Edo Competition Maserati MC 12 XX (2013)

Olgierd Lachowski

06.01.2014 18:27, aktualizacja: 08.10.2022 09:49

Jest dwa razy droższe niż Porsche 918 Spyder, mniej „pospolite” niż McLaren P1 i prawdopodobnie szybsze na torze niż Pagani Zonda R. To 840-konne Maserati MC 12 XX zbudowane przez Edo Competition.

Zahir Rana i Edo Karabegovic to specyficzni panowie. Obaj uwielbiają samochody, szybkie samochody. Ten pierwszy ma mnóstwo pieniędzy i chętnie inwestuje je w auta. Ten drugi pieniędzy też ma nie mało, ale ma przede wszystkim warsztat ze znakomitymi specjalistami, którzy potrafią zrobić niemal wszystko.

Pamiętacie zmodyfikowane przez Edo Competition pomarańczowe Maserati MC 12 Corsa? Było zrobione na zamówienie Zahira Rany. Ale to nie jest ten sam wóz, który widzicie na zdjęciach.

Odmiana Corsa została wypuszczona przez Maserati dla uczczenia zwycięstw, które stały się udziałem MC 12 GT1. Corsa była technicznie mocno spokrewniona z GT1, ale miała na przykład silnik bez dławików, dzięki czemu osiągała moc 755 KM.

W 2007 roku Edo Competition przygotowało wersję Corsa dla Zahira Rany. Auto miało między innymi „wydech” firmy Capristo. Maszyna nie otrzymała homologacji do jazdy po drogach. Co ciekawe, w Internecie nadal trwają spory o to, czy ten wóz to była oryginalna, jedna z piętnastu Cors, czy przerobione MC 12 GT1.

Z kolei prezentowane na zdjęciach pomarańczowo-białe Maserati pojawiło się pierwotnie na drogach jako zwykłe MC 12. Nie wiadomo jak trafiło do Zahira Rany, ale faktem jest, że ten po raz kolejny zlecił Edo Competition tuning włoskiego bolidu. Do tej pory niemiecki warsztat miał na swoim koncie trzy MC 12.

Skoro pojazd powstał jako drogowe MC 12, to widać na pierwszy rzut oka, że mnóstwo pracy i pieniędzy trzeba było włożyć w przerobienie go w samochód przypominający model Corsa. Konkretnie, to Edo jest wyceniane na… 1,5 mln euro, czyli dwa razy więcej niż Porsche 918 Spyder, albo 1,5 razy więcej niż McLaren P1. Dlaczego?

Żeby upodobnić MC 12 do MC 12 Corsa, Edo Competition musiało przebudować całe nadwozie. To jednak nie wystarczyło zleceniodawcy, który uważał, że 6-litrowy silnik tego auta jest znacznie za słaby. Ponadto dokonano sporej liczby zmian w podwoziu i we wnętrzu.

Chociaż normalne MC 12 i Corsa wydają się niemal identyczne, wcale takie nie są. Na przykład przednia pokrywa w Corsie jest krótsza niż w MC 12. Za to jest szersza, bo ma zintegrowane nakładki, dzięki którym można ukryć szerokie koła, a u dołu poszerza ją duży splitter. W porównaniu z większością zwykłych MC 12, ten bolid – jak prawdziwa Corsa – przednie światła ma zakryte kloszami z Makrolonu.

Ekipa z Ahlen zmieniła także przednie i tylne błotniki, drzwi, klapę silnika, tylny pas i dodała skrzydło. O tym ostatnim za chwilę. Oczywiście wszystkie części są z kompozytów.

Tylne skrzydło jest inne niż w MC 12, w MC 12 GT1 i MC 12 Corsie. Wszystkie łączy tylko to, że są z włókien węglowych. W MC 12 tylny spojler był zintegrowany z resztą karoserii. W GT1 i Corsie była to osobna regulowana część, ale o różnych rozmiarach. W Corsie miała niemal szerokość nadwozia, w GT1 była znacznie węższa. Natomiast w MC 12 XX skrzydło ma takie rozmiary jak w Corsie, ale ma dużo większe płyty krańcowe, co czyni je wydajniejszym pod względem aerodynamicznym.

XX jak prawdziwe GT1 ma z tyłu zainstalowany dyfuzor. Tuż nad nim znajdują się podwójne końcówki rur wydechowych. Po tym można poznać, że to nie Corsa – ona miała pojedyncze rury wylotowe. Jeszcze łatwiej odróżnić obie konstrukcje po lusterkach – w XX są normalne, stosowane w MC 12, natomiast Corsa miała małe lusterka takie jak GT1.

Maserati MC 12 było wielkim wozem. Dosłownie. Miało ponad 5,1 m długości i prawie 2,1 m szerokości. Powód był prosty. Drogowe MC 12 było projektowane na bazie auta wyścigowego, a to z kolei miało takie rozmiary, żeby zapewnić dobrą przyczepność mechaniczną i aerodynamiczną. Pojazdy nie mogły się różnić od siebie ze względu na regulamin techniczny kategorii GT1.

Prace tuningowe sprawiły, że MC 12 XX jest jeszcze szersze niż było. Teraz mierzy 2196 mm szerokości i ledwo mieści się na jednym pasie ruchu. Za to doskonale trzyma się toru na wolniejszych zakrętach, co zawdzięcza dużemu rozstawowi kół.

XX od Corsy można odróżnić też po wnętrzu. Ten drugi wóz miał je znacznie bardziej ascetyczne. Natomiast XX ma wyposażenie wnętrza przełożone z „cywilnego” MC 12. Większość elementów obszyto Alcantarą.

Maserati w swoim drogowym superwozie montowało staliwne hamulce. W Corsie były węglowe. W pojeździe Edo Competition staliwne zamieniono na ceramiczne. Zaleta to mniejsze masy nieresorowane oraz wydajniejsze hamowanie z wysokich prędkości. Elementy zawieszenia – jak w GT1 – dostarczyło niemieckie KW.

Oryginalne Maserati MC 12 było wyposażone w 6-litrowy silnik V12 znany z Ferrari Enzo. Ustawiona centralnie jednostka napędowa miała moc 632 KM. Na zlecenie Zahira Rany Edo poprawiło osiągi motoru. Trzeba było jednak przeprowadzić sporo prac.

Tuner przerobił głowice, zwiększył średnicę cylindrów, wstawił nowe tłoki z natryskiem oleju, wymienił tuleje cylindrowe, zamontował tytanowe dźwigienki zaworowe, większe zawory i założył większy airbox. Modyfikacje pozwoliły podnieść maksymalne obroty wału korbowego do aż 9700 obr./min! Obecnie silnik charakteryzuje się mocą 840 KM przy 7645 obr./min, natomiast jego maksymalny moment obrotowy wynosi 800 Nm przy 6380 obr./min.

Standardowe sprzęgło zostało zastąpione 3-tarczowym wyścigowym. Pozostała ta sama skrzynia biegów – 6-przełożeniowa, sekwencyjna. Jej przełożenia oraz charakterystyka silnika, masa auta i opony mają wpływ na osiągi Maserati XX. Od 0 do 100 km/h wóz rozpędza się w 3,40 s. 200 km/h osiąga po 8,50 s. Dla porównania Corsa do setki przyspiesza w około 3 sekundy, a do dwóch setek w zaledwie 6,20 s. XX jest za to szybsze, bo pomknie z prędkością nawet 350 km/h, podczas gdy Corsa „tylko” 326 km/h.

Ostatnią różnicę między Edo XX a Maserati Corsą stanowią koła. W stuningowanym samochodzie mają one średnicę 20”, a założone są na nie semislicki o rozmiarach 265/35 R 20 z przodu i 345/30 R 20 z tyłu. W oryginalnym bolidzie felgi miały średnicę mniejszą o 2”, a włożone były na nie prawdziwe wyścigowe slicki. Do tego przednie opony były znacznie szersze, bo miały 315 mm, natomiast tylne nieco węższe – 325 mm.