dwudrzwiowego coupé nie wyróżniała się niczym szczególnym spośród innych aut tego typu z tamtego okresu. Pas tylny miał duże światła połączone centralnie długą listwą odblaskową.

Wnętrze Hondy Prelude trzeciej generacji było typowe dla lat 80.: szare, kanciaste i wykonane z niskiej jakości tworzyw sztucznych. Jakość wykończenia nieco ratowały skórzane fotele o świetnym trzymaniu bocznym. Na konsoli środkowej znajdowało się jedynie miejsce na radio oraz sterowanie temperaturą i siłą nawiewu powietrza. Pasażerowie tylnej kanapy nie mieli do dyspozycji dużej ilości miejsca, chociaż było go znacznie więcej niż w mniejszym, sportowym modelu CR-X.

Hondę Prelude trzeciej generacji oferowano ze stosunkowo bogatym wyposażeniem. Na pokład sportowego auta z Japonii oprócz czterech kół skrętnych trafiały między innymi: ABS, skórzana kierownica i mieszek drążka zmiany biegów, dodatkowe maty wyciszające komory silnika, spryskiwacz i wycieraczka tylnej szyby, elektrycznie sterowane lusterka i szyby i wiele innych.

Pod maską coupé Hondy znajdowały się różne jednostki w zależności od kraju. Bez względu na rynek były to jednak zawsze silniki o pojemności od 2 l wzwyż. Najsłabszy motor dostępny w Europie to 2-litrowy B20A8 rozwijający 135 KM. Jego inna wersja - B20A9, generowała 136 KM. Do bardziej wymagających adresowano dwie jednostki: B20A7 i B20A1. Pierwsza rozwijała 150 KM, a druga 162 KM. Poza Europą dostępne były jeszcze inne wariacje tych silników, nie rozwijały one jednak większych mocy niż te oferowane na Starym Kontynencie. W Japonii oraz Ameryce Północnej (teren Stanów Zjednoczonych i Kanady) oferowano dwa silniki o pojemności 2,1 l. Jednostki B21A oraz B21A1 generowały odpowiednio 147 i 136 KM. Wszystkie silniki oprócz B20A3 i B20A4 korzystały z podwójnych wałków rozrządu.

W 1990 roku przeprowadzono facelifting Hondy Prelude trzeciej generacji. Zmiany w wyglądzie były raczej niewielkie. Objęły głównie przemodelowanie przednich i tylnych kierunkowskazów. Tylne były od tego roku zakryte białymi kloszami, a nie pomarańczowymi. Niewielkie zmiany wprowadzono również wewnątrz. Pojawiło się kilka nowości w wyposażeniu, zmodyfikowano też gamę jednostek. Na rynku japońskim wprowadzono serię INX, w której nie było otwieranych przednich świateł. Oferowana była ona w odmianach XX, Si oraz Si SRS.

Produkcję trzeciej generacji sportowego modelu Prelude Honda zakończyła w 1991 roku. Do tej pory na rynku samochodów używanych bardzo łatwo kupić to auto. Niestety, do rzadkości należą zadbane, w pełni sprawne egzemplarze. Ze względu na swój charakter często są one modyfikowane przez właścicieli. Przy zakupie warto zwrócić uwagę na stan karoserii oraz skontrolować sprawność wszystkich urządzeń sterowanych elektrycznie.