Rajd Monte Carlo 2013 - Loeb jeszcze nie powiedział pas [WRC]

Zmienne warunki pogodowe, oponiarska ruletka, nietypowe zagrania, błędy, awarie, urwane koła, potężne straty, kary, problemy z wynikami on-line, rządni sukcesów debiutanci, Volkswagen Motorsport, Sébastien Ogier... tyle atrakcji, problemów, przeciwności losu, a jakby nic z tych rzeczy nie dotyczyło Sébastiena Loeba.

Na pytanie: Kto wygra Monte Carlo 2013? odpowiedź mogła być tylko jedna i chyba nikt w to nie wątpił. Sébastien Loeb jeszcze nie zakończył rajdowej kariery wbrew temu co podają komunikaty. Sébastien Loeb wciąż jest w świetnej formie, więc musimy jeszcze trochę poczekać zanim rozpocznie się to, na co wszyscy czekamy: walka o tytuł mistrza świata i o zwycięstwa w poszczególnych rundach WRC.

Sébastien Loeb nie miał absolutnie żadnych skrupułów odnośnie swoich zapowiedzi na Monte Carlo:

Wygraliśmy tu sześć z ostatnich siedmiu startów, więc nie wyobrażam sobie innego wyniku niż 1. miejsce.

Nic dodać i nic ująć. Przyjechał i zrobił to.

Swoją robotę wykonał Sébastien Ogier. Już po 4 odcinkach jakie rozegrano pierwszego dnia nie było mowy o walce z Loebem. To byłoby nierozsądne i nieodpowiedzialne. Volkswagen w swoim debiucie nawet gdyby finiszował na 4. miejscu chwaliłby się sukcesem. Nie bez powodu ściemniano, że samochód może na początku nie wygrywać, że wszystko się okaże dopiero w rajdach szutrowych, że silnik wymaga jeszcze dopracowania. Bardzo ostrożnie. Tymczasem 2. miejsce Ogiera to wymarzony debiut, ale nie tylko.

Sébastien Ogier dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że w tym roku ma szanse na mistrzostwo świata więc trzeba zbierać punkty, a nie brawa:

Nie zamierzamy odrabiać strat. Tego nie było w planie. Nie dbam o Loeba, on nie uczestniczy w mistrzostwach. To pierwszy rajd tego samochodu. Czasy są zdumiewające. Jestem taki szczęśliwy.

I słusznie. Loeb nie będzie odbierał punktów jeśli nie będzie buforem dla Hirvonena, którego Yves Matton - szef zespołu Citroëna - mianował numerem 1. Inna sprawa, że to Volkswagen tu jest najważniejszy i w pierwszej kolejności Ogier z Latvalą zbierają punkty dla zespołu, a nie dla siebie.

Ogier jechał jak Loeb, tylko nieco wolniej. Z początku warunki były zwariowane, a w wynikach działy się cuda. Jakby tego było mało, same wyniki on-line szwankowały. Po OS3 podano do wiadomości, że zwycięzcą odcinka jest Neuville, który dosłownie znokautował całą czołówkę dokładając m. in. Loebowi i Ogierowi po 2 minuty. Sam osobiście aż zadrżałem z podniecenia, ale dziwnie wyglądały komentarze po tym odcinku. Nikomu nic się nie stało, nikt nie przebił opony, nikt nie wyleciał z drogi? Jednak jak wspomniałem na samym początku, nic w tym rajdzie nie było w stanie obrócić się przeciwko mistrzowi świata i gdy podano rzeczywiste wyniki z odcinka, ja i pewnie 90 procent rajdowych fanów  zawyło z żalu.

Co więcej, zwycięzca tej i następnej próby - Loeb -  tak dotkliwie zlał kolegów, że nagle Ogier choć 2. w wynikach tracił do swojego rodaka już 1:20 min, Hirvonen 1:46 min, Sordo 2:01 min, a Latvala 2:32 min. Czyli mówiąc wprost - po rajdzie.

I w zasadzie gdyby patrzeć na walkę o zwycięstwo, to było już po rajdzie. A że jak wspomniałem Ogier jechał jak Loeb, tylko nieco wolniej, można by zupełnie pominąć tę dwójkę i oglądać rajd dalej.

A było dość ciekawie, bo to Monte Carlo. Na jednym odcinku specjalnym o długości 20-30 km nawierzchnia potrafiła się zmieniać od suchego asfaltu, poprzez mokry, błoto, śnieg, a na lodzie kończąc. Oponiarska ruletka była nie mniej stresująca od rosyjskiej. Kombinacje z oponami przechodziły najśmielsze wyobrażenia. Mieszanka opon na śnieg i slicków, albo kolców i slicków to w tegorocznym Monte nic specjalnego. Załogi praktycznie po każdym odcinku biegali z kluczem do kół i lewarkiem, a i tak nie zawsze udało się wybrać idealnie. Oczywiście problemów z wyborem opon nie miał Loeb.

Takie warunki sprawiły, że na jednej próbie można było zyskać nie 2-3, ale 20-30 sekund względem rywala. Można było i tyle stracić. Dotyczyło to praktycznie wszystkich... poza Loebem i Ogierem.

Pogoda wcale nie chciała się poprawiać i rajd przerodził się w próbę ukończnienia go na pozycji, którą zajmowali poszczególni kierowcy. Dwa ostatnie odcinki odwołano. Jedynym fighterem był do samego końca Evgeny Novikov. Rosjanin chciał za wszelką cenę wbić się na podium i miał atrybuty. Był szybki, praktycznie bezbłędny a jego Fiesta spisywała się na medal. Pościg za trzecim Sordo był prawdziwie szalony. Po pierwszym odcinku drugiego dnia Novikov miał do Hiszpana stratę 47 s. Kolejny wygrał i zmniejszył dystans o połowę, aby po następnym zwycięstwie mieć tylko 7,6 s straty. Kolejną próbę świetnie pojechał kierowca Citroëna i znów strata wynosiła ponad 20 s. Następna próba i 2. miejsce na odcinku, strata 11 s. Po ostatniej próbie dnia traci do rywala 15 s na odcinku.

Dwa odcinki trzeciego dnia wystarczyły aby dopiąć swego. Novikov zapowiadał walkę o podium i zrobił swoje. Przez cały piątek trwała walka pomiędzy tą dwójką, ale sobota przyniosła jeszcze gorszą pogodę. Opady śniegu, mróz i kończące się opony sprawiały, że Mads Ostberg zapewniał iż na Turini nie byłby w stanie iść pieszo. Novikov urywa koło i zabawa się kończy. Kierowcy mają tylko jeden cel:  dojechać do mety.

Skoro już wspomniałem o Ostbergu, to dołączę jeszcze do kompletu Latvalę oraz Hirvonena i mamy trojkę kierowców, którzy na tym rajdzie wypadli wyjątkowo bezbarwnie.  Każdy swoje słabe wyniki tłumaczył źle dobranymi ustawieniami zawieszenia. Najbardziej narzekał Latvala i jako jedyny  z tej trójki nie ukończył rajdu, wypadając z drogi na tej samej próbie, na której koło urwał Novikov.

Ostberg, choć wygrał jeden odcinek specjalny po znalezieniu właściwego setupu zaliczył fatalny rajd. Wszyscy kierowcy M-Sportu uzyskiwali lepsze czasy, włącznie z debiutującym za kierownicą Fiesty Thierry Neuvillem. Niestety Belg choć zaczął bardzo dobrze plasując się w czołówce wyników, już na OS 4 musiał skapitulować po urwaniu koła.

Mikko Hirvoenen, drugi po Ostbergu kierowca ze statusem nr 1 jechał... w swoim stylu. Bez ryzyka, cały czas narzekając na ustawienia i brak wyczucia, bez jakiejkolwiek chęci podejmowania walki dowlókł się do mety na 4. pozycji korzystając rzecz jasna z nieszczęścia kolegów.  Oczywiście wynik w tak trudnych warunkach fantastyczny, ale postawa Mikko raczej przeciętna. Choć z drugiej strony, to trzeci kierowca Citroëna w pierwszej czwórce rajdu. Francuzi mieli co świętować.

Na 3. miejscu Monte ukończył Dani Sordo, który jechał w barwach Abu Dhabi. Hiszpan walczył o podium z Novikovem i zachował dystans do zapalonego Rosjanina. Oddał mu pole, ale ukończył rajd na podium. Nie powtórzył wyniki z zeszłego roku, ale jest wyżej w klasyfikacji generalnej rajdu niż kierowca nr 1. Pewnie doszło by do zmiany pozycji, gdyby nie przedwcześnie zakończony rajd.

Wspominałem o Bryanie Bouffierze? To jeden z kolejnego kompletu zawodników, tym razem debiutantów w samochodzie klasy WRC. Pozostali to Juho Hänninen i Michał Kościuszko. Bryan Bouffier w tych warunkach pokazał moim zdaniem prawdziwą klasę i rajdowy kunszt. Wygrał odcinek, kilkakrotnie notował czasy w czołówce i zakończył tę procesję na 5. miejscu, za Hirvonenem, a przed Ostbergiem.

Juho Hänninen miał okazję pokazać się z dobrej strony w Fieście WRC, w barwach Qataru. Udało się. Oczywiście trudno w takim rajdzie obiektywnie ocenić jazdę Fina, ale nie ma absolutnie żadnych wątpliwości, że radził sobie jak na debiutanta bardzo dobrze. Niestety dopadła go klątwa odcinka Moulinet - La Bollene Vesubie, gdzie podobnie jak Novikov urwał koło. Przed tą przygodą utrzymywał 7. pozycję z niewielką stratą do Latvali.

No i przyszła pora na Michała Kościuszko, którego w zapowiedzi tego sezonu porównywałem z Martinem Prokopem. Załoga LOTOS Team WRC skończyła Monte Carlo na 10. miejscu za dwoma autami S2000 i za Prokopem, który był 7. Jednak w przeciwieństwie do Michała, Martin nie miał żadnych problemów ze swoją Fiestą. Tymczasem Mini Kościuszki, obsługiwane przez Motorsport Italia już na pierwszym odcinku specjalnym miało awarię silnika, którą usunięto dopiero przed drugim dniem rajdu, po 4 odcinkach. Efekt? 21. pozycja z 15-minutową stratą do lidera! Nie oznaczało to końca problemów, bo polskiej załodze przyszło jeszcze w międzyczasie naprawiać zawieszenie. Wyniki odcinków, które przejechał sprawnym autem potwierdzały, że jest jeszcze sporo nauki przed Michałem. Dwukrotnie notował czasy w pierwszej dziesiątce i czterokrotnie pokonał Prokopa na oesie.

Choć 10. miejsce wygląda nieźle jak na debiut, to było ostatnim w stawce WRC. Jednak uważam, że samo ukończenie rajdu można uznać za spory sukces. Hänninen, Novikov, Latvala czy Neuville tego nie dokonali. Zobaczymy jak będzie  w Szwecji, gdzie miejmy nadzieję, warunki będą normalne, a auto Polaków będzie niezawodne.

Wyniki Rajdu Monte Carlo 2013

[block position="inside"]4009[/block]