Punto to model segmentu B produkowany przez włoski koncern samochodowy Fiat od 1993 roku. Po dwóch generacjach auta zwanego Punto (wł. ‘kropka’, ‘punkt’) producent zdecydował w 2005 roku o zmianie nazwy na Grande Punto.
Nazwa ta miała podkreślać, że nowy model Fiata znacznie urósł w stosunku do poprzednika. Nowy wóz jest dłuższy od Punto drugiej generacji o 23 cm, a jego rozstaw osi zwiększył się o 50 mm. Produkowany we Włoszech i w Brazylii samochód miał wspólną z Oplem Corsą czwartej generacji płytę podłogową, więc wozy te mają podobne rozmiary.
Grande Punto dostępne było w trzech wersjach nadwoziowych: jako 3-drzwiowy i 5-drzwiowy hatchback oraz 4-drzwiowy sedan, który na większości rynków nosił nazwę Linea.
Za projekt nadwozi odpowiadało centrum stylistyczne Italdesign, którym kierował Giorgetto Giugiaro, a ostatnie poprawki wprowadzało Centro Stile Fiat.
Dla Grande Punto charakterystyczne są przednie światła, których styl nawiązuje do niektórych modeli Maserati, oraz tylne lampy zespolone umieszczone w słupkach. Niestety, te ostatnie mają tendencję do parowania. Problem jest też często ze źle spasowanymi tylnymi drzwiami, które przy zamykaniu ocierają o tylny błotnik, ścierając z niego lakier. Pasażerowie mogą mieć też problem z dostaniem się na tylne siedzenia, bo w tylnych drzwiach czasami blokują się klamki.
Zdarzały się też kłopoty z powłoką lakierniczą, której prawie każde zarysowanie kończy się odpryskiem farby. Nierzadkie były przypadki, gdy w wyniku uszkodzenia uszczelki tylnej szyby do środka samochodu dostawała się woda. Podobnie było z nieszczelnymi nadkolami, przez co w komorze silnika często znajdował się piach.
Wnętrze samochodu mieści pięć osób, które mogą wygodnie podróżować na dobrze wyprofilowanych siedzeniach. Miejsca na nogi jest wystarczająco, natomiast z tyłu najwyżsi pasażerowie mogą skarżyć się na brak miejsca nad głowami.
Ciekawie zaprojektowana deska rozdzielcza została zrobiona z niezłej jakości materiałów. Gorzej z przyciskami, z których schodzi lakier.
Niestety, wygodna podróż pasażerów nie zawsze trwała długo, bo w Fiatach Grande Punto bolączką było szybko zużywające się zawieszenie. Nietrwałe bywały amortyzatory, łączniki stabilizatorów i kolumn MacPhersona.
W Grande Punto instalowano kilka silników. Wśród jednostek benzynowych znajdował się silnik, który mógł być zasilany gazem ziemnym. Również instalacje LPG zwykle dobrze spisywały się z jednostkami montowanymi w Grande Punto.
Najmniejszy i najsłabszy silnik to 1,2-litrowy motor montowany w wersjach Fresh (tylko ten silnik, tylko w nadwoziu 3-drzwiowym) i Active. Do zasilania gazem ziemnym przystosowany był 1,4-litrowy motor z ośmioma zaworami, rozwijający moc 70 KM. Jego wersja spalająca benzynę była o 7 KM mocniejsza.
Ten sam motor, ale z 16-zaworowym układem rozrządu generował moc 95 KM i moment 125 Nm. Z tym silnikiem łączono 6-biegową, manualną skrzynię biegów.
W dwóch najwyższych standardach wyposażenia Emotion i Sport montowano 120-konną odmianę silnika z turbodoładowaniem. Z kolei w wersjach Grande Punto Abarth i Grande Punto Abarth Esseesse ta sama jednostka napędowa wytwarzała moc, odpowiednio, 155 KM i aż 180 KM.
Na liście silników Diesla znajdowało się pięć pozycji. Najmniejszy spośród tych silników miał 1,3 l objętości skokowej i mógł rozwijać moc 75 KM lub 90 KM. Większy, 1,6-litrwoy ropniak generował 120 KM mocy, a największy silnik o objętości skokowej 1,9 l 120 KM lub 130 KM (w zależności od wersji).
Z 1,6-litrowym i 1,9-litrowym silnikiem łączono zawsze 6-biegową, manualną skrzynię biegów. Pojawiała się ona też sporadycznie w odmianach z motorem 1,3-litrowym.
Mimo że w 2009 roku na rynek weszło odświeżone auto o nazwie Punto Evo, Grande Punto jest nadal produkowane i sprzedawane.
